Για τους απανταχού λάτρεις της ηλεκτρονικής μουσικής το όνομα Jlin είναι γνώριμο. Πρόκειται για το καλλιτεχνικό ψευδώνυμο της κατά κόσμον Jerrilynn Patton, της επιτυχημένης Αμερικανίδας παραγωγού και συνθέτριας από την Ιντιάνα, που πέρυσι κατάφερε να αποσπάσει υποψηφιότητα για το μουσικό βραβείο Πούλιτζερ. Το μίνι άλμπουμ της, «Perspectives», το οποίο κυκλοφόρησε με τους Third Coast Percussion έγινε η αφορμή για να αναδειχθεί από τους ειδήμονες του είδους και να οχυρώσει ακόμη πιο δυναμικά τη θέση της στην πειραματική ηλεκτρονική σκηνή.
Με πατέρα που λάτρευε τη τζαζ, επιρροές από το γρήγορο και χαοτικό footwork (είδος ηλεκτρονικής μουσικής που γεννήθηκε στο Σικάγο στα τέλη της δεκαετίας του ‘90), και τον εγγενή ρυθμό που, όπως λέει βρίσκεται στο DNA της μαύρης κοινότητας, η Jlin είναι σήμερα μια καινοτόμος μουσικός που βάζει τη δικιά της πινελιά στον μεγάλο καμβά της ηλεκτρονικής σκηνής.
Και παρότι αφετηρία της δεν υπήρξε κάποιο μουσικό κολέγιο αλλά ένα χαλυβουργείο όπου δούλευε για να βγάλει τα προς το ζην, η μέχρι τώρα πορεία της αποδεικνύει πως η μουσική της, αρέσει ή όχι, αφήνει ένα ηχηρό αποτύπωμα στα σύγχρονα δρώμενα.
Λίγο πριν κάνει την πρώτη της εμφάνιση στο αθηναϊκό κοινό και σχεδόν ένα μήνα μετά την κυκλοφορία του τρίτου της άλμπουμ «Akoma», που συγκέντρωσε αποθεωτικές κριτικές, δώσαμε διαδικτυακό ραντεβού με σκοπό να μάθουμε περισσότερα για εκείνη.
Αυτό που κατάλαβα είναι πως η μουσική της μοιάζει με τον χαρακτήρα της: είναι πολυδιάστατη και εκρηκτική. Μου αρέσει, λοιπόν, που γελάει βροντερά κάθε φορά που η συζήτησή μας γεννά κάποιο αστείο. Στην Αθήνα θα παίξει στις 22 του Απρίλη στο Ωδείο Αθηνών. Δεν έχει ξανάρθει, αλλά ανυπομονεί – αφού, όπως μου εκμυστηρεύτηκε, έχει μια ιδιαίτερη σύνδεση με τη χώρα μας.
Πώς είσαι; Πού σε πετυχαίνω;
Είμαι καλά, αυτή τη στιγμή βρίσκομαι στην Ελβετία!
Απολαμβάνεις το τουρ;
Η αλήθεια είναι πως είχα πέντε χρόνια να το κάνω. Παλιότερα ταξίδευα πολύ, έκανα ένα διάλειμμα και τώρα «back to the game» (επιστρέφω στο παιχνίδι). Μου αρέσει αυτή η ενέργεια.
Πώς ήταν η ζωή σου πριν; Τι δεν γνωρίζουμε για εσένα;
Πριν ξεκινήσω να γράφω μουσική, το 2008, εργαζόμουν για χρόνια σε ένα εργοστάσιο χάλυβα. Τότε, στον ελεύθερό μου χρόνο, πειραματιζόμουν με τον ήχο και δοκίμαζα τις ικανότητές μου. Σταδιακά άρχισα να μοιράζομαι τις παραγωγές με τον κόσμο και όσο πιο πολύ εξασκούμουν, τόσο πιο καλή γινόμουν. Κάπως έτσι, φτάσαμε στο σήμερα.
Μέχρι στιγμής έχεις τρία ολοκληρωμένα άλμπουμ στο ενεργητικό σου και μια υποψηφιότητα για Πούλιτζερ με έναν δίσκο ανατρεπτικό, που δε θυμίζει και πολύ όσους βρίσκουμε συνήθως ανάμεσα στις προτάσεις του συγκεκριμένου βραβείου. Πώς αισθάνθηκες;
Δεν το περίμενα καθόλου, αλλά φυσικά είμαι ευγνώμων. Μου έστειλαν μήνυμα για να με συγχαρούν και στην αρχή νόμιζα πως είχαν μπερδέψει τους αριθμούς.
Κάπου διάβασα πως έχει πάθος με τα μαθηματικά. Νομίζω, αυτό εκφράζεται στην ακρίβεια των παραγωγών σου: έγχορδα, hi-hats και κρουστά είναι σε απόλυτη αρμονία.
Αλήθεια είναι (γέλια). Είναι και αυτό ένα από τα πάθη μου. Ήμουν σπασικλάκι στα μαθηματικά.
Στη μουσική ποιος σε μύησε;
Οι γονείς μου. Η μητέρα μου άκουγε τα πάντα από φόλκ μέχρι κλασική μουσική και ο πατέρας μου κυρίως τζαζ. Νομίζω πως η μουσική μου πορεία είναι ένα κράμα των ακουσμάτων τους.
Το νέο σου άλμπουμ έχει τίτλο «Akoma». Ήξερες πως αυτή η λέξη υπάρχει και στα ελληνικά;
Όχι, δεν είχα ιδέα! Το «Akoma» σημαίνει καρδιά στα Twi, μια διάλεκτο που μιλιέται στη Γκάνα.
Όλοι μιλούν για την εκπληκτική ενορχήστρωση αυτού του άλμπουμ, για τα ξεσηκωτικά κρουστά και φυσικά για το βαθύ συναίσθημα που εγείρει. Ποιο ήταν το δικό σου highlight κατά τη δημιουργία του;
Σίγουρα, όλοι οι εξαιρετικοί καλλιτέχνες που είδατε στα features και δέχθηκαν να συμμετέχουν, αλλά έπειτα από αυτό, και σε προσωπικό επίπεδο, θα έλεγα πως ήταν η πρόκληση που έθεσα στον εαυτό μου. Αναμετρήθηκα πολύ με εμένα για να συνθέσω αυτό το αποτέλεσμα.
Στις συνεργασίες βλέπουμε πολύ δυνατά ονόματα όπως αυτό της εκκεντρικής Μπιορκ στο κομμάτι «Borealis» αλλά και του αγαπημένου σου συνθέτη και πιανίστα Φίλιπ Γκλας στο «The Precision of Infinity» που κλείνει τον δίσκο.
Είναι φοβερό το πόσο γρήγορα ανταποκρίθηκαν. Τόσο μεγάλα ονόματα και είπαν αμέσως το «ναι». Αυτό ήταν κάτι που με έκανε πολύ χαρούμενη. Και η Μπιορκ και ο Φίλιπ Γκλας αλλά και οι Kronos Quartet, που επίσης συμμετείχαν, δέχθηκαν να συμβάλουν σε όλο αυτό χωρίς δεύτερη σκέψη.
Στην Αθήνα έχεις έρθει ξανά;
Όχι, θα είναι η πρώτη φορά.
Τι υποθέτεις για την πόλη;
Έχω μια ιδιαίτερη σύνδεση με την Ελλάδα γιατί η νονά μου ήταν από εκεί. Δεν είναι πια στη ζωή αλλά ελπίζω πως φτάνοντας στη χώρα της μπορεί να αισθανθώ ξανά την ενέργειά της.
Πάντως, το κοινό εδώ είναι πολύ ζωηρό.
Ανυπομονώ και ευχαριστώ πολύ το Plissken που με προσκάλεσε.
Εσύ βγαίνεις έξω για να χορέψεις; Πώς διασκεδάζεις;
Δεν το προτιμώ! (γέλια). Εγώ αναζητώ την ηρεμία, τις στιγμές που δε μιλάει κανείς. Λόγω της δουλειάς μου είναι σαν να βγαίνω συνέχεια, αλλά στον προσωπικό μου χρόνο πηγαίνω απλά στους γονείς μου, βλέπουμε ντοκιμαντέρ, μιλάμε και τρώμε.
Στην παγκόσμια dance σκηνή πολλοί σε χαρακτηρίζουν μάστερ του footwork…
Εδώ θα πρέπει να σε διακόψω. Δεν θεωρώ τον εαυτό μου καλλιτέχνη του footwork, γνωρίζω πώς να γράφω footwork κομμάτια, αλλά δε θέλω να ταυτίζομαι με αυτό το είδος. Το «Akoma» είναι κάτι τελείως διαφορετικό. Έχω αποφασίσει πως δεν θέλω να απαντάω ερωτήσεις για αυτό, έπρεπε να το είχα αναφέρει από την αρχή!
Πώς θα περιέγραφες τον εαυτό σου ως καλλιτέχνιδα λοιπόν;
Αυτό που μου αρέσει να λέω είναι πως η ευαισθησία μου είναι η υπερδύναμή μου. Πολλοί πιστεύουν πως το να είσαι ευάλωτος είναι αδυναμία, αλλά για εμένα είναι πηγή δημιουργίας. Για αυτό άλλωστε κάνω μουσική, για να μπορώ να στηρίζω αυτό που είμαι.
Εντάξει, κλείνω με αυτό: Ανυπομονούμε να σε ακούσουμε από κοντά!
Σύντομα!