Τα καλοκαίρια, ο Κώστας Δραγάτσης ξυπνάει στις τέσσερις το πρωί. Πολλές φορές έχει τύχει να γυρνάει σπίτι μετά από μια έξοδο στις τρεις, να κλείνει τα μάτια του για μία ώρα και ύστερα να χτυπάει το ξυπνητήρι του κινητού του. Πλένει το πρόσωπό του, βάζει τα ρούχα του και κατεβαίνει με το αυτοκίνητο από τις παρυφές του λόφου του Προφήτη Ηλία στο λιμάνι του Πειραιά. Εκεί βρίσκεται το ιχθυοπωλείο που «τρέχει» μαζί με τον πατέρα του. Φοράει την μπλε ποδιά και με τους συναδέλφους του παραλαμβάνουν και ζυγίζουν τα ψάρια της ημέρας που μόλις έχουν καταφτάσει στο μαγαζί. Οι παραγγελίες είναι πολλές, υπάρχουν συνεργασίες με μαγαζιά σε νησιά του Αργοσαρωνικού και τα πλοία φεύγουν στις επτά το πρωί. Έχει λιγότερο από τρεις ώρες για να καθαρίσει, να ξεκοκαλίσει και να ξελεπίσει τα ψάρια, ανάλογα με τις οδηγίες της κάθε παραγγελίας, να φτιάξει τιμολόγια, να τα συσκευάσει και να τα στείλει με τα πρώτα δρομολόγια στα νησιά. «Από δεκαέξι χρονών κατεβαίνω στο μαγαζί, για να βλέπω σιγά σιγά τι γίνεται εδώ. Τότε ερχόμουν εδώ και άγγιζα τα ψάρια. Ο πατέρας μου νευρίαζε, γιατί δεν κάνει να τα ακουμπάς· μαλακώνουν. Με τον καιρό άρχισα να βοηθάω και στο κουβάλημα, πήγαινα στα γύρω μαγαζιά και ρωτούσα τι ψάρια θέλουν. Έτσι έμαθα σιγά σιγά τη δουλειά». Από τότε έχουν περάσει δέκα χρόνια.
Παιδί του Πειραιά, με καταγωγή από την Πάρο. Κάποτε σκεφτόταν πως ίσως γινόταν αθλητής. Ακόμα ξεκλέβει χρόνο για λίγο μπασκετάκι ή για μια ποδοσφαιρική προπόνηση, παρά το γεγονός πως τελειώνει τη δουλειά στις τρεις το μεσημέρι και νιώθει διαλυμένος. Σήμερα παραδέχεται πως δεν είχε το ταλέντο. «Εκεί ανάμεσα στο Γυμνάσιο και το Λύκειο κοιμόμουν κάθε βράδυ ακούγοντας αθλητικές εκπομπές. Μου άρεσαν οι αναλύσεις, οι μεταδόσεις των αγώνων, τα τηλέφωνα των ακροατών και σκέφτηκα πως θα ήθελα να κυνηγήσω αυτό το όνειρο». Στο μηχανογραφικό δήλωσε πρώτο το Τμήμα Επικοινωνίας, Μέσων και Πολιτισμού του Παντείου Πανεπιστημίου. «Πιστεύω ότι έκανα βλακεία», λέει και γελάει, αλλά επαναδιατυπώνει τη φράση του. «Βασικά, ήταν σωστό και λάθος. Μπαίνοντας σε μια σχολή, βλέπεις πως τα πράγματα δεν είναι όπως τα περίμενες. Εντέλει, σου ταιριάζει κάτι άλλο. Επομένως, από τη στιγμή που η σχολή μού έδωσε τη δυνατότητα να ασχοληθώ με το μάρκετινγκ, άρχισα να μαθαίνω πράγματα που αποδείχθηκαν βοηθητικά και για τη διαφήμιση και την οργάνωση του ιχθυοπωλείου».
Παράλληλα με τις σπουδές του, ο Κώστας δούλευε με μερική απασχόληση σε διάφορα καταστήματα του Πειραιά, σπούδασε τεχνικά οπτικοακουστικά μέσα για ένα εξάμηνο στην Πολωνία με το πρόγραμμα Erasmus και έκανε την πρακτική του άσκηση. Μετά την ολοκλήρωση της στρατιωτικής του θητείας το 2020, ανάμεσα στο πρώτο και το δεύτερο λοκντάουν, είδε ότι η σταθερή επαγγελματική λύση που έψαχνε ήταν μπροστά του. Δύο χρόνια αργότερα, λίγες μέρες πριν από την κουβέντα που κάναμε, αποφάσισε να ξεκινήσει ένα αγγλόφωνο μεταπτυχιακό στο Πανεπιστήμιο Πειραιά με αντικείμενο την ενέργεια και την οικονομία. Πρωί μαγαζί, απόγευμα μεταπτυχιακό. Πόσα καρπούζια χωρούν κάτω από την ίδια μασχάλη; «Αυτά τα χρόνια είναι για να τα εκμεταλλευόμαστε, όχι για να προσβλέπουμε στο πώς θα γεμίζει η τσέπη μας. Έχω καιρό για να κοιτάξω το οικονομικό, αλλά το ουσιώδες δεν γυρνάει πίσω». Παράλληλα, δεν γνωρίζει αν θέλει να συνεχίσει την 55χρονη παράδοση του ιχθυοπωλείου του. «Θα αισθανόμουν στάσιμος. Για μένα, στόχος είναι η ισορροπία. Να δουλέψω αλλά και να ζήσω τη ζωή μου, να κάνω και μερικά πράγματα εκτός δουλειάς. Αλλά το μαγαζί δεν θα το αφήσω έτσι».