Θυμάσαι πώς ήταν παλιά; Ε; Τότε που, κάθε πρωί, για τρεις εβδομάδες, προσπαθούσες μάταια να προφέρεις λέξεις με παχιά σύμφωνα και μόνο με ένα φωνήεν; Τότε που δίναμε ραντεβού στα πόδια του αλόγου της κεντρικής πλατείας (kod konja το λένε εκεί και μας κόλλησε, τι ψωνάρες!), για να πάμε προς το φρούριο του Καλεμέγκνταν. Εσύ κάπνιζες, εγώ έτρωγα ποπκόρν και μαζί βλέπαμε το «στόμα», το σημείο όπου ο Σάβα εκβάλλει στον Δούναβη. Πίσω μας, όλο και κάποια παρέα θα έπαιζε στην κιθάρα κάποιο διασκευασμένο τραγούδι της Ζήνα, της Βανδή, του Χατζηγιάννη. Ναι, ξέρω το όνομα της πόλης, αλλά δεν το αναφέρω, επειδή όλα έμειναν ίδια. Ή έτσι νόμιζα, γιατί κάνω ό,τι κάναμε και πριν από τέσσερα χρόνια. Τότε που ήμασταν ανάμεσα στα Βαλκάνια της φοιτητικής μας ευφορίας και στην Ελλάδα του πιθανού μέλλοντός μας.
Η αιθαλομίχλη καλύπτει την πόλη, όπως τα ΜΜΕ της χώρας τα πραγματικά προβλήματα. Ρώσοι και Ουκρανοί έχουν χωρίσει στα δύο τα εστιατόρια του κέντρου. Με τις μαζικές αγορές και ενοικιάσεις, οι Ρώσοι έχουν δημιουργήσει μια άνευ προηγουμένου στεγαστική κρίση. Ακούω πως στα πυκνοκατοικημένα προάστια οι ιδιοκτήτες ζητάνε 900 ευρώ για ένα δυάρι, καθώς στο κέντρο δεν υπάρχει διαμέρισμα ούτε για επίδειξη. Αν βάλουμε στην εξίσωση τον χαμηλό βασικό μισθό (περίπου 302 ευρώ) και το φαραωνικό σύμπλεγμα των κατοικιών στις όχθες του Σάβα, το οποίο ανάθεμα κι αν θα γεμίζει ποτέ με κατοίκους, πώς η νέα γενιά θα φτιάξει εκεί τη ζωή της; Όσο για τη ΛΟΑΤΚΙΑ+ κοινότητα της πόλης, ειδικά μετά τα επεισόδια στο Pride του Σεπτεμβρίου από τους εθνικιστές, μαζεύει δυνάμεις για να κλείσει μια για πάντα τις πληγές των αγώνων τους. Φίλοι βλέπουν τις διαδηλώσεις να έρχονται. Ξέρω ότι οι καρδιές των ζωντανών πόλεων μπορούν να ξορκίσουν τα πάντα, όχι όμως όταν ο χειμώνας πλησιάζει τόσο επιθετικά.
Δεν θα πάψω να πιστεύω στην καλή πλευρά της ψυχής των Βαλκανίων που χτυπάει στα μπαρ, όπου ένας Σέρβος, ένας Σύριος και ένας «Ταϊλανδός» μαλώνουν για το ποιος θα πληρώσει τα ποτά, στους φούρνους των γειτονιών, όπου οι γυναίκες δίνουν τη σακούλα και την αύρα τους με ένα γλυκό «ορίστε, παλικάρι/κοπέλα μου», στα ταμεία των θεάτρων που, παρά το sold out σε μιούζικαλ που αποτελείται από ροκ εν ρολ τραγούδια της πρώην Γιουγκοσλαβίας, οι ταξιθέτριες βρίσκουν θέση σε όσους δεν έχουν προλάβει να αγοράσουν εισιτήριο. Ξέρω καλά την πόλη όπου είσαι νέος για πάντα.
«Όλα είναι ίδια στη γειτονιά μου/ Μόνο εγώ δεν είμαι ο ίδιος», τραγουδάει το ραπ συγκρότημα Beogradski Sindikat. Και πάλι καλά δεν είμαστε οι ίδιοι. Οι πόλεις ας παραμένουν αναλλοίωτες και εμείς ας επιστρέφουμε σε αυτές αλλαγμένοι και συνειδητοποιημένοι πως δεν υπάρχει σωστός δρόμος για να κατακτήσουμε την πολυπόθητη ωραία ζωή. Ξέρω μια πόλη που τη λένε Βελιγράδι και δεν έχει πάψει να με αγκαλιάζει όπου και να βρεθώ. Αυτά είχα να της πω.
