Εδώ και μέρες σκέφτομαι αυτήν την τάρτα από τα Ακρα. Και σιγά, πόσο ξεχωριστή μπορεί να είναι μια τάρτα φρούτων; Χμ. Να το συζητήσουμε. Εμφανισιακά δεν έχει καμία υπερπροσπάθεια. Μια μπισκοτένια βάση, από πάνω ένα αεράτο βουναλάκι από λευκή, γαλατένια κρέμα και στην κορυφή τέσσερα-πέντε φρέσκα μούρα – τσαχπίνικα, ρομαντικά, ελληνικά, βιολογικά και μια σταλιά σε μέγεθος. Δεν είναι το showstopper με τις εξεζητημένες λεπτομέρειες και τις αλφαδιές που έχουν τα περισσότερα γλυκά των «καλών», καινούργιων ζαχαροπλαστείων, αλλά είναι σαν να βγήκε από πίνακα. Για να φτιάξει τη βάση της, ο Σπύρος Πεδιαδιτάκης χρησιμοποιεί αλεύρι από ελληνικά σιτηρά που αλέθονται την ώρα που θα πάρει τηλέφωνο τον παραγωγό τους, βούτυρο από τον Γαϊτανίδη και βιολογικά αυγά. Εκτός από τραγανή, είναι και ζουμερή ταυτόχρονα επειδή ο ζαχαροπλάστης, με τις λεμονόκουπες-σκουπίδια του μαγαζιού, φτιάχνει μια πάστα που δίνει έξτρα φινέτσα στο γλυκό. Και δεν είναι το μόνο γλυκό που σου μένει από τα Ακρα. Η καραμελωμένη «αυγοφέτα», μια τάρτα μελιού πασπαλισμένη με μπόλικο αλάτι από τη Μάνη, το παγωτό από αγελαδινό γάλα Θεσσαλίας, χωρίς κανένα μπαχαρικό ή μυρωδικό. Ή ένα άλλο παγωτό σαγκουίνι, με λίγα κρυσταλλάκια να τραγανίζουν και τη γεύση του φρούτου στο φουλ.
Διαβάστε τη συνέχεια στον Γαστρονόμο