Πρώτα τελείωσα το βιβλίο και μετά κατάλαβα ότι στο εξώφυλλο έβλεπα γυναικεία πόδια. Πρώτα διάβασα την ιστορία και μετά είδα ότι αυτοπροσδιορίζεται ως «μια αυτοβιογραφική ιστορία αγάπης». Πρώτα χαμογέλασα και μετά διάβασα τη συνέχεια: «μια αυτοβιογραφική ιστορία αγάπης φτιαγμένη από πολλά πρόσωπα, όπως όλες οι ιστορίες αγάπης – ποτέ δεν αφορούν μόνο τους πρωταγωνιστές τους». Η νουβέλα Αυτο-κοινωνιο-παραμυθία του Δημήτρη Καρακίτσου κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις Ποταμός και εντάξει το «αυτο-», εντάξει και το «κοινωνιο-», αλλά το «παραμυθία»; Παραμύθι ή παρηγοριά; Και τα δύο, μάλλον. Ο συγγραφέας διαχειρίζεται τον εαυτό του ως βασικό ήρωα, παραπέμποντας στις τεχνικές της αυτομυθοπλασίας, επιστρέφει στον Βόλο των παιδικών του ετών και στα γύρω χωριά, ζει στο παρόν μια αλλόκοτη ιστορία ερωτικής επιθυμίας-απογοήτευσης, προσπαθεί να διασώσει μνήμες. «Πάντα τα σημαντικά ξεχνάς: τα ασήμαντα». Η λογοτεχνία ως αποθηκευτικός χώρος.
Αφήνεις μια ιστορία (ας πούμε ανάμνηση ή είδος ανάμνησης) στο χαρτί, ξέρεις ότι υπάρχει αν τη χρειαστείς, είσαι σίγουρος πως δεν θα ξεχαστεί. Η λογοτεχνία δεν είναι όμως μια απλή σημείωση. «Κουρτίνες δίχως παράθυρο: αυτό είναι η λογοτεχνία», λέει κάπου ο συγγραφέας.
Και το λέει σε μια γάτα, αφού μιλάει στα ζώα, εννοώ ξέρει τη γλώσσα τους, συζητάει μαζί τους, και αυτό ασφαλώς είναι πλεονέκτημα ή είναι το ξεχαρβαλωμένο όριο της ενηλικίωσης ή το σύμβολο μιας μοναξιάς ή απλώς μια συγγραφική επιλογή που βάφει με το χρώμα του παραλόγου την αφήγηση. Το ονειρικό-νοσταλγικό ύφος εναλλάσσεται με στοιχεία κωμικά (αξέχαστη η σκηνή με το μπόουλινγκ), όμως αυτό που κυρίως χρειάζεται να ξέρει κανείς είναι ότι όλες οι λέξεις αυτής της ιστορίας έχουν μπει στη σωστή σειρά, ο ρυθμός της αφήγησης είναι σπουδαίος. Η συγγραφική ικανότητα του Καρακίτσου δεν είναι άγνωστη, ούτε η πειραματική του διάθεση, και όσο το έργο του μεγαλώνει, αποκτά και μια πιο σταθερή θέση στα γράμματα της χώρας μας, περίοπτη θέση κατά τη γνώμη μου. Δεν ξέρω πόσοι Έλληνες πεζογράφοι σήμερα μπορούν να παραδώσουν ένα τόσο άρτιο κείμενο. Σε σχήμα τσέπης στο μεταξύ, μια σταλιά, δεν περισσεύει τίποτα. Για τον τίτλο διατηρώ κάποιες επιφυλάξεις – δεν αποδίδεται η ψυχή του κειμένου, αλλά δεν πειράζει, η ψυχή κυλάει στο αίμα, έλεγε ο Ταμπούκι, δηλαδή στις λέξεις.
Το βιβλίο Αυτο-κοινωνιο-παραμυθία του Δημήτρη Καρακίτσου κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ποταμός.