Μια φορά κι έναν καιρό, υπήρχε ένα μικρό χωριό, το οποίο ονομαζόταν Κοιλάδα του Πυριτίου. Το χωριό αυτό διοικούνταν από μια ολιγομελή ομάδα μικρών παιδιών με μεγάλες φιλοδοξίες. Τα παιδιά αυτά είχαν πολλές ενδιαφέρουσες ιδέες και πολλή δύναμη, που δεν ήξεραν τι να την κάνουν. Μαζί, είχαν και μια ακόρεστη δίψα για παιχνίδια ρόλων και τύχης. Άρχισαν λοιπόν να βάζουν ασταμάτητα στοιχήματα, για το ποια ιδέα τους θα πιάσει. «Ποια θα είναι η επομένη μεγάλη ιδέα που θα σπάσει τα ταμεία και θα κάνει όλον τον κόσμο να μιλάει για αυτό;», με αυτή την έγνοια ξυπνούσαν κάθε μέρα στη διαβόητη Κοιλάδα. Ο ανταγωνισμός ήταν μεγάλος απ’ την πρώτη στιγμή· οι ιδέες, επίσης, ήταν άφθονες, όσο και τα χρήματά τους.
Μια μέρα, ένα απ’ αυτά τα παιδιά, είπε: «το επόμενο μεγάλο πράγμα θα είναι η εικονική πραγματικότητα!», κι έσπευσε να τοποθετήσει εκεί μερικά δισεκατομμύρια απ’ το πλεόνασμά του. Ο κόσμος όλος άρχισε τότε να συζητά για την εικονική πραγματικότητα, για τις ευκαιρίες και τους κινδύνους της, για το παρόν και το μέλλον της. Πολλά παιδιά έβαλαν τις οικονομίες τους στο στοίχημα αυτό, ενώ άλλα επένδυσαν ακόμα περισσότερους πόρους. Δημοσιογράφοι και συγγραφείς, έγραφαν ασταμάτητα για το στοίχημα, κάθε μέρα. Μέχρι κι ένας πολιτικός έφτασε να φτιάξει εκλογικό περίπτερο στον εικονικό χώρο.
Οι μέρες κυλούσαν ήρεμα, κι ο κόσμος άρχισε να πιστεύει ότι ήταν ζήτημα χρόνου τα πάντα να γίνουν εικονικά. Αρκετοί περίμεναν ότι αυτό θα συμβεί από στιγμή σε στιγμή. Μαγαζιά άνοιξαν στην εικονική πραγματικότητα, και προγραμματίστηκαν πανηγυρικές συναυλίες. Άνθρωποι έδιναν εκατομμύρια για να αγοράσουν οικόπεδα με προνομιακή ψηφιακή θέα. Τράπεζες ολόκληρες ανακοίνωναν τα φιλόδοξα σχέδιά τους για το νέο σύμπαν. Μόνο λίγοι θύμιζαν ότι η ιδέα ήταν παλιά, κι ότι υπήρχαν αξεπέραστα εμπόδια για να γίνει πραγματικότητα το όραμα του μικρού παιδιού που έβαλε το αρχικό στοίχημα, αλλά μέσα στον θόρυβο οι φωνές τους χάνονταν. Στην Κοιλάδα του Πυριτίου επικρατούσε μόνιμος αναβρασμός και τον πρώτο λόγο τον είχαν τα παιδιά με τις μεγάλες φιλοδοξίες – ό,τι έλεγαν ακουγόταν σαν χρησμός.
Καθώς όμως όλοι ήταν απασχολημένοι με τον εικονικό κόσμο, ένα άλλο παιδί ετοιμαζόταν να βάλει ένα άλλο στοίχημα. Κι ένα πρωί είπε: «η επόμενη μεγάλη ιδέα θα είναι η σκεπτόμενη μηχανή». Και μέσα σε μια στιγμή, ο κόσμος όλος πήρε έκπληκτος το βλέμμα του απ’ τον εικονικό κόσμο και το έστρεψε στη σκεπτόμενη μηχανή. Το στοίχημα άλλαξε, και τα διαθέσιμα δισεκατομμύρια των παιδιών διοχετεύθηκαν στις υποσχέσεις της σκεπτόμενης μηχανής. Όλοι τώρα μιλούσαν για τη σκεπτόμενη μηχανή, δεν υπήρχε τίποτα άλλο που να τους παθιάζει τόσο. Τι κι αν το νέο στοίχημα ήταν εξίσου δύσκολο να κερδηθεί; Κανείς δε νοιαζόταν. Αυτό που ενδιέφερε τον κόσμο ήταν το ποντάρισμα. Ποιος δε θέλει να ξέρει ποια είναι η επόμενη «μεγάλη ιδέα», το επόμενο next best thing όπως λένε στην Αμερική;
Οι μέρες κυλούσαν ήρεμα, κι ο κόσμος άρχισε να πιστεύει ότι ήταν ζήτημα χρόνου να εμφανιστεί η πραγματικά σκεπτόμενη μηχανή. Ελάχιστοι αναρωτιούνταν τι εξυπηρετούσε όλη αυτή η εμμονή με το next best thing. Μέχρι να εμφανιστεί κάποιος μεγάλος και να πει «αναρωτηθείτε επιτέλους γιατί ασχολείστε συνέχεια με τα πονταρίσματα», τα μικρά παιδιά θα συνεχίσουν ενθουσιωδώς να βάζουν στοιχήματα, γνωρίζοντας ότι το παγκόσμιο ακροατήριο τους ακούει σαν να είναι προφήτες.
Χθες ήταν το metaverse, σήμερα είναι η τεχνητή νοημοσύνη, αύριο ποιoς ξέρει τι; Κάποιοι στην Κοιλάδα του Πυριτίου γελούν με νόημα. Κι όχι αυτό το παραμύθι, δεν το έγραψε το ChatGPT.