Τo μοσχαρίσιο κρέας, το ψητό ιδιαίτερα, δεν ήταν ποτέ ενταγμένο στη γαστρονομική μας κουλτούρα. Τα βοοειδή στην Ελλάδα, από τους αρχαίους χρόνους ήδη, δεν αξιοποιούνταν τόσο για τροφή όσο για τα προϊόντα τους (γάλα και δέρμα) ή για τις υπηρεσίες τους, ως καματερά, για το όργωμα. Σε σπάνιες περιπτώσεις θυσιάζονταν τελετουργικά για ομαδική σίτιση, αλλά και πάλι μαγειρεύονταν, δεν ψήνονταν.
Άλλωστε, στη χώρα μας δεν υπήρχε χώρος ικανός για βοσκή μεγάλων ζώων στα βραχώδη και ορεινά-ημιορεινά εδάφη μας, πλην των νεροβούβαλων στις υγρές πεδιάδες της βόρειας Ελλάδας, με το κρέας τους όμως να προορίζεται για συντήρηση, π.χ. για καβουρμάδες και παστουρμάδες. Τα βοοειδή επομένως ήταν ένα σπάνιο και πολύτιμο κεφάλαιο για την ελληνική οικογένεια, με μεγάλο όμως κόστος συντήρησης, τόσο ώστε συχνά ένα ζώο το συντηρούσαν (και το χρησιμοποιούσαν) από κοινού δύο και τρεις οικογένειες.
Διαβάστε περισσότερα στο gastronomos.gr
