Το στοιχείο της έκπληξης επανέρχεται συχνά στη ζωή του. Αρκεί να σου διηγηθεί την ιστορία πίσω από την αγορά του σπιτιού του στην Τήνο, το οποίο εκ των υστέρων ανακάλυψε ότι ανήκε στην οικογένεια Χαλεπά. Το υπόγειο του σπιτιού κάποτε ήταν το μέρος όπου ο Γιαννούλης επέλεγε να κρυφτεί για να δημιουργήσει. Το 2019 βρέθηκε λίγο έξω από το Παρίσι, φιλοξενούμενος καλλιτέχνης στο πάλαι ποτέ σπίτι και στούντιο ενός θρύλου της σύγχρονης ευρωπαϊκής ιστορίας της τέχνης, του Τέο Βαν Ντέσμπουργκ. Η διαμονή του εκεί συνέπεσε με τις ευρείας κλίμακας διαμαρτυρίες του κινήματος των Κίτρινων Γιλέκων. Τότε άρχισε να συλλαμβάνει την ιδέα για την εντυπωσιακή εγκατάσταση της νέας του έκθεσης στο ΕΜΣΤ, την οποία επιμελείται η Δάφνη Βιτάλη. Την είχε πρωτοπαρουσιάσει στην Ουτρέχτη, όπου έτυχε να τη δει η Κατερίνα Γρέγου, προτείνοντάς του να την παρουσιάσει και στην Αθήνα. «Βρίσκομαι σχεδόν πάντα στο κατάλληλο μέρος την κατάλληλη στιγμή», μου λέει γελώντας. «Ο συγχρονισμός είναι σπουδαίο πράγμα στη ζωή, αρκεί να είσαι παρών στις στιγμές με τα δικά σου κριτήρια».
Η ιδέα πίσω από την έκθεση, την οποία συνοδεύει μια καλαίσθητη έκδοση, έχει ενδιαφέρον. Πρόκειται για μια αντιπαράθεση, εικαστική και διαλογική, σημαντικών σχεδίων και γκουάς του Τέο Βαν Ντέσμπουργκ που παρουσιάζονται για πρώτη φορά στην Ελλάδα, με τις δικές του μεγάλων διαστάσεων σιλουέτες των διαδηλωτών και της αστυνομίας που έφτιαξε από αλουμίνιο. Προς έκπληξή τους, οι επισκέπτες της έκθεσης ενθαρρύνονται να φωτογραφίσουν το έργο με τη χρήση φλας, ώστε να ενεργοποιηθεί. Αυτό, ξέρεις, είναι που το κάνει και εξαιρετικά δημοφιλές στο Ίνσταγκραμ, του λέω. «Δεν έχω πρόβλημα αν μου πεις ότι το έργο μου είναι ινσταγκραμικό», απαντά. «Εφόσον το υλικό ενεργοποιεί μια τέτοια σχέση, θα ήταν αφελές να μην το παραδεχτώ. Ωστόσο, εγώ αποζητώ από τον θεατή τη συμμετοχή του, την αυτοκριτική του, την τοποθέτησή του απέναντι σε κάτι που συμβαίνει».
Εδώ και χρόνια ζει στο Άμστερνταμ, συμμετέχοντας σε πολλές εκθέσεις μουσείων και κέντρων σύγχρονης τέχνης του εξωτερικού.
Αναρωτιέμαι πώς βλέπει τη σκηνή της σύγχρονης τέχνης στην Αθήνα και κατ’ επέκταση το κοινό που την παρακολουθεί. «Η σκηνή είναι καλύτερη, μεγαλύτερη, πιο δυνατή και πιο ενδιαφέρουσα», τονίζει. «Παρότι βαθιά συντηρητική, η ελληνική κοινωνία έχει κάνει τεράστια βήματα. Αντιμετωπίζει την πραγματικότητα με έναν πιο σύγχρονο τρόπο, άρα και την τέχνη. Πάντα με απασχολούσε να συνειδητοποιήσει ο κόσμος ότι η σύγχρονη τέχνη αφορά το σήμερα. Δεν περιμένει την ιστορία να της δώσει το βάρος της αναγνώρισης. Αντανακλά μια κοινωνία, άλλοτε επιτυχημένα και άλλοτε αποτυχημένα. Γι’ αυτό και στο παρελθόν η σύγχρονη τέχνη στην Ελλάδα υπήρξε τις περισσότερες φορές αναχρονιστική, μακριά από το διεθνές κίνημα, σαν περιφερειακός παρατηρητής. Αντανακλούσε την Ελλάδα τού τότε. Σήμερα είναι πιο ελεύθερη, πιο πολύπλευρη. Όση κριτική κι αν κάνουμε στη σύγχρονη τέχνη, για μένα θα είναι πάντα η πιο αληθινή. Η τέχνη δεν είναι το ιδεατό. Είναι μια πραγματικότητα που τα διαθέτει όλα. Αυτό την κάνει ενεργή. Όλα αυτά τα βάθρα που την τοποθετούν, πλάι σε πομπώδεις αναγνώσεις, είναι τρίχες κατσαρές. Η τέχνη δεν βρίσκει λύσεις, δεν μας φέρνει σε άλλα επίπεδα».
INFO: Jaune, Geel, Gelb, Yellow. Πράξεις μοντερνισμού με τον Αντώνη Πίττα και τον Τέο Βαν Ντέσμπουργκ. Παρέμβαση στη Συλλογή του EMΣΤ. Επιμέλεια: Δάφνη Βιτάλη. Έως 30.10.2022. Η δουλειά του περιλαμβάνεται και στην έκθεση Statecraft: Διαμορφώνοντας το Κράτος του ΕΜΣΤ. emst.gr