«Εγώ δεν νομίζω να ακολουθήσω, δέκα το βράδυ σχολάω από τον ψυχολόγο και είμαι ήδη πτώμα». Αυτή η ειδοποίηση φτάνει στα εισερχόμενα μηνύματα μία ώρα πριν από μια βραδινή έξοδο, η οποία έχει προγραμματιστεί προ εβδομάδας. Δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει, ούτε θα είναι και η τελευταία. Το μοτίβο είναι απαράλλαχτο: προτείνεις, δεσμεύεις τον χρόνο σου σε μια απαιτητική καθημερινότητα και ανυπομονείς γι’ αυτή τη συνάντηση που θα δώσει λίγο χρώμα στην εβδομάδα, για να έρθει το άλλο άτομο και να σου την ακυρώσει. Όχι επειδή έχει πρόβλημα με την υγεία του, αλλά επειδή δεν βρίσκεται στο κατάλληλο mood, συμπίπτει με κάποια άλλη πρόταση, η οποία προέκυψε εκ των υστέρων και προτιμά να παρευρεθεί εκεί, ή αντιδρά με τρόπο ανάλογο του «δεν βαριέσαι, ποιος να κατεβαίνει σήμερα στον Άδη».
Πριν από οκτώ χρόνια, οι Βορειοελλαδίτες Koza Mostra είχαν διασκευάσει βαλκανικά τον Λεβέντη του Μίκη Θεοδωράκη. Σήμερα, το συγκρότημα μπορεί να έχει διαφορετική σύσταση από τότε, αλλά η μαγιά του παραμένει η ίδια, διατηρώντας ανέπαφο το χάρισμα του να διαγράφει με τον ροκ ήχο του οποιαδήποτε κακή διάθεση, να επισκευάζει χαλασμένες καρδιές με το βαλκανικό αίμα που πάλλεται στις νότες και στις φλέβες του, και να ξεσηκώνει. Βέβαια, όσο και να προσπαθούσαν να ανάψουν το κέφι, το κοινό του ΣΕΦ, όπου εμφανίστηκαν, ήταν άνευρο. Ίσως καλύτερα που κάνουν κάθε χρόνο τουρ στο εξωτερικό. Εκεί τα Βαλκάνια εκτιμώνται περισσότερο, σε αντίθεση με την αθηναϊκή «μητρόπολη».
Το τρένο κινείται αργά προς Πειραιά, τα LED από τα βενζινάδικα αναβοσβήνουν και δημιουργούν φωτορύπανση στη Μικράς Ασίας, και η αίσθηση του Τάκι Τσαν πως στην Αθήνα «δεν έχω φίλους, μόνο γνωστούς» με βρίσκει σύμφωνο, αναγνωρίζοντας βέβαια πως ο θυμός και η πίκρα θολώνει την αντικειμενική εικόνα. Ευτυχώς που η γεύση του κάστανου διατηρείται ακόμα στον ουρανίσκο. Έντονη και γλυκιά, σαν θεσσαλονικιώτικο τσουρέκι με άσπρη σοκολάτα. Το κάστανο όμως δεν είναι βρώσιμο, μα πόσιμο. Με έδρα τη Λάρισα, η Ζυθοποιία Πηνειού δημιούργησε ένα νέκταρ που ακούει στο όνομα LoChes, μια κεχριμπαρένια Amber Ale που αφήνει γλυκιά επίγευση ήδη από το πρώτο γκλουκ. Η τελευταία γουλιά συμπίπτει με την άφιξη στον Πειραιά. Και τώρα, προς τα πού; Λιμάνι ακούω, μα λιμάνι δεν βρίσκω.
Επιτακτικές πινακίδες στον Κορυδαλλό: «Μην παρκάρετε αύριο. Σάββατο Λαϊκή». Και στη Νίκαια: «Κλείσαμε!». Και στις διαβάσεις των τρένων: «Κοίτα για τρένα». Και από πάνω ένα βελάκι που δείχνει δεξιά και αριστερά. Κοιτάω μόνο να πάω σε ένα από εκείνα τα μπαρ που σου επιτρέπουν να πας να πιεις ένα ποτό μόνος. Να αράξεις στο σταντ, να ακούς ελληνικά και να αποσυνδεθείς, για να δουλέψεις λίγο παραπάνω με τον εαυτό σου. Να διαχωρίσεις πως αυτές οι ακυρώσεις οφείλονται σε ανθρώπους που δεν αξίζουν την προσοχή σου. Να παλεύεις να μην τις συγχέεις ως άλλο ένα αγενές αθηναϊκό φαινόμενο. Μα κυρίως, να μην ξεχνάς τη σημασία του πυρήνα. Κι ας βρίσκεται ο κρατήρας του περί τα πεντακόσια χιλιόμετρα μακριά.