Πρώτα θα πλύνω τα μούτρα μου. Μετά θα βάλω δυο ψιτ από την παριζιάνικη κολόνια του τύπου που πλήρωσα να με «φιλοξενήσει» στο διαμέρισμά του και θα βγω να αγοράσω μια εφημερίδα, να τη διαβάσω στο μετρό. Είναι βαριά. Μπαίνει στην τσάντα. Θα κατέβω στη Χέρμανπλατς και θα δω ξανά το πολυκατάστημα Κάρσταντ, αλλά θα παραμείνω απέξω. Αλλιώς κινδυνεύω να γίνω σαν τον γκασταρμπάιτερ στο Διπλό Βιβλίο του Χατζή. Θα έπαιρνα τη σακουλίτσα μου με τα χαζολοΐδια και τα καλλυντικά που δεν χρειάζομαι και θα έβγαινα προς την οδό Καρλ Μαρξ. Αν τα έκανα όλα αυτά, είμαι σίγουρος πως εκείνος ο κουμπαράς με τη φιγούρα του που στεκόταν στο περβάζι ενός σπιτιού στο Νόικελν θα μου χαμογελούσε ειρωνικά. Και τις ειρωνείες εγώ δεν τις σηκώνω.
Ο Χατζής έγραφε πως η σοφία τετραγωνίζεται στη λεωφόρο από εργάτες. Στα Φτερά του Έρωτα, οι Βιμ Βέντερς και Πέτερ Χάντκε την τετραγώνισαν στον ουρανό με αγγελικές μορφές. Προφητεύω πως θα έχω τη μοίρα των εργατών, αλλά επιλέγω να ζήσω όπως οι άγγελοι. Αντί για φτερά, έχω ημερήσιο εισιτήριο και κυκλική γραμμή στο S-Bahn με ανταποκρίσεις δώρο. Zurückbleiben, bitte. To πεδίο του πρώην αεροδρομίου Τέμπελχοφ. Το καφέ της Ζόνεναλεε. Η σοβιετική αλέα της Φρανκφούρτης και τα γκραφίτι της Ουνιόν Μπερλίν. Νότιος Σταυρός, Ανατολικός Σταυρός, Γκεζουντμπρούνεν. Πού να πάω τώρα;
Πού να πραγματοποιήσω τα όνειρα; Σε πλυντήρια αυτοεξυπηρέτησης με Wi-Fi, όπου τα ρούχα θα γαριάζουν, όσο θα κάνω πως δουλεύω στο λάπτοπ μου; Στα υποφωτισμένα μπαρ του Κρόιτσμπεργκ; Στα μαγαζιά της Νολεντορφπλάτς όπου μπορώ να πραγματοποιήσω κάθε φαντασίωσή μου; Ή πλάι σε έναν Σλοβένο που πηγαίνω στη δουλειά μαζί του και τον ακούω να γκρινιάζει για το πλήθος στις πλατφόρμες; Η αναποφασιστικότητά μου διπλασιάζεται στο κίτρινο χρώμα των τρένων.
Απ’ όλα, πιο πολύ μου αρέσουν οι κουζίνες. Παρατηρώ τον πάγκο, τα τρόφιμα, αν είναι σε κοινή θέα ή κρυμμένα, το πλύσιμο των πιάτων. Ακούω να λένε: «Αγάπη, έχω ραντεβού με έναν “λαζογερμανό”, Έλληνα δηλαδή, παίζει και να ’ναι παντρεμένος, αλλά προσφέρθηκα να του κάνω το δείπνο. Και ξέρεις τι μου ζήτησε; Φασολάδα. Ο κόσμος δεν πάει καλά, αγάπη». Σάμπως πότε πήγαινε. Τουλάχιστον, αν γίνει το φαγητό, το γεγονός έχει καταγραφεί. Φιλιά, αγάπη. Σ’ αγάπησα και σ’ ευχαριστώ.
Τερματικό σταθμό δεν έχει. Έντστασιον, έγραφε ο Χατζής. Συνεχίζω με την κολόνια στον λαιμό, αφήνω την εφημερίδα στην τσάντα μέχρι να επιστρέψω και κοιτάω παντού. Εδώ μπορώ να γίνω μπαρίστα, εδώ πωλητής με μερική απασχόληση (σχεδόν 650 ευρώ είναι το αντίτιμο;), εδώ τηλεφωνητής. Εδώ εξασκώ γερμανικά, βελτιώνω σέρβικα, θυμάμαι ρώσικα, προφέρω καθαρά τα πολωνικά και γίνομαι ο κανένας. Ο εις. Πρέπει. Δεν πρέπει. Θέλω μανικιούρ. Εδώ δεν έχω ρίζες, γιατί εδώ δεν υπάρχουν σύνορα και πατρίδες. Μόνο γλώσσες. Διαφορετικά, θα με φάει η ίδια μαρμάγκα που έφαγε και τον Κάσπαρ Χάουζερ.
