Φτάνω στο θεατρο σφενδόνη την ώρα που μόλις έχουν ολοκληρώσει άλλη μία πολύωρη πρόβα της Έκλειψης. Είναι η νέα performance-installation της Αγγελικής Παπούλια και του Χρήστου Πασσαλή, που καλεί τους θεατές να στοχαστούν πάνω σε όλα όσα άκουσαν και είδαν στις οθόνες τους την τελευταία διετία. Υποδυόμενοι τους νοσηλευτές εν ώρα νυχτερινής βάρδιας, τους βλέπουμε απομονωμένους μέσα σε ένα τεράστιο πλαστικό κουτί που έχει τοποθετηθεί στο κέντρο της σκηνής, με μια ανοιχτή τηλεόραση να προβάλλει ασταμάτητα πληροφορίες, ειδήσεις, μουσικές, τηλεπαιχνίδια, ριάλιτι σόου και διαφημίσεις.
Έχουν περάσει οκτώ χρόνια από την τελευταία φορά που τους συνάντησα από κοινού, στην ίδια περιοχή, τότε που ετοίμαζαν τον Βάνια στο Τέχνης. Τίποτα δεν μοιάζει διαφορετικό. Παραμένουν δύο εκφραστικότατα πρόσωπα, δύο ιδιοσυγκρασιακοί καλλιτέχνες αναρίθμητων δυνατοτήτων που πλέον σαρώνουν σε διεθνές επίπεδο, σε μια εποχή που τους προκαλεί ξανά να την εξηγήσουν, με όχημα την ίδια πεποίθηση που είχαν όταν μας πρωτοσυστήθηκαν, χρόνια πριν: «Όλα είναι υπό αμφισβήτηση. Τίποτα δεν είναι σίγουρο, ούτε στην τέχνη ούτε στη ζωή».
Έχουν μόλις επιστρέψει από το Βερολίνο, όπου βρέθηκαν για την παγκόσμια πρεμιέρα του φιλμ Η πόλη και η πόλη στη φετινή Μπερλινάλε. Η ταινία, την οποία συν-σκηνοθέτησε και έγραψε ο Χρήστος με τον Σύλλα Τζουμέρκα, ένα ιδιότυπο κινηματογραφικό πρότζεκτ που «ενώνει» τη ζωή και τα δεινά που υπέστη η εβραϊκή κοινότητα της Θεσσαλονίκης με την πόλη του σήμερα, συμμετείχε στο διαγωνιστικό τμήμα Encounters (αφιερωμένο σε τολμηρές, ανεξάρτητες παραγωγές ανερχόμενων δημιουργών) του διάσημου βερολινέζικου φεστιβάλ. Η Αγγελική είναι μία εκ των βασικών πρωταγωνιστών. Βρέθηκε στο φεστιβάλ για ακόμα μία ταινία, το A Little Love Package του Γκαστόν Σολνίκι, στην οποία συμπρωταγωνιστεί με την Κάρμεν Τσάπλιν (εγγονή του Τσάρλι).
Τι αίσθηση σας άφησε η εμπειρία της φετινής Μπερλινάλε;
Α. Π.: Για μένα ήταν τρομερά συγκινητικό μόνο και μόνο το γεγονός ότι κατάφερε να ολοκληρωθεί, παρά τις δυσκολίες της πανδημίας. Τόσο οι διοργανωτές όσο και οι συμμετέχοντες ένιωθαν ευγνωμοσύνη γι’ αυτό που συνέβαινε. Το κλίμα δεν ήταν ιδιαίτερα γιορτινό, αν σκεφτείς όλους αυτούς τους περιορισμούς. Συνήθως σ’ αυτά τα φεστιβάλ υπάρχει μια πιο εορταστική διάθεση, μια εξωστρέφεια, που φέτος έλειπε.
Χ. Π.: Θεωρώ κι εγώ σημαντικό το ότι κατάφερε να συμβεί. Η πανδημία είναι πια ένα ιστορικό γεγονός που όλοι φέρουμε βαρέως. Μας τρομάζει και μας παγώνει. Χάρηκα πολύ, όμως, που μέσα σε τόσο περίεργες συνθήκες η ταινία μας, Η πόλη και η πόλη, θεωρήθηκε από τις πιο ενδιαφέρουσες του Encounters και πήρε θετικές κριτικές από τον διεθνή Τύπο.
Θα σταθώ στην εξωστρέφεια που ανέφερε η Αγγελική, μια λέξη που χαρακτηρίζει καλλιτεχνικά και τους δύο. Τι δρόμους σάς έχει ανοίξει το διεθνές σας ταξίδι μέσα στα χρόνια;
Χ. Π.: Όσο μακριά κι αν ταξιδέψει κανείς, δεν ξεφεύγει ποτέ από τον εαυτό του, κι αυτό σημαίνει πολλά. Από τη μία, υπάρχει η κάθετη διαδρομή ενός ανθρώπου που αναζητά πράγματα για τον ίδιο, για την κοινωνία, για την αγάπη, για τη φιλία, και από την άλλη μια οριζόντια μετακίνηση, εξίσου σημαντική. Όλα αυτά τα χρόνια μού έχουν προσφέρει μεγάλη χαρά. Υπάρχει κάτι το περιπετειώδες στη διαδρομή μου. Πήγα σε μέρη που ποτέ δεν περίμενα και έμαθα να είμαι ανοιχτός σε κάθε λογής ερέθισμα. Πάντα μου έρχεται στον νου ο Όμηρος. Ο Οδυσσέας ήταν πολυμήχανος γιατί γνώρισε τα ήθη πολλών ανθρώπων και πολλών πόλεων. Έχει μια αξία ο κοσμοπολιτισμός, και δεν το λέω με καθόλου μπουρζουά τρόπο.
Α. Π.: Η συναναστροφή με τόσο διαφορετικούς ανθρώπους σε τόσες διαφορετικές χώρες σε κάνει πλουσιότερο. Προσωπικά νιώθω ότι μπορώ να κατανοώ καλύτερα τους ανθρώπους. Ξέρω πια ευκολότερα ποιος είναι ο άλλος, ποια είμαι εγώ, πόσο ταιριάζω με κάποιον, πώς επικοινωνώ. Έχω κερδίσει μια ευελιξία και μια προσαρμοστικότητα που στο τέλος της ημέρας με κάνουν πιο δεκτική. Παλιά ήμουν κλειστή, πολύ πιο κλειστή.
Τα τελευταία τρία χρόνια συνεργαστήκατε με το Luzerner Theater στη Λουκέρνη, σκηνοθετώντας τρεις παραστάσεις. Τι διαφορές βλέπετε στον τρόπο που αντιμετωπίζουν έξω την τέχνη σας και γενικότερα τον πολιτισμό;
Α. Π.: Υπάρχουν πολλές διαφορές. Στη Λουκέρνη, λόγου χάρη, αφού την ανέφερες, το κοινό δεν είναι τόσο θεατρόφιλο όσο της Αθήνας, της Γερμανίας ή της Γαλλίας. Στη Λουκέρνη υπάρχει μεγάλη παράδοση στην κλασική μουσική και στην όπερα, γι’ αυτό και η προσπάθειά μας, από κοινού με την καλλιτεχνική διεύθυνση, ήταν να βρούμε τρόπους για να προσελκύσουμε όσο το δυνατόν περισσότερο κόσμο στο θέατρο.
Χ. Π.: Εμένα, πάντως, μου έκανε τρομερή εντύπωση ο μέσος όρος ηλικίας των θεατών. Πολύ δύσκολα έβλεπες νεαρούς ανθρώπους.
Α. Π.: Ήταν κι αυτό ένα ακόμα στοίχημα: να φέρουμε τον κόσμο στο θέατρο και ιδιαίτερα τον νέο κόσμο, ο οποίος νομίζω απορρίπτει το θέατρο στη συγκεκριμένη πόλη λόγω ακριβού εισιτηρίου.
Στην Αθήνα, πάλι, πολλοί ακόμα αποφεύγουν τη θεατρική έξοδο λόγω φόβου απέναντι στον ιό. Έχει ενδιαφέρον, δε, ότι το νέο σας έργο έχει να κάνει με αυτό. Είναι μια απόπειρα αποτίμησης του τρόμου και της ενοχής που βιώσαμε την περίοδο της πανδημίας. Πώς γεννήθηκε η Έκλειψη, λοιπόν;
Χ. Π.: Δεν έχουμε κάνει ποτέ κάτι τόσο επίκαιρο. Φυσικά, ανέκαθεν οι παραστάσεις μας ήταν μια αντίδραση στην πραγματικότητα που ζούσαμε είτε σε τοπικό είτε σε διεθνές επίπεδο, αυτό όμως τώρα εδώ είναι ίσως το πιο παράξενο και το πιο περίεργο θέαμα που έχουμε φτιάξει ποτέ. Η ιδέα της περφόρμανς μάς προέκυψε ενστικτωδώς.
Α. Π.: Πέρυσι, θυμάμαι, είχαμε σκεφτεί τη λέξη «έκλειψη», που μας άρεσε πολύ και μας ταίριαζε σ’ αυτό που ζούσαμε και σ’ αυτό που θέλαμε να πούμε. Όπως κατά τη διάρκεια μιας έκλειψης ο ήλιος έχει κρυφτεί και οι αντιδράσεις των ανθρώπων και των ζώων ποικίλλουν και είναι αλλοπρόσαλλες, έτσι και κατά τη διάρκεια της πανδημίας είδαμε να επικρατεί μια κατάσταση που δεν είχε φως πουθενά και οι συμπεριφορές μας ήταν ανοίκειες, διαφορετικές, απρόβλεπτες.
Χ. Π.: Η έκλειψη είναι ένα φαινόμενο που σπάει την κανονικότητα. Ο ήλιος, που υποτίθεται ότι έπρεπε να φωτίζει τη Γη, καλύπτεται από τη Σελήνη και κάπως έτσι διαταράσσεται η κανονικότητα, ακριβώς όπως στην πανδημία.
Α. Π.: Θέλαμε να δούμε την επίπτωση, σωματική και ψυχολογική, που έφερε η συνθήκη της πανδημίας σε όλα τα έμβια όντα.
Χ. Π.: Και να προσκαλέσουμε τους θεατές σ’ έναν στοχασμό, θα πρόσθετα. Επίκεντρο της περφόρμανς είναι μια τηλεόραση που παίζει ακατάπαυστα πραγματικά προγράμματα που είδαμε το διάστημα των τελευταίων δύο χρόνων στην ελληνική, κατά κύριο λόγο, τηλεοπτική πραγματικότητα. Φέρνουμε αυτή την πραγματικότητα σ’ ένα δημόσιο βάθρο, όπως είναι μια θεατρική σκηνή, καλώντας τον θεατή να στοχαστεί με καθαρό μυαλό όλη την ανοησία και την τρομοκρατία που συνόδευαν όλα αυτά τα χρόνια τη ζωή του από την οθόνη της τηλεόρασης ή του κινητού του, όσο εκείνος διάβαζε, μιλούσε στο τηλέφωνο ή έπλενε πιάτα. Ας μην ξεχνάμε ότι τα μέσα μαζικής ενημέρωσης δεν επιθυμούν την ενημέρωση, αλλά το κλικ μας. Αυτό το ξέρουμε καλά πια.
Αυτή η εμβάθυνση στην ελληνική τηλεοπτική πραγματικότητα που επιχειρήσατε, τι σας αποκάλυψε;
Α. Π.: Ψάχνοντας στο YouTube να βρω όλα αυτά τα αποσπάσματα που θα ταίριαζαν στην περφόρμανς, μου έγινε εξαρχής ξεκάθαρη μια μεγέθυνση των γεγονότων χωρίς λόγο. Ήταν πολύ φανερή η ανάγκη να αγκιστρωθούμε σ’ έναν καθημερινό φόβο, μέσα από τη διόγκωση του κακού. Θα έλεγα ότι λαμβάναμε την εμμονή των μέσων για περισσότερο φόβο, για βαθύτερο τρόμο και για ένα απόλυτο σκοτάδι.
Χ. Π.: Διάβαζα πρόσφατα ότι η εγκληματικότητα στην Αμερική έχει μειωθεί κατά 20-30% και η παρουσίασή της στα μέσα ενημέρωσης έχει αυξηθεί σαράντα φορές. Υπάρχει μια δυσαναλογία. Το απογοητευτικό για μένα, σε επίπεδο αποτίμησης, είναι ότι η εξουσία παγκοσμίως χρησιμοποίησε και πάλι την ενοχή και τον τρόμο ως τακτική διαχείρισης της κρίσης. Είναι τρομακτικό αν σκεφτείς ότι ζούμε στον 21ο αιώνα και η κεντρική εξουσία δρα με όρους που χρησιμοποιούσε η εξουσία στον Μεσαίωνα. Θα πω και κάτι που ίσως να ακουστεί εντελώς χαζό, ρομαντικό ή αφελές, αλλά προσωπικά μου γέννησε μια τεράστια απορία. Γιατί στην τηλεόραση εκείνης της δεδομένης περιόδου δεν έγινε ποτέ δημόσιος ο λόγος των ειδικών της ψυχικής υγείας, αλλά έγινε δημόσιος ο λόγος της τρομοκρατίας και του περιορισμού; Γιατί οι κατακτήσεις του ανθρώπινου πνεύματος δεν βρήκαν ποτέ δημόσιο βήμα, ώστε ο πολίτης να έχει άμεση πρόσβαση σε αυτές; Πραγματικά ακόμα αναρωτιέμαι.
Α. Π.: Η τηλεόραση είναι η βασική μας πρωταγωνίστρια. Όσα λόγια ακούγονται στην περφόρμανς προέρχονται από πραγματικά τηλεοπτικά προγράμματα. Αντίθετα, εμείς ως περφόρμερ δεν έχουμε επωμιστεί κάποιο κείμενο. Ο δικός μας «λόγος» είναι το ίδιο μας το σώμα. Εδώ υπάρχει μια ενδιαφέρουσα αλληλεπίδραση που θέλαμε να εξερευνήσουμε, στον τρόπο δηλαδή που μπορεί να βιώνει το ανθρώπινο σώμα όσα ακούγονται γύρω του. Η τηλεόραση λειτουργεί σαν ένας προβολέας που «ξερνάει» στα σώματά μας μια ακατάσχετη φλυαρία και έχει ουσία να σταθεί κανείς στο πώς αυτή η φλυαρία σωματοποιείται στον άνθρωπο, πώς καταλήγει να κουβαλάει στην καθημερινότητά του αυτή τη βίαιη εισβολή της οθόνης.
Πώς διαχειρίζεται κανείς αυτή την ακατάσχετη φλυαρία της τηλεόρασης ή ακόμα και των σόσιαλ μίντια;
Χ. Π.: Νιώθω ότι χρειάζεται μια προστασία. Είναι μια μπερδεμένη συνθήκη, γι’ αυτό και οφείλεις να προστατεύεις τον εαυτό σου. Ίσως να χρειάζεται να αναπτύξεις μια πιο ενδιαφέρουσα ζωή εκτός οθόνης, η οποία θα είναι και η ασπίδα σου. Θα ακουστώ εκτός εποχής αν πω ότι μου φαίνεται τρομερά πληκτικό να ξοδεύεις τον χρόνο σου στα σόσιαλ μίντια; Ίσως να ανήκω σε μια άλλη γενιά που δεν τα καταλαβαίνει και πολύ όλα αυτά. Σε κάθε περίπτωση, όλα είναι εργαλεία και είναι στο χέρι σου ο τρόπος με τον οποίο θα τα χρησιμοποιήσεις.
Α. Π.: Συμφωνώ. Εγώ, ας πούμε, πρόσφατα άνοιξα λογαριασμό στο Instagram. Το τελευταίο διάστημα ασχολούμαι πολύ με τη φωτογραφία. Σ’ ένα ταξίδι που έκανα στην Κολομβία για τα γυρίσματα μιας νέας ταινίας, γέμισα την κάμερά μου με υπέροχες εικόνες ενός φυσικού τοπίου μοναδικής ομορφιάς, τις οποίες θέλησα να μοιραστώ. Σκέφτηκα, λοιπόν, ότι η πλατφόρμα του Instagram ήταν κατάλληλη για τον σκοπό που ήθελα να τη χρησιμοποιήσω, να μοιραστώ εικόνες ομορφιάς και να ανακαλύψω καινούργιες.
Χ. Π.: Ακριβώς. Το Instagram, ας πούμε, είναι όπως ένα μαχαίρι. Μπορείς να το χρησιμοποιήσεις και για να φας ένα ωραίο φαγητό, αλλά και για να σκοτώσεις κάποιον. Ο λόγος και ο τρόπος που χρησιμοποιείς ένα μέσο μπορεί να είναι νοσηρός, όχι το ίδιο το μέσο.
Σε προσωπικό αλλά και επαγγελματικό επίπεδο πώς βιώσατε την πανδημία;
Χ. Π.: Ευτυχώς δεν επηρέασε τη δημιουργικότητά μας, γιατί και οι δύο δουλέψαμε αρκετά μέσα σε μια φαινομενικά «νεκρή» περίοδο. Σίγουρα μου άφησε ένα αίσθημα οργής σχετικά με τον τρόπο που η κεντρική εξουσία διαχειρίστηκε αυτή την κρίση και πιο συγκεκριμένα τον τομέα του πολιτισμού, ο οποίος για ακόμα μία φορά αντιμετωπίστηκε με αδιαφορία.
Α. Π.: Μέσα σε όλα αυτά, για μένα άλλαξε πολύ και η σχέση μου με τον χρόνο. Κατάλαβα καλύτερα τι σημαίνει «άφθονος» και τι σημαίνει «ελάχιστος». Τώρα, όλο αυτό που συνέβη με το θέατρο, το γεγονός δηλαδή ότι αντιμετωπίστηκε από την κυβέρνηση ως ο τελευταίος χώρος που πρέπει να τεθεί υπό προστασία, το θεωρώ μια τεράστια αμεριμνησία και μια τεράστια απόδειξη της σχέσης που έχει γενικότερα η εξουσία με τον πολιτισμό.
Πόσο εύκολη ή δύσκολη είναι η συνεργασία σας σήμερα μετά από τόσα χρόνια επαγγελματικής και προσωπικής αλληλεπίδρασης;
Α. Π.: Η διαφορά που υπάρχει σε μια σχέση χρόνων είναι ότι οι ευκολίες και οι δυσκολίες του άλλου σού είναι γνωστές. Ξέρει πολύ καλά ο ένας για τον άλλο τι θα βγει στην επιφάνεια. Αυτό άλλες φορές είναι θετικό κι άλλες αρνητικό. Έχεις όμως την ασφάλεια του τι να περιμένεις.
Χ. Π.: Η ανάγκη μας να συνεργαστούμε με την Αγγελική πάντα ανανεώνεται και σίγουρα δεν προκύπτει από αδράνεια. Δεν ήταν ποτέ δεδομένο ότι θα συνεχίσουμε να δουλεύουμε μαζί, επειδή αυτό κάνουμε τόσα χρόνια. Επαναπροσδιορίζουμε πολλές φορές τη σχέση μας με τον ίδιο τρόπο που επαναπροσδιορίζουμε την ανάγκη μας για το τι θέατρο θέλουμε να κάνουμε.
Μια και το αναφέρεις, διάβαζα τι γράφατε όταν ιδρύσατε τους Blitz το 2004, μαζί με τον Γιώργο Βαλαή. Ότι η δημιουργία αυτής της ομάδας είχε να κάνει με την ανάγκη σας να απαντήσετε στο ερώτημα τι ζητάει η κοινωνία από την τέχνη σήμερα και τι μπορεί να σημαίνει θέατρο στον 21ο αιώνα. Σχεδόν 20 χρόνια μετά, βρήκατε απαντήσεις σε αυτά τα ερωτήματα;
Χ. Π.: Προσωπικά δεν έχω ακόμα καταλήξει κάπου! (γελάει). Δεν έχω ιδέα. Η ερώτηση είναι πάντα κάτι που σε κινεί. Δεν βρίσκω καμία απάντηση άξια μπροστά σε μια ερώτηση που παραμένει ενεργή και σωστά διατυπωμένη.
Α. Π.: Εγώ θα έλεγα ότι ειδικά σε μια τέτοια εποχή, όπως αυτή που ζούμε σήμερα, το θέατρο ή το σινεμά μπορεί να προσφέρει στους ανθρώπους μια ψυχική προστασία, ό,τι κι αν σημαίνει αυτό. Νιώθω ότι καλλιτεχνικά προσπαθούσαμε πάντα να προσφέρουμε αυτή την ψυχική προστασία, ένα μέρος ασφάλειας σε μια εποχή τρομερής ανασφάλειας.
Το να βρεθεί ένας άνθρωπος, δηλαδή, μέσα σε μια αίθουσα για δύο ώρες και να μπορέσει να βρει μέσα από την ασφάλεια της δικής μας παράστασης μια δική του ασφάλεια, μπορεί να έχει κάποιο νόημα.
Χ. Π.: Και κάτι παρηγορητικό, πιθανόν. Την ανάγκη της παρηγοριάς την εντοπίζω παντού αυτόν τον καιρό δίπλα μου.
Λέγατε ακόμα ότι όλα είναι υπό αμφισβήτηση. Τι αμφισβητήσατε όλα αυτά τα χρόνια πιο έντονα;
Α. Π.: (μετά από έντονη παύση) Αμφισβητήσαμε έντονα τη σταθερότητα και αυτό συνεχίζουμε να αμφισβητούμε.
Στα μάτια κάποιου που παρατηρεί τη διαδρομή σας, μοιάζετε να κινείστε πάντα με τους δικούς σας όρους. Τι θυσίες απαιτεί μια τέτοια στάση;
Χ. Π.: Ισχύει στο ακέραιο ότι πάντα κινούμασταν με τους δικούς μας όρους.
Α. Π.: Δεν είναι θέμα θυσιών. Είναι θέμα σκληρής δουλειάς. Η επιμονή και η προσήλωση σ’ αυτό που θέλαμε να κάνουμε, έφεραν και το αποτέλεσμα που θέλαμε. Δεν σκέφτηκα ποτέ ότι θυσιάζω κάτι. Πάντα σκεφτόμουν ότι κάνω αυτό που θέλω να κάνω, ξοδεύοντας πολλές ώρες δουλειάς.
Ο χρόνος που περνάει σας απασχολεί;
Χ. Π.: Δεν μου αρέσει να μιλάω για τον εαυτό μου στον αόριστο. Να λέω ότι «τότε» ήμουν κάπως έτσι και «τότε» σκεφτόμουν αυτά. Όχι. Παραμένω σε διαδικασία. Είμαι ευγνώμων για όσα έχουν έρθει, περήφανος για όσα πετύχαμε, αλλά έχω ανάγκη να μιλάω στον ενεστώτα.
Α. Π.: Εγώ έχω μια διαφορετική σχέση με τον χρόνο. Δεν τον αντιλαμβάνομαι γραμμικά. Δεν τον μετράω στη λογική του «πέρασαν 20 χρόνια από τότε που φτιάξαμε τους Blitz» ή «το 2014 κάναμε τον Βάνια και το 2019 τη Λουκέρνη». Προσπαθώ να βρίσκομαι στο τώρα.
Να σας δώσω για λίγο τον ρόλο του συνεντευξιαστή; Τι θα ρωτούσατε ο ένας τον άλλο;
Χ. Π.: Ενδιαφέρον. Λοιπόν, Αγγελική, τι θα ήθελες να κάνεις σε πέντε χρόνια από τώρα;
Α. Π.: Αυτά που κάνω τώρα· ταινίες, θέατρο, ταξίδια. Δεν θέλω κάτι άλλο. Σκεφτόμουν αυτό που λέγαμε πριν, ότι πάντα η δουλειά μας γινόταν με τους δικούς μας όρους. Αυτό είναι κάτι που με ευχαριστεί τρομερά, γι’ αυτό δεν επιθυμώ να αλλάξει κάτι. Υπάρχει μια αρμονία σ’ αυτό που ζω τώρα και δεν θα ήθελα να χαθεί.
Χ. Π.: Ωραία. Εσύ τι θα ήθελες να με ρωτήσεις;
Α. Π.: Θα ήθελα να μου πεις πώς είσαι σήμερα. Με ενδιαφέρει το παρόν.
Χ. Π.: Είμαι χαρούμενος. Μου άρεσε πολύ η χθεσινή μας πρόβα, μου αρέσει πολύ και ο φανταστικός καιρός που έχει έξω. Ναι, είμαι χαρούμενος, Αγγελική.
Αν υποθέσουμε ότι οι άνθρωποι είναι οι σχέσεις τους, εσείς τι άνθρωποι είστε κρίνοντας από τη μεταξύ σας σχέση;
Α. Π.: (παύση) Δύσκολη ερώτηση.
Χ. Π.: Ναι, πολύ δύσκολη!
Α. Π.: Ας μην την απαντήσουμε καλύτερα. Αφού είμαστε σε καλή διάθεση… (γελάει).
ΙΝFO → Η Αγγελική Παπούλια και ο Χρήστος Πασσαλής υπογράφουν τη σύλληψη και τη σκηνοθεσία της performance-installation με τίτλο Έκλειψη, στην οποία συμπρωταγωνιστούν με τη Μυρτώ Κοντονή στη σκηνή του θεάτρου Σφενδόνη (Μακρή 4. Στάση Μετρό: Ακρόπολη). Πέμπτη έως Σάββατο στις 21.00, Κυριακή στις 19.30. Πληροφορίες – κρατήσεις: τηλ. 6945-054160.