Το 2004, ο 16χρονος τότε Σαμουήλ Ακίνολα, δεύτερης γενιάς παιδί μεταναστών που γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Ελλάδα από Κενυάτες-Νιγηριανούς γονείς, φεύγει από το πατρικό του στον Βύρωνα, για να πανηγυρίσει στην Ομόνοια τη νίκη της Ελλάδας στο Euro. Εκεί θα πέσει θύμα άγριου ξυλοδαρμού από κάποιους που αμφισβητούν το δικαίωμα ενός μαύρου εφήβου να κρατάει την ελληνική σημαία. Αυτό το βίαιο επεισόδιο, μαζί με άλλα πολλά που φωτίζουν την περιπέτεια του να ζεις ως Αφρο-έλληνας στην Ελλάδα, αφηγείται αυτές τις μέρες επί σκηνής στην παράσταση Στέλιος Κασόνγκο της Ομάδας Νάμα.
Πώς είναι να παίζεις τη ζωή σου στη σκηνή;
Ο ήρωάς μου είναι πολύ κοντά στα δικά μου βιώματα, αν και με αρκετές παραλλαγές. Είναι πρόκληση αλλά και λύτρωση, γιατί παίζοντας αυτόν τον ρόλο επουλώνω κάποιες τραυματικές εμπειρίες που έχω ζήσει. Μέσα από συζητήσεις με την Ελένη Σκότη και τον Γιώργο Χατζηνικολάου, νιώσαμε την ανάγκη να γραφτεί ένα νέο ελληνικό θεατρικό που θα μιλάει για την Ελλάδα όπως είναι σήμερα, ιδιαίτερα για τα δεύτερης γενιάς παιδιά μεταναστών, οι οποίοι, ενώ ως πατρίδα ξέρουν μόνο την Ελλάδα, εξακολουθούν να βιώνουν ρατσισμό. Ξέρεις, δεν είμαστε εξωγήινοι. Άνθρωποι είμαστε κι εμείς.
Τι βιώνει η μαύρη κοινότητα στην Αθήνα σήμερα;
Δυσκολίες υπάρχουν ακόμα πολλές. Τις συναντάμε καθημερινά στις υπηρεσίες, στον δρόμο, στη δουλειά. Ακόμα για έναν μαύρο ηθοποιό δεν είναι εύκολο να βρει δουλειά στην Ελλάδα. Ακόμα μπορεί να σου πουν «δεν είσαι για τους πρώτους ρόλους». Παλιά ήταν πιο σκληρά τα πράγματα. Έχω ζήσει ακραία περιστατικά, όπως αυτό στο Euro, ξέρω πώς είναι να σε κοιτάζουν περίεργα στον δρόμο ή να μην κάθονται δίπλα σου στο λεωφορείο. Μέχρι τα 24, σκέψου, δεν μου επιτρεπόταν να ταξιδέψω στο εξωτερικό ως ανιθαγενής. Ακόμα υπάρχει άγνοια και ημιμάθεια στην κοινωνία. Αυτά γεννούν την ξενοφοβία. Προσωπικά, αν δεν ήμουν ενημερωμένος, αν δεν είχα οπλιστεί με υπομονή, θάρρος και θράσος, δεν ξέρω πού θα ήμουν σήμερα. Με ενδιαφέρει, όμως, να παίρνω θέση στα πράγματα, κι αυτή η παράσταση παίρνει θέση, βοηθά την κοινωνία να αλλάξει.
«Ακόμα υπάρχει άγνοια και ημιμάθεια στην κοινωνία. Αυτά γεννούν την ξενοφοβία. Αν δεν ήμουν ενημερωμένος, αν δεν είχα ΟΠΛΙΣΤΕΙ με υπομονή, θάρρος και θράσος, δεν ξέρω πού θα ήμουν σήμερα».
Τι σου λένε οι θεατές;
Πολλοί εκπλήσσονται, γιατί δεν γνώριζαν σε βάθος τις δυσκολίες. Προβληματίζονται γιατί μαθαίνουν πράγματα που αγνοούσαν. Ξέρεις, παλιότερα, στις πρώτες μου παραστάσεις, υπήρχαν θεατές που νόμιζαν ότι παίζω με ακουστικό από το οποίο ακούω σωστά τα ελληνικά. Μετά με συναντούσαν και μου έλεγαν: «Μπράβο, πώς κατάφερες να μάθεις τόσο καλά ελληνικά;». Μα είμαι Έλληνας, απαντούσα. Μόνο την Ελλάδα ξέρω σαν χώρα μου. Έχω μόνο ελληνική παιδεία. Νιώθω ότι οι θεατές θα ταυτιστούν με τον ρόλο του Στέλιου, γιατί στα μάτια μου δεν έχει χρώμα. Είναι ο καθένας από εμάς, που παλεύει να είναι ορατός.
Η μουσική είναι η δεύτερη αγάπη σου;
Η μουσική είναι μεγάλη αγάπη. Παίζω χρόνια αφρικανικά κρουστά. Το έκανα για να έρθω κοντά στις ρίζες μου, στους παππούδες μου. Ο παππούς μου, σκέψου, ήταν από τους πρώτους μαύρους ιερείς σε χριστιανική εκκλησία στην Αθήνα. Η αφρικανική μουσική έχει απίστευτη πολυχρωμία. Πρόσφατα, μάλιστα, μαζί με τρεις καλούς φίλους φτιάξαμε ένα υβριδικό γκρουπ που παντρεύει την παραδοσιακή αφρικανική με την παραδοσιακή ελληνική μουσική.
Ελπίδα για το μέλλον τι σου δίνει;
Ο μικρός μου γιος. Είναι μιγάς και έχω έντονα στο μυαλό μου πώς θα τον οπλίσω με δύναμη, να νιώθει καλά με τον εαυτό του, να ξέρει ποιος είναι, να μη βρεθεί προ εκπλήξεων που θα τον αποθαρρύνουν. Πάντα ήθελα παιδί. Το να είσαι γονιός είναι ο πιο ανθρώπινος τρόπος για να μάθεις να μη μένεις στο πρόβλημα, αλλά να αναζητάς λύσεις. Απολαμβάνω καθημερινά και αυτόν τον ρόλο.
Στέλιος Κασόνγκο του Γιώργου Χατζηνικολάου, από την Ομάδα Νάμα.
Σκηνοθεσία: Ελένη Σκότη, Γιώργος Χατζηνικολάου.
Παίζουν: Σαμουήλ Ακίνολα, Τζίνη Παπαδοπούλου, Άγης Εμμανουήλ, Πάρης Σκαρτσολιάς.
Κάθε Πέμπτη, Παρασκευή και Σάββατο στις 21.15, στο θέατρο Επί Κολωνώ (Ναυπλίου 12 και Λένορμαν 94). Προπώληση: more.com
