Ο Τόμας Λιγκότι (γεν. 1953, Ντιτρόιτ) αποτελεί ένα ιδιαίτερο κεφάλαιο στη λογοτεχνία του τρόμου, είναι ένας αντιστάρ που ζει στη σκιά της φήμης του, δεν εμφανίζεται, δεν μιλάει, δεν φωτογραφίζεται, παλεύει μόνος του με τις ψυχικές του παθήσεις και την απογοήτευσή του από τον σύγχρονο κόσμο. Στο μυαλό του θα βρει κανείς κάτι από τον Λάβκραφτ και λίγο Σοπενχάουερ, αλλά η γλώσσα του είναι αυτή ενός σημερινού ποιητή του τρόμου. Η συλλογή διηγημάτων Teatro grottesco κυκλοφόρησε το 2006, μεταφράστηκε πρόσφατα από τις εκδόσεις Αντίποδες και προσφέρεται για να τον γνωρίσουμε λίγο καλύτερα. Αν έχει κανείς όρεξη να τρομάξει.
Το διήγημα που ανοίγει τη συλλογή (Καθαρότητα) ξεκινάει με ένα μίνι μανιφέστο του πατέρα του αφηγητή περί ιδιοκτησίας («Τίποτα δεν μας ανήκει. Τα πάντα είναι νοικιασμένα. Τα ίδια μας τα κεφάλια είναι γεμάτα με νοικιασμένες ιδέες που περνάνε από τη μία γενιά στην επόμενη») που θα μπορούσε να έχει σκαρφιστεί ο Τσακ Πόλανικ (Fight club) και οι σελίδες που ακολουθούν με την περιγραφή των συνηθειών της οικογένειας και της περιθωριακής τους γειτονιάς θα μπορούσαν να ανήκουν σε κάποιον εκπρόσωπο του βρόμικου ρεαλισμού. Τίποτα δεν προμηνύει ότι πρόκειται για μια ιστορία τρόμου. Σχεδόν τίποτα, αφού ο αφηγητής αναφέρει κάποια στιγμή για το σπίτι του, σαν να μην τρέχει τίποτα, ότι «το μέρος ήταν ελαφρώς στοιχειωμένο, κάτι που ήταν λίγο πολύ ο κανόνας για τα σπίτια που επέλεγε να νοικιάσει ο πατέρας μου». Σαν να μην τρέχει τίποτα, ναι, αφού το παράλογο είναι ενσωματωμένο στην «κανονική» ζωή (ίχνη από τον Καμί;), το σκοτάδι και η παράνοια είναι στοιχεία του κόσμου μας και η ζωή είναι ένας λαβύρινθος γεμάτος τέρατα. Μια σπουδή στον εφιάλτη της ματαιότητας. Η νιχιλιστική φιλοσοφία του τρόμου του Λιγκότι ίσως σας θυμίσει τον χαρακτήρα του Μακόναχι στο πρώτο True Detective, και αυτό δεν θα είναι τυχαίο, αφού πράγματι η σειρά βασίστηκε στις ιδέες του.
Πόσο τρομακτικά είναι τα κείμενά του; Αρκετά. Όχι επειδή θα πεταχτεί ξαφνικά ένας δολοφόνος ή κάποιο άλλο πλάσμα, αλλά επειδή η ρευστότητα του οικείου είναι ανατριχιαστική. Αναφέρθηκα ήδη στην Καθαρότητα, που κατά τη γνώμη μου είναι το πιο άρτιο διήγημα της συλλογής, μαζί ίσως με το ομώνυμο (τι τρομερή σύλληψη!). Θα ξεχώριζα ίσως και τα Λούνα παρκ των βενζινάδικων. Πολύ ενδιαφέρουσα αναγνωστική εμπειρία.