Όταν η ελληνική κουζίνα αγγίζει την τελειότητα.
Η θέση: Δύο λεπτά με τα πόδια από την περίφημη Avenue Louise, στις Βρυξέλλες.
Η ατμόσφαιρα: Απλή, και περιποιημένη.
Το φαγητό: είναι ο πρωταγωνιστής εδώ, όχι το ντεκόρ. Παρ’ όλο που στον Νότο έχουν δειπνήσει βασιλιάδες! Το φαγητό Ελληνική κουζίνα με ελληνικά προϊόντα αλλά εντελώς «αλλιώς». Το ορεκτικό ήταν ένα πιάτο που περιείχε 5 μπουκίτσες: ένα υπέροχο γιαλαντζί ντολμαδάκι με αμπελόφυλλο από την Ελλάδα, ζεστό και νοστιμότατο. Μπόλικο κρεμμυδάκι, σταφίδες, κουκουνάρι, και λαδολέμονο. Γεύση γλυκιά και «παρηγορητική». Ακολουθούσε ένα μιλφέιγ μελιτζάνας, όπου το λαχανικό κρατούσε τον πρώτο ρόλο αλλά ανάμεσα στις στρώσεις υπήρχε μια εξαιρετική μους αμυγδάλου, το όλον πικάντικο και απρόσμενο. Η επόμενη μπουκίτσα ήταν κάτι μικροσκοπικά κολοκυθάκια με πράσινη σάλτσα, με μυρωδικά δηλαδή, και λαδολέμονο. Λίγες πράσινες φακές ωραία μαγειρεμένες ως σαλάτα και μια εξαιρετική γαλάζια σχεδόν μικρή αγκιναρούλα γεμισμένη με ταραμοσαλάτα. Βιάστηκα να ενθουσιασθώ με το ορεκτικό, γιατί αυτά που ακολούθησαν με άφησαν έκθαμβη. Δεν ήξερα ότι η ελληνική κουζίνα μπορεί να φθάσει σε τέτοιο σημείο τελειότητας.
Το πρώτο πιάτο ήταν μία bisque (όπου bisque μια κρεμώδης σούπα που γίνεται από τον ζωμό κελυφών οστρακοειδών συνήθως αστακού, καραβίδας ή γαρίδας). Η δική μας bisque ήταν καραβίδας και περιείχε επίσης λιωμένα πράσα. Σερβιρισμένη με ένα χτένι ίσα περασμένο για μια στιγμή απ’ το τηγάνι. Θεσπέσιο. Το κυρίως πιάτο ήταν ένα λαβράκι ανοικτής θαλάσσης «με τον τρόπο των μοναχών του Αγίου Ορους», έλεγε το μενού. Αυτό που παρουσιάστηκε ήταν ένα φιλέτο ψαριού με ένα φιλέ κρεμώδους σάλτσας που ήταν τελικά ένα δουλεμένο λαδολέμονο. Από τα πιάτα που δημιουργούν γευστική ανάμνηση. Τα πρώτα πιάτα τα συνοδεύσαμε με ένα Σαντορινιό Αϊδάνι του Γαβαλά και τα δεύτερα με το Ασύρτικο του ίδιου οινοποιείου.
Το φαγητό: Ελληνική κουζίνα με ελληνικά προϊόντα αλλά εντελώς «αλλιώς». Το ορεκτικό ήταν ένα πιάτο που περιείχε 5 μπουκίτσες: ένα υπέροχο γιαλαντζί ντολμαδάκι με αμπελόφυλλο από την Ελλάδα, ζεστό και νοστιμότατο. Μπόλικο κρεμμυδάκι, σταφίδες, κουκουνάρι, και λαδολέμονο. Γεύση γλυκιά και «παρηγορητική». Ακολουθούσε ένα μιλφέιγ μελιτζάνας, όπου το λαχανικό κρατούσε τον πρώτο ρόλο αλλά ανάμεσα στις στρώσεις υπήρχε μια εξαιρετική μους αμυγδάλου, το όλον πικάντικο και απρόσμενο.
Η επόμενη μπουκίτσα ήταν κάτι μικροσκοπικά κολοκυθάκια με πράσινη σάλτσα, με μυρωδικά δηλαδή, και λαδολέμονο. Λίγες πράσινες φακές ωραία μαγειρεμένες ως σαλάτα και μια εξαιρετική γαλάζια σχεδόν μικρή αγκιναρούλα γεμισμένη με ταραμοσαλάτα. Βιάστηκα να ενθουσιασθώ με το ορεκτικό, γιατί αυτά που ακολούθησαν με άφησαν έκθαμβη. Δεν ήξερα ότι η ελληνική κουζίνα μπορεί να φθάσει σε τέτοιο σημείο τελειότητας. Το πρώτο πιάτο ήταν μία bisque (όπου bisque μια κρεμώδης σούπα που γίνεται από τον ζωμό κελυφών οστρακοειδών συνήθως αστακού, καραβίδας ή γαρίδας).
Η δική μας bisque ήταν καραβίδας και περιείχε επίσης λιωμένα πράσα. Σερβιρισμένη με ένα χτένι ίσα περασμένο για μια στιγμή απ’ το τηγάνι. Θεσπέσιο. Το κυρίως πιάτο ήταν ένα λαβράκι ανοικτής θαλάσσης «με τον τρόπο των μοναχών του Αγίου Ορους», έλεγε το μενού. Αυτό που παρουσιάστηκε ήταν ένα φιλέτο ψαριού με ένα φιλέ κρεμώδους σάλτσας που ήταν τελικά ένα δουλεμένο λαδολέμονο. Από τα πιάτα που δημιουργούν γευστική ανάμνηση. Τα πρώτα πιάτα τα συνοδεύσαμε με ένα Σαντορινιό Αϊδάνι του Γαβαλά και τα δεύτερα με το Ασύρτικο του ίδιου οινοποιείου.
Η κάβα: 100% ελληνική με κρασιά που δεν τα βρίσκεις ούτε σε ελληνικά εστιατόρια.
Το σέρβις: Διακριτικό και εξυπηρετικό. Με εντυπωσίασαν οι γνώσεις του Ιταλού σερβιτόρου γύρω από τον ελληνικό αμπελώνα.
Ο λογαριασμός: Για ένα πλήρες μενού που σημαίνει ορεκτικό, σαλάτα, πρώτο και κυρίως πιάτο και γλυκό, συνοδευόμενα το καθένα με διαφορετικό ποτήρι κρασί ανάλογο με το φαγητό που επιλέξατε, θα πληρώσετε για το κρεοφαγικό μενού 70€ το άτομο και για το ψαροφαγικό 80€. Αλλά θα φάτε βασιλικά.
Επιπλέον πληροφορίες: Πατήστε εδώ για να διαβάσετε την ιστορία του σεφ του Notos, Κωνσταντίνου Ερίνκογλου
Notos
154, rue de Livourne, Bruxelles 1000
Τηλέφωνο: 0032 (0)2 513 29 59