ΒΙΒΛΙΟΚΡΙΤΙΚΗ

Για μια παράσταση που ζωντάνεψε το σύμπαν του Τόμας Μπέρνχαρντ.

Για την απόλαυση να διαβάζει κανείς τον Κερτ Βόνεγκατ και πιο συγκεκριμένα το μυθιστόρημά «Το πρωινό των πρωταθλητών».

Βραβεία, απορίες, ΑΙ και λίγη ποίηση.

Για τον Ρίτσαρντ Πάουερς, την «αμηχανία» και τις περιβαλλοντικές του ανησυχίες.

Για τον Ντράγκο Γιάντσαρ, το μυθιστόρημα «Ακόμα και ο έρωτας» και τη ματιά του στην Ιστορία.

Ο παλαίμαχος πυγμάχος Αλεξάγγελος είχε προ καιρού βγει νοκ άουτ. Τη ζωή του την αποτιμούσε σαν «τριάντα εννιά χρόνια αποτυχίας». Eνας ακατασίγαστος φόβος πονούσε την καρδιά του. «Είναι μαύρη, ζαρωμένη σαν φαφούτα γριά και τρέμει από το κρύο».

Για ένα ημιτελές μυθιστόρημα του Τρούμαν Καπότε που το έφερε στην επιφάνεια η τηλεόραση.

Για το αριστούργημα της Ντόρις Λέσινγκ και τη διαχρονική μάχη των φύλων.

Ενα από τα πολλά παράδοξα που κληροδότησε στη λογοτεχνία ο Μπόρχες είναι το διήγημα «Πιερ Μενάρ, συγγραφεύς του Δον Κιχώτη». Ο Μπόρχες υιοθετεί ένα δοκιμιακό ύφος προκειμένου να εξάρει το αριστούργημα ενός Γάλλου διανοητή, του συμβολιστή από τη Νιμ, Πιερ Μενάρ.

Για τον Άντον Τσέχοφ και −παραδόξως− τον Αλεξέι Ναβάλνι.

Για τον Τόμας Λιγκότι, που ξέρει μόνο από σκοτάδια.

«Ποια πάλι να πείσω/ να έρθει τώρα στην αγάπη σου; Ποια,/ Σαπφώ, σε αδικεί;// Γιατί κι αν σε αποφεύγει, γρήγορα θα σε κυνηγά,/ κι αν δεν δέχεται τα δώρα σου, όμως θα σου προσφέρει./ Κι αν δεν σ’ αγαπά, γρήγορα θα σ’ αγαπήσει,/ ακόμη και παρά τη θέλησή της».