Στο πατρικό σπίτι των Καλλίδηδων τρώγανε μαγειρίτσα κάθε Πέμπτη όλο τον χρόνο. Τα πασχαλιάτικα τραπέζια τους ήταν κι αυτά πληθωρικά, καθηλωτικά. Στρώνανε, λέει, τραπέζια για 50 άτομα και βάλε, στήνανε γλέντια τρικούβερτα στην εξοχή. Και στην καθημερινότητά του ο sui generis μάγειρας δεν ησυχάζει, τραπεζώνει κόσμο τρεις και τέσσερις φορές τον μήνα. Ο Βασίλης είναι ένας οικοδεσπότης θιασάρχης. Χωρίς πολύ κόπο και επιτήδευση, στήνει υπέροχα, θεατράλε σκηνικά, όπου το φαγητό και οι άνθρωποι είναι οι πρωταγωνιστές. Λειτουργεί εκτός πλαισίων και δίχως να τον πολυκόφτει να μείνει πιστός στην περίσταση ή σε δήθεν καθωσπρεπισμούς, αφού στο κάτω κάτω της γραφής δεν έχει τίποτα να αποδείξει και σε κανέναν. Σε μια τέτοια λογική διοργανώθηκε και το φετινό πασχαλιάτικο τραπέζι στο οποίο ήμασταν προσκεκλημένοι.
«Έφτιαξα ένα μενού κάπως πομπώδες και επιδεικτικό, κι ύστερα το έσκισα και το πέταξα στα σκουπίδια. Σας έφτιαξα ένα καινούργιο, πιο πολύ στα μέτρα μου και στη μινιμαλιστική λογική με την οποία έχω επιλέξει να μαγειρεύω τα τελευταία χρόνια. Να ξέρεις όμως ότι με το ζόρι αντιστάθηκα στον πειρασμό να συμπεριλάβω και νουντλς», λέει γελώντας, αλλά εννοώντας το. Διαβάζω μια παλιά, εύστοχη περιγραφή για τον σεφ, από τον Άγγελο Ρέντουλα στο περιοδικό «Κάπα»: «Ένα ζιζάνιο είναι, σελέμπριτι, χορτασμένος εμπειρίες και ταξίδια και συγχρόνως αχόρταγος, ένα κράμα χάους και τσιμεντένιας λογικής, σοβαρότητας και ακραίας τόλμης. Αντισυμβατικός, βγάζει τη γλώσσα στην υπερφιλόδοξη σοβαροφάνεια μέρους του σιναφιού του, κολυμπώντας στα ζεστά, ρηχά νερά του λαϊκού γευστικού παρελθόντος μας». Έχει τον τρόπο του αυτός ο ακομπλεξάριστος σεφ που εμφανίζεται και στην τηλεόραση, σκορπά καινά δαιμόνια στην καθημερινή κουζίνα των ελληνικών νοικοκυριών, δεν ακολουθεί τάσεις, αλλά δημιουργεί τις δικές του, και τις περισσότερες φορές είναι μερικές δρασκελιές μπροστά (ή και πίσω) από την εποχή του». Τοποθετείται μόνος του στον χώρο και στον χρόνο που επιλέγει όπως του αρέσει, ακολουθεί τα δικά του βήματα και δεν μπερδεύεται στα σταυροδρόμια των «ινφλουένσερς».
Διαβάστε περισσότερα στον Γαστρονόμο.
