Αν στον Αριστοτέλη αναγνωρίζουμε την ηγετική παρουσία στο οικουμενικό πνευματικό πεδίο, στον Μέγα Αλέξανδρο οφείλουμε την οικουμενική διάσταση του ελληνικού πολιτισμού. Το νήμα που συνδέει τις δύο αυτές ηγετικές ελληνικές μορφές πέρα από τη σχέση δασκάλου-μαθητή, είναι η Μακεδονία. Και είναι ευτυχής συγκυρία, οι δύο τόμοι της «Κ» από τη νέα της εκδοτική σειρά «Ηγέτες» (Αριστοτέλης 12/10, Μ. Αλέξανδρος 19/10) να κυκλοφορούν σε μια περίοδο που η αναζήτηση του τάφου του Μ. Αλεξάνδρου έχει εισβάλει στην καθημερινότητά μας, φουντώνοντας τα σενάρια συνωμοσιολογίας και τους μύθους για τον Μακεδόνα ηγέτη.
Συμβολική ήταν η παρουσίασή τους στη Θεσσαλονίκη, σε μια εκδήλωση στο Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης, όπου ο ομότιμος καθηγητής Πολιτικής Ιστορίας στο ΕΚΠΑ, κ. Θάνος Βερέμης, συνόψισε το προφίλ των δέκα ηγετών. Στον μακροβιότερο ηγέτη της ελληνικής σκέψης εστίασε ο καθηγητής Συστηματικής Φιλοσοφίας στο ΑΠΘ Βασίλης Κάλφας, συγγραφέας του τόμου «Αριστοτέλης» (πρόλογος, Παντελής Μπουκάλας). «Καμία άλλη φιλοσοφία του παρελθόντος δεν είχε μεγαλύτερη διαρκή επίδραση σε πολιτισμούς, στον τόπο και στον χρόνο», επισήμανε ρίχνοντας γέφυρα στον καθηγητή Αρχαίας Ιστορίας του ΑΠΘ, Γιάννη Ξυδόπουλο, να αναλύσει το πολιτικό σκηνικό που υποδηλώνει ότι Φίλιππος και Αλέξανδρος θα πρέπει να ιδωθούν ως χαρισματικοί ηγέτες και όχι ως απλοί στρατιώτες. «Η αλλαγή που επέρχεται στην αντίληψη περί ηγεσίας είναι αυτή που βοηθά ηγεμόνες, πέρα από τα προσωπικά τους χαρίσματα, να οδηγήσουν τον ελληνισμό σε άλλη εποχή».
«Το σφάλμα μας σήμερα είναι να βλέπουμε την αρχαία ηγεμονία με τα γυαλιά είτε της γαλλικής απολυταρχίας είτε της γαλλικής επανάστασης», είπε η αρχαιολόγος Αγγελική Κοτταρίδη. «Οι αρχαίοι βασιλείς δεν ήταν αυτό. Ο Φίλιππος και ειδικά ο Αλέξανδρος “την ολιγαρχίαν καταλύσας, δημοκρατίαν κατέστησε” επαναλαμβάνει ο Αριανός στην πορεία του στην Ασία», την οποία η διευθύντρια της ΙΖ ΕΠΚΑ και 11ης ΕΒΑ διέτρεξε παραστατικά. «Ο Αλέξανδρος είναι η διάρκεια του ελληνιστικού κόσμου», ανέφερε. Δημιούργησε ένα νέο κόσμο, οι πόλεις που ίδρυσε, απόλυτα ανεκτικές σε θρησκείες, ζουν ακόμη. Γι’ αυτό «είναι λάθος να αναζητούμε τον τάφο του. Κάθε φορά που βρίσκουμε ένα μικρό λιθαράκι, σε απίθανες γωνιές στην άκρη της Ασίας, ο Αλέξανδρος ζει και χαίρεται μ’ αυτό».