Περπατώντας αμέριμνα στην Ακρόπολη, έξω από την γκαλερί Δύο Χωριά, είναι αδύνατον το βλέμμα σου να μην παρασυρθεί από τα πελώρια, πολύχρωμα κάδρα της Μάγια Τζόρτζεβιτς, με τις εντυπωσιακές γυμνές ζωγραφικές φιγούρες της, που έχουν μεταμορφώσει τον χώρο σε σκηνή θεάτρου. «Είμαι 33 ετών και μπορώ να σου πω ότι, τα τελευταία 25 χρόνια της ζωής μου, ζωγραφίζω κάτι σχεδόν κάθε μέρα», μου λέει η καλλιτέχνιδα από τη Σερβία, που ζει και εργάζεται μεταξύ Βελιγραδίου και Λονδίνου, έχοντας ήδη τιμηθεί με το βραβείο Ristai Beta Vukanović και το βραβείο της Σχολής Καλών Τεχνών στο Βελιγράδι.
Οκτώ ζωγραφικά έργα και έξι έργα βίντεο που εξερευνούν την έννοια του εύθραυστου δομούν τη νέα της ατομική έκθεση στην Αθήνα, μια πόλη που, όπως λέει, αγαπά ιδιαίτερα. «Έχω παρουσιάσει ξανά τα έργα μου στην Αθήνα. Δυστυχώς, τα τωρινά δεν τα ζωγράφισα εδώ, αλλά είχα την ευκαιρία να ζωγραφίσω πολλά άλλα στην πόλη σας. Λατρεύω την Αθήνα, είναι τόσο εύκολο να την αγαπήσεις. Την επισκέπτομαι αρκετές φορές μέσα στον χρόνο. Όταν έρχομαι, πίνω τουλάχιστον τρεις φρέντο εσπρέσο την ημέρα και τρώω αρκετά λουκούμια. Μπορείς να φανταστείς την ενέργεια και την έμπνευση που έχω μετά από αυτό. Την αγαπώ, γιατί είναι μια πόλη με τόση ιστορία, ανθισμένες πορτοκαλιές και ηλιόλουστο καιρό. Η μεγάλη μου τύχη είναι ότι έχω την γκαλερί Δύο Χωριά και τη Μαρίνα Βρανοπούλου, μέσω της οποίας έχω γνωρίσει την υπέροχη εικαστική σκηνή της πόλης και πολλούς Έλληνες καλλιτέχνες, τους οποίους μπορώ να αποκαλώ φίλους μου».
Η έμπνευση για τα νέα της έργα ήρθε λέει τυχαία, κοιτώντας παλιές φωτογραφίες στο κινητό της. «Καθώς τις κοιτούσα διεξοδικά, συνειδητοποίησα ότι, εκτός από τις πολυάριθμες ευτυχισμένες στιγμές, σχεδόν εξίσου σημαντικές είναι, για παράδειγμα, οι φωτογραφίες που τράβηξα με τον εαυτό μου να κλαίει στην τουαλέτα ενός μπαρ ή οι φωτογραφίες που μου στέλνουν οι φίλοι μου όταν νιώθουν μελαγχολία. Συγκέντρωσα αυτές τις εύθραυστες στιγμές της ζωής μας, τις οποίες θεωρώ όμορφες και χαίρομαι που τις είχα αποθηκεύσει, γιατί, κοιτώντας τες σήμερα, καταλαβαίνω πόσο δυνατή έγινα χάρη σε αυτές». Με βάση αυτές τις φωτογραφίες, άρχισε να ζωγραφίζει τα νέα της σχέδια, αρχικά σε ψηφιακά προγράμματα, όπως ακριβώς έκανε μικρή με τα σκίτσα που δημιουργούσε στο MS Paint, δημιουργώντας ένα παιδικό εικονογραφικό ημερολόγιο που διατηρούσε ζωντανές τις ιδιωτικές αναμνήσεις της. Στη συνέχεια μετέφερε τις ψηφιακές της εικόνες στον καμβά με μια παραδοσιακή μέθοδο, χρησιμοποιώντας κυρίως το σμάλτο, η γυαλιστερή υφή του οποίου τη βοήθησε να φέρει την ψηφιακή λάμψη στην πραγματικότητα.
«Η υγρή φύση του σμάλτου απαιτεί να ζωγραφίζω στο πάτωμα για μήνες, έχοντας μια αφύσικη στάση, η οποία σχεδόν παραμορφώνει την πλάτη μου. Ωστόσο, όταν βλέπω τον πίνακα να ζωντανεύει, το συναίσθημα είναι υπέροχο. Ένιωσα την ανάγκη να μην τοποθετήσω τους πίνακες στον τοίχο και να τους σκεφτώ ως ανεξάρτητα αντικείμενα στον χώρο, και έτσι κατέληξα στην ιδέα των όρθιων κάδρων και στην επιθυμία να τα γεμίσω με αυτές τις εύθραυστες αναμνήσεις, βάζοντας τον χαρακτήρα ενός γυμνού κοριτσιού να τις ζωντανεύει», λέει. «Αυτό το γυμνό κορίτσι που βλέπετε στους πίνακες είναι το alter ego μου. Μέσω αυτής, εκφράζω όσα δεν μπορώ να πω με λέξεις. Ελπίζω να είμαι σαν εκείνη, γενναία και παθιασμένη. Αυτό που θέλω να πω στον κόσμο με αυτά τα έργα είναι ότι είμαστε όλοι εύθραυστοι, και αυτό είναι εντάξει».
Πριν την αποχαιρετήσω, μου λέει ότι το μεγαλύτερο κομπλιμέντο που της έχουν κάνει ποτέ είναι ένα μήνυμα που έλαβε πρόσφατα από επισκέπτη αυτής της έκθεσης, ο οποίος της έγραψε: «Μου φτιάξατε τη μέρα! Σας ευχαριστώ!». «Δεν είναι αρκετό αυτό;» λέει. «Είναι τόσο όμορφο να νιώθεις ότι έχεις κάνει κάποιον χαρούμενο».
INFO
H έκθεση της Μάγια Τζόρτζεβιτς «Θέατρο της Μνήμης» παρουσιάζεται έως 14/3 στην γκαλερί Δύο Χωριά Ακρόπολη, Λεμπέση 5-7 και Πορίνου 16, Ακρόπολη, τηλ. 210-9241382, diohoria.com, @majadjordjevic_.