«Αυτές τις μέρες περνάω λίγο χρόνο στην Κορνουάλη. Είναι πολύ όμορφα εδώ. Ξέρεις, μου αρέσει πολύ να βλέπω αυτούς που κάνουν σερφ. Ας πούμε ότι μου δημιουργούν μια αίσθηση ελευθερίας», μου λέει ο Χάρις Ντίκινσον από το διπλανό παραθυράκι του Zoom, χαμογελώντας γλυκά στο τέλος της φράσης του. Σκέφτομαι ότι η καριέρα του μοιάζει πολύ με το εν λόγω άθλημα. Έψαχνε πάντα να βρει την ισορροπία του πάνω στα κινούμενα και απρόβλεπτα κύματα της βιομηχανίας του θεάματος. Γεννημένος στο Λεϊτονστόουν του ανατολικού Λονδίνου, όπως και ο Άλφρεντ Χίτσκοκ, μεγάλωσε σε μια οικογένεια που δεν μπορούσε να στηρίξει οικονομικά το όνειρό του να γίνει ηθοποιός. Αναγκάστηκε να κάνει δουλειές που δεν ήθελε, όπως αυτή του οδοκαθαριστή, προκειμένου να χρηματοδοτήσει τις σπουδές του στο θέατρο και στον κινηματογράφο. Μάλιστα, για ένα διάστημα τις εγκατέλειψε για να γίνει πεζοναύτης, νιώθοντας απογοητευμένος και ανένταχτος στο σύστημα της βιομηχανίας στην οποία προσδοκούσε να εισέλθει. Ένας επίμονος καθηγητής υποκριτικής τον έκανε να αλλάξει γνώμη και έτσι επέστρεψε στις σπουδές του, περνώντας εν συνεχεία τρία ολόκληρα χρόνια πηγαινοερχόμενος στην Αμερική για οντισιόν, χωρίς μεγάλη τύχη.
Και ενώ τα κύματα έμοιαζαν να τον σπρώχνουν στον βυθό, η πρόταση για να πρωταγωνιστήσει στο Beach Rats της Ελίζα Χίτμαν το 2016 τον έβαλε δυναμικά στο παιχνίδι, χαρίζοντάς του μάλιστα μια υποψηφιότητα στα Spirit Awards. Ακολούθησε, μεταξύ άλλων, μια σημαντική συνεργασία με την Αντζελίνα Τζολί στο σίκουελ του Maleficent, μια υποψηφιότητα για Bafta Ανερχόμενου Ηθοποιού για τον ρόλο του στο The King’s Man και ένας πρωταγωνιστικός ρόλος στην ταινία Εκεί που τραγουδάνε οι καραβίδες, που είναι βασισμένη στο ομότιτλο εκδοτικό φαινόμενο της Ντέλια Όουενς που σκηνοθέτησε η Ολίβια Νιούμαν και η οποία προβάλλεται αυτές τις μέρες στις ελληνικές αίθουσες. Η στιγμή, βέβαια, την οποία και ο ίδιος στη συνέντευξή μας χαρακτηρίζει «καθοριστική» για την καριέρα του είναι το Τρίγωνο της θλίψης του Ρούμπεν Έστλουντ (Ανωτέρα βία, Το τετράγωνο). Η γυρισμένη κατά το ήμισυ στην Ελλάδα αντικαπιταλιστική σάτιρα του ιδιοφυούς Σουηδού σκηνοθέτη, στην οποία πρωταγωνιστεί, κατάφερε με το βιτριολικό της χιούμορ να κερδίσει τον Χρυσό Φοίνικα στο φετινό Φεστιβάλ των Καννών, εκτοξεύοντας τις μετοχές του 26χρονου Βρετανού καλλιτέχνη. Πλέον, βλέπει το όνομά του να φιγουράρει στη λίστα των πιο επιδραστικών νέων ηθοποιών του πλανήτη, ενώ κάποια βρετανικά μέσα ενημέρωσης θεωρούν δεδομένο ότι θα είναι ένας από τους μελλοντικούς Τζέιμς Μποντ. Όταν του το αναφέρω, γελάει κάπως αμήχανα, σαν να μην ξέρει και ο ίδιος πώς να διαχειριστεί αυτή την απρόσμενη δημοφιλία.
«Είναι απλώς μια δουλειά»
«Πρέπει να είσαι αφελής για να αφήσεις τον εαυτό σου να παρασυρθεί από μια επιτυχία και να εφησυχάσεις με την ιδέα πως από εδώ και στο εξής ο δρόμος θα είναι στρωμένος με ροδοπέταλα», μου λέει. «Να σου πω πώς το βλέπω εγώ; Είναι απλώς μια δουλειά. Υπάρχουν πολλοί μέσα σε αυτόν τον χώρο που έχουν τοποθετήσει τον εαυτό τους σε βάθρο, αλλά για μένα αυτός δεν είναι ένας λογικός τρόπος σκέψης αν θες να προχωρήσεις μπροστά. Έχω επίγνωση του ότι δεν κάνω την πιο σημαντική δουλειά του πλανήτη, δεν κάνω κάτι που θα σώσει την κοινωνία από τα προβλήματά της, γι’ αυτό και αδυνατώ να κατανοήσω όσους αισθάνονται εξαιρετικά σημαντικοί μέσα σε αυτό το επάγγελμα. Το μόνο που θα ήθελα είναι να καταφέρνω κάπως να αποσπώ την προσοχή των ανθρώπων από τον θόρυβο της καθημερινότητας και να τους κάνω να σκέφτονται κάποια πράγματα για τη ζωή τους. Θα ήθελα απλώς να κάνω καλά τη δουλειά μου και να είμαι ένας καλός συνεργάτης. Τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο. Επέλεξα να γίνω ηθοποιός, γιατί κάπου εκεί στην εφηβεία μου βρήκα έναν χώρο μέσα στον οποίο ένιωθα ότι μπορούσα να αποκτήσω αυτοπεποίθηση, να εμπνευστώ αλλά και να έρθω σε επαφή με ανθρώπους που ταιριάζω. Βρήκα μια παρηγοριά, αν θες, την οποία ελπίζω να επιστρέφω στον κόσμο μέσα από τις επαγγελματικές επιλογές μου. Στην αρχή ήταν δύσκολα, πέρασα από πολλές άσχετες δουλειές μέχρι να τα καταφέρω, αλλά είμαι ευγνώμων για τη διαδρομή. Ήταν σαν ένα διανοητικό παιχνίδι το οποίο ήθελε να με μάθει να μένω αισιόδοξος και να προσπαθώ για το καλύτερο».
Επιβιώνοντας στο χάος
Στο Τρίγωνο της θλίψης, που κάνει πρεμιέρα σε λίγες μέρες στην Ελλάδα και στο οποίο παίζει μαζί με την πρόωρα χαμένη Σάρλμπι Ντιν και τον Γούντι Χάρελσον, ερμηνεύει τον Καρλ, ένα μοντέλο στη δύση της καριέρας του με ελαστικές ηθικές αξίες, που είναι έτοιμος να τις θυσιάσει στον βωμό της επιβίωσης. «Βρήκα πολύ ενδιαφέρον το χάος μέσα στο οποίο υπάρχει αυτός ο ήρωας. Νομίζω ότι πολλοί νέοι άνδρες θα ταυτιστούν με τις ανασφάλειες και τις αγωνίες του, αν και το πιο ενδιαφέρον για μένα στην ταινία είναι η αποδόμηση που επιχειρεί στον σαθρό ηθικό κώδικα που διέπει τις ανθρώπινες σχέσεις του δυτικού κόσμου.
Η κοινωνία της Δύσης μάς έχει αποδείξει ότι, όσο πιο πλούσιος ή ισχυρός είσαι, αναπόφευκτα τυγχάνεις πιο ευνοϊκής μεταχείρισης. Το σύστημα της κοινωνίας μας είναι χτισμένο πάνω σε αυτή την πεποίθηση. Ο Έστλουντ έρχεται με αυτή την ταινία να αναρωτηθεί τι γίνεται όταν η πυραμίδα της ιεραρχίας αναποδογυρίζει, όταν η εξουσία και η δύναμη αλλάζουν χέρια». Αναρωτιέμαι αν ο ίδιος έχει βιώσει το να αλλάζει η συμπεριφορά κάποιου απέναντί του ανάλογα με τη θέση του στην οικονομική ή κοινωνική ιεραρχία. «Κατά κάποιον τρόπο μού έχει συμβεί κι αυτό», λέει. «Ποτέ όμως δεν ένιωσα περίεργα. Πάντα το προσπερνούσα. Προέρχομαι από μια οικογένεια που δεν είχε την οικονομική πολυτέλεια να με στηρίξει στην αρχή της πορείας μου, πίστευε όμως στις δυνατότητές μου και με ενίσχυε πολύ ψυχολογικά. Αν η οικογένειά σου σε έχει μεγαλώσει με τρόπο τέτοιο που να ενθαρρύνει τις κινήσεις σου και να μην τις αμφισβητεί, τότε δεν σε αγγίζει καμία άσχημη συμπεριφορά», πιστεύει.
Η ομορφιά και η φθορά
Ο τίτλος της ταινίας αναφέρεται στις ρυτίδες που σχηματίζονται ανάμεσα στα φρύδια από το συνεχές συνοφρύωμα, λόγω των καθημερινών προβλημάτων και του άγχους που έχει κανείς. Είναι μια ένδειξη φθοράς, που καταδιώκει υπαρξιακά τους ήρωες. Το συγκεκριμένο δε πρόβλημα οι πλαστικοί χειρουργοί υπόσχονται να το λύσουν με μπότοξ σε δεκαπέντε λεπτά. Η χρησιμότητα και η αξία της ομορφιάς, το πώς αυτή μπορεί να εξαργυρωθεί ή να λειτουργήσει ως προϋπόθεση επιβίωσης είναι μερικά από τα ζητήματα με τα οποία καταπιάνεται η ταινία. «Δεν ξέρω αν τελικά η ομορφιά είναι μια έννοια τόσο αυταπόδεικτη και ισχυρή, που κανείς δεν έχει το περιθώριο να την αμφισβητήσει», μου λέει. «Κι αυτό γιατί άλλο είναι όμορφο για μένα, άλλο για σένα. Η δουλειά μας έχει να κάνει πολύ με την εικόνα, επομένως η εξωτερική σου εμφάνιση μπορεί να είναι χρήσιμη για να πάρεις έναν συγκεκριμένο ρόλο, ταυτόχρονα όμως μπορεί να μη σε διευκολύνει για έναν άλλο ρόλο. Γενικά μιλώντας, μου φαίνεται πολύ βαρετό κάποιος να καθορίζει την αξία του με βάση το πόσο όμορφη ή ελκυστική μπορεί να είναι η εξωτερική του εμφάνιση. Δεν μπορεί να σε ορίζει κάτι τέτοιο. Είναι μια στενή ματιά στα πράγματα, που δεν καταλήγει σε τίποτα ουσιαστικό ή παραγωγικό».
Ντεμπούτο με βραβείο στις Κάννες
Πριν από λίγους μήνες βρέθηκε για πρώτη φορά στις Κάννες και είδε την προκλητική σάτιρα του Έστλουντ να κατακτά τον Χρυσό Φοίνικα. Έκανε το ντεμπούτο του στη θρυλική Κρουαζέτ, ένιωσε από πολύ κοντά την επέλαση του Χόλιγουντ και τον παλμό μιας μεγάλης διοργάνωσης. Άραγε, τι σημαίνει αυτό το βραβείο για τον ίδιο; «Περισσότερο χάρηκα για τον Ρούμπεν και τους υπέροχους συμπρωταγωνιστές μου παρά για μένα. Ήταν μεγάλη χαρά και τιμή να μοιραστούμε αυτή την ξεχωριστή στιγμή και νιώθω ευγνώμων που η ζωή με έφερε εκεί. Νιώθω περήφανος, γιατί ήταν σαν να ανταμείφθηκε ο κόπος μας. Δουλέψαμε πολύ σκληρά και ένιωσα κάτι σαν δικαίωση. Κατάλαβα πόσο τυχερός ήμουν που δούλεψα με τον Ρούμπεν, έναν αυθεντικό δάσκαλο του σύγχρονου σινεμά. Έμαθα πολλά από την ερευνητική του ματιά και από την αξιοζήλευτη προσήλωση που έχει στην αναζήτηση πάντα του σωστού ρυθμού, της σωστής απόχρωσης. Η συνεργασία μας ήταν ένα βαθύ και πολύτιμο μάθημα για μένα, που με έκανε να μάθω πώς είναι να βρίσκεις πάντα ένα περιθώριο εξέλιξης», λέει.
«Χαμογελώ όταν σκέφτομαι την Ελλάδα»
Το μεγάλο βραβείο της 75ης διοργάνωσης είχε και άρωμα Ελλάδας, αφού η ταινία είναι μια συμπαραγωγή στην οποία συμμετέχει η Heretic των Γιώργου Καρναβά και Κωνσταντίνου Κοντοβράκη, γυρισμένη κατά το ήμισυ στην παραλία Χιλιαδού της Εύβοιας και στο Κατάκολο της Ηλείας, στη θαλαμηγό Christina O του Ωνάση. Το αρχικό σχέδιο ήθελε τα συγκεκριμένα γυρίσματα να λάβουν χώρα στην Ταϊλάνδη, διάφοροι οικονομικοί λόγοι όμως έφεραν τους συντελεστές στη χώρα μας. «Κάθε φορά που σκέφτομαι τα γυρίσματα στην Ελλάδα, μου έρχεται ένα μεγάλο χαμόγελο», μου λέει ο Ντίκινσον, ο οποίος πέρασε περίπου οκτώ εβδομάδες απολαμβάνοντας τις ελληνικές ομορφιές και τη φιλοξενία.
Οι φωτογραφίες που συνοδεύουν την εν λόγω συνέντευξη και τις οποίες δημοσιεύει σε αποκλειστικότητα το «Κ», τραβήχτηκαν από τη σύζυγο του σκηνοθέτη, Σίνα Έστλουντ, γνωστή φωτογράφο μόδας – οι εμπειρίες της από τον αθέατο κόσμο και τα κακώς κείμενα της βιομηχανίας της ομορφιάς, στην οποία εργάζεται, στάθηκαν αφορμή για τη σύλληψη της ιδέας της ταινίας. Η Σίνα κατάφερε να αποτυπώσει με τον φακό της τη χαλαρότητα, την άνεση και την προσιτή φύση του νεαρού σταρ, ο οποίος, όταν δεν ήταν στο σετ, περνούσε τον χρόνο του στα καφενεία με τους ντόπιους ή έκανε εξορμήσεις στη φύση. «Αυτό που θυμάμαι χαρακτηριστικά και με είχε εντυπωσιάσει είναι ότι, όπου και να γύριζα το βλέμμα μου, έπεφτα πάνω σε μια απερίγραπτη ομορφιά», λέει. «Ήταν ευλογία να δουλεύεις σε αυτό το μέρος. Λόγω της πανδημίας ήμασταν κάπως απομονωμένοι, παρά ταύτα καταφέραμε όσο μπορούσαμε να έρθουμε σε επαφή με τους ντόπιους και να καταλάβουμε τι θα πει ελληνική φιλοξενία. Οφείλω να πω ότι υπήρξαν εξαιρετικά υποστηρικτικοί και μας βοηθούσαν σε ό,τι χρειαζόμασταν. Αυτό που δεν θα ξεχάσω σίγουρα είναι μια μέρα που, ενώ κολυμπούσα, με τσίμπησε στον λαιμό μια μέδουσα! Ακόμα θυμάμαι πόσο πολύ πόνεσα. Αυτό ήταν το μόνο αρνητικό κομμάτι της ελληνικής μου εμπειρίας, την οποία θα αναπολώ για καιρό με αγάπη!»
«Θέλω να συνεργαστώ με τον Λάνθιμο»
Αυτή την περίοδο κάνει γυρίσματα για μια μίνι τηλεοπτική σειρά που θα προβληθεί την ερχόμενη σεζόν, το Retreat, στο οποίο συμπρωταγωνιστεί με την ταλαντούχο Έμα Κόριν, ενώ σύντομα θα τον δούμε και στο Scrapper, μια νέα ταινία της Βρετανής σκηνοθέτιδας Σάρλοτ Ρίγκαν. Όταν η κουβέντα φτάνει στους σκηνοθέτες που τον εμπνέουν, μου αναφέρει, εκτός από τον Ξαβιέ Ντολάν –στο Matthias & Maxime του οποίου έχει πρωταγωνιστήσει–, τον Γιώργο Λάνθιμο. «Η ματιά του Λάνθιμου είναι εντυπωσιακή. Κάθε ηθοποιός θα ήθελε να δουλέψει μαζί του. Ένας φίλος μού είπε ότι πρόσφατα στην Αθήνα έγινε η προβολή της καινούργιας του ταινίας και η μουσική παιζόταν ζωντανά από μια ορχήστρα. Πρέπει να ήταν πολύ εντυπωσιακό! Ξέρεις, πρόσφατα δούλεψα στην ίδια ταινία με τη σύζυγό του, την Αριάν Λαμπέτ, στο The Souvenir Part II. Θα χαρώ πολύ να γνωρίσω και τον ίδιο κάποια στιγμή από κοντά και, γιατί όχι, να συνεργαστούμε».
Η σκηνοθεσία είναι ένα ακόμα κομμάτι της δημιουργικής του φύσης, που δεν έχει διστάσει να εξερευνήσει. Όσοι έχουν δει το 2003, τη μικρού μήκους ταινία της οποίας υπογράφει σενάριο και σκηνοθεσία, μιλούν με τα καλύτερα λόγια, ενώ αυτή την περίοδο είναι σε συζητήσεις και προετοιμασίες για την πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του. «Με ενδιαφέρει να λέω ιστορίες για θέματα που σκέφτομαι και με απασχολούν προσωπικά», λέει. «Δεν νομίζω ότι είμαι πολύ καλός στο να απεικονίζω πράγματα που δεν ξέρω ή δεν έχω συναντήσει κάπου, κάποτε στη ζωή μου. Δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος να προσεγγίσεις την αφήγηση στο σινεμά από το να στηρίζεσαι σε πράγματα που έχεις δει, σε έχουν προβληματίσει και θες να τα αποτυπώσεις με έναν δικό σου, ειλικρινή τρόπο. Μου εύχομαι, λοιπόν, να προσπαθώ να είμαι όσο το δυνατόν πιο ειλικρινής στο σινεμά που θα κάνω από δω και πέρα».
→ Η ταινία Το τρίγωνο της θλίψης θα παρουσιαστεί σε open air προβολή στην ειδυλλιακή Χιλιαδού, όπου γυρίστηκε μέρος της, σε πανελλήνια πρεμιέρα, τη Δευτέρα 5 Σεπτεμβρίου, παρουσία του σκηνοθέτη Ρούμπεν Έστλουντ.
ΙΝFO
Το Τρίγωνο της θλίψης, ο δεύτερος Χρυσός Φοίνικας του Ρούμπεν Έστλουντ, με πρωταγωνιστή τον Χάρις Ντίκινσον, κάνει πρεμιέρα στις ελληνικές αίθουσες την Κυριακή 18 Σεπτεμβρίου από τη Feelgood Entertainment. Η ταινία Εκεί που τραγουδάνε οι καραβίδες της Ολίβια Νιούμαν, με πρωταγωνιστές τον Χάρις Ντίκινσον και την Ντέιζι Έντγκαρ-Τζόουνς, προβάλλεται ήδη στις ελληνικές αίθουσες από τη Feelgood Entertainment.
Υ.Γ. Αυτό το cover story είναι αφιερωμένο στη μνήμη της ταλαντούχου Νοτιοαφρικανής ηθοποιού-μοντέλου Σάρλμπι Ντιν, συμπρωταγωνίστριας του Ντίκινσον στο Τρίγωνο της θλίψης, που έφυγε αιφνιδίως από τη ζωή την περασμένη Δευτέρα, σε ηλικία μόλις 32 ετών.