«Για να διαβάσεις ένα μυθιστόρημα, θέλεις δυο τρεις ώρες. Για ένα ποίημα, χρειάζεσαι μιαν ολόκληρη ζωή», γράφει ο Κριστιάν Μπομπέν, πολυβραβευμένος Γάλλος πεζογράφος και ποιητής, που έφυγε από τη ζωή τέτοιες μέρες πριν από έναν χρόνο. Τη φράση την αντιγράφω εδώ από το διήγημά του Ο σχοινοβάτης, το οποίο κυκλοφορεί μόνο του από τις εκδόσεις Κίχλη στη σειρά Τα άστεγα (την οποία πολύ θα ήθελα να δω να εμπλουτίζεται).
Είναι το πιο μικρό βιβλίο που μπορεί να διαβάσει κανείς από τη φετινή εκδοτική παραγωγή, ένα κείμενο 25 σελίδων, το οποίο απαιτεί περίπου 20 λεπτά ανάγνωσης και ατέλειωτες μέρες σκέψης. Μια ολόκληρη ζωή, περίπου. Από την πρώτη «καφκική» φράση του διηγήματος («Την πρώτη φορά που συνάντησα τον άνθρωπο με το κεφάλι αλόγου δεν είχα καθόλου ζάχαρη πάνω μου») ο Μπομπέν δημιουργεί μια συνθήκη παραλόγου και εκκεντρικότητας την οποία ακολουθούμε σε ένα κατά τα άλλα ρεαλιστικό πλαίσιο – ο αφηγητής που συναντάει τον άνδρα-άλογο σε ένα λιβάδι είναι ένας απολυμένος μεσήλικας ασφαλιστής. Οι δυο τους δένονται με μια φιλία και παρασύρονται στα δύσβατα μονοπάτια των αναμνήσεων (το παράξενο πλάσμα εργαζόταν ως σχοινοβάτης σε τσίρκο και εκεί αγάπησε μια γυναίκα με κεφάλι φοράδας) και της αναζήτησης νοήματος στη ζωή. «Μη με ρωτάτε τι περιμένω έτσι», λέει ο άνδρας-άλογο. «Δεν θα μπορούσα να σας απαντήσω. Ένα είναι βέβαιο, πως όλη η γραπτή σοφία του κόσμου δεν μπορεί να κάνει τίποτα για μένα· περιμένω κάτι πιο μεγάλο απ’ ό,τι μπορεί να γραφτεί».
Αυτός ο σύντομος φιλοσοφικός γρίφος του Μπομπέν δίνεται μέσω μιας λιτής γλώσσας, ας πούμε ποιητικά, και ας σκεφτούμε τον συγγραφέα, έναν συνειδητοποιημένο αναχωρητή, να στοχάζεται στο καταφύγιό του σε ένα δάσος της Βουργουνδίας όπου πέρασε τη ζωή του. Το όνομά του δεν είναι ιδιαίτερα γνωστό στο ελληνικό κοινό, παρά τις κατά καιρούς αρκετές μεταφράσεις του έργου του κυρίως από τις εκδόσεις του Εικοστού Πρώτου, ενώ κυκλοφορεί και το αυτοβιογραφικό Αυτοπροσωπογραφία στο καλοριφέρ από τις εκδόσεις Αρμός.