Η Χριστίνα Φλαμπούρη έγινε η πρώτη Ελληνίδα που ολοκλήρωσε το σπουδαίο ορειβατικό επίτευγμα 7 Summits.
Μόλις πριν από μερικές ημέρες, η Χριστίνα Φλαμπούρη ύψωσε την ελληνική σημαία στην κορυφή του όρους Βίνσεν στην Ανταρκτική. Ήταν η έβδομη κατά σειρά κορυφή με την οποία ολοκληρώνει το πρότζεκτ 7 Summits, το ορειβατικό κατόρθωμα παγκόσμιας αναγνώρισης που περιλαμβάνει την ανάβαση στην ψηλότερη κορυφή κάθε ηπείρου και το οποίο μέχρι το 2016, οπότε καταρτίστηκε η τελευταία λίστα, είχαν επιτύχει 400 ορειβάτες, εκ των οποίων 70 γυναίκες. Από τους Έλληνες το έχει επιτύχει μόνο ο γνωστός ορειβάτης Νίκος Μαγγίτσης. «Νομίζω ότι τα λόγια είναι τόσο φτωχά για να περιγράψω αυτό που νιώθω. Είναι χαρά και ολοκλήρωση μαζί. Και επιβεβαίωση ότι τίποτα δεν είναι αδύνατο. Μου έχει δώσει τρελή πίστη για τη ζωή αυτό το πρότζεκτ», δήλωσε η Χριστίνα μόλις κατέβηκε.
Τον περασμένο Μάιο γινόταν η πρώτη Ελληνίδα που κατακτούσε την κορυφή του Έβερεστ, αλλά και του γειτονικού Λότσε, της τέταρτης ψηλότερης κορυφής του κόσμου, πετυχαίνοντας ακόμη μία πρωτιά, εφόσον κανένας Έλληνας ορειβάτης δεν είχε ανέβει σε δύο κορυφές άνω των 8.000 μ. μέσα σε έξι μέρες. Πρώτη πάτησε και στην κορυφή του όρους Ντενάλι στην Αλάσκα, όπως και στον Νότιο Πόλο κατά την πρόσφατη αποστολή στην Ανταρκτική, όπου «βάδισε» με ορειβατικά σκι την τελευταία μοίρα – δηλαδή τα τελευταία 111 χλμ. «Μόνο στο Ντενάλι στόχευσα στο να είμαι η πρώτη Ελληνίδα. Τότε, κανείς δεν πίστευε ότι θα μπορούσα να πετύχω το 7 Summits, οπότε ήθελα μια πρωτιά, διότι έτσι θα άνοιγαν πόρτες ώστε να έχω την απαιτούμενη στήριξη», λέει.
Ραπέλ στον παγετώνα Khumbu στο Έβερεστ.
Η Φλαμπούρη δεν είναι επαγγελματίας αθλήτρια. Ξεκίνησε να σκαρφαλώνει πριν από πέντε χρόνια για να ξεπεράσει την υψοφοβία της και ολοκλήρωσε το 7 Summits σε διάστημα τριάμισι ετών, πατώντας στις επτά κορυφές με την πρώτη προσπάθεια από τη μέρα που πήρε την απόφαση. «Κάποιοι το έχουν καταφέρει σε έναν χρόνο. Εγώ, που δεν είμαι επαγγελματίας, δεν μπορούσα να λείψω τόσο από τη δουλειά μου. Σε αυτό στάθηκα πολύ τυχερή. Υπάρχει κόσμος που προσπαθεί για μια κορυφή πάνω από πέντε φορές. Στο ξεκίνημά μου, χωρίς βλέψεις για το 7 Summits, επιχείρησα να ανέβω στην Ακονκάγκουα, στις Άνδεις, αλλά αρρώστησα και δεν έφτασα στην κορυφή. Αυτό με πείσμωσε περισσότερο και με έμαθε να προετοιμάζομαι σωστά». Το 7 Summits ήταν για τη Χριστίνα όνειρο ζωής για έναν επιπλέον λόγο: «Όλη αυτή η διαδικασία κρατάει ζωντανό το πάθος μου για εξερεύνηση. Μαθαίνω νέους ανθρώπους, κουλτούρες, τόπους και παράλληλα ανακαλύπτω τα προσωπικά μου όρια».
ΚΟΡΥΦΗ ΠΡΟΣ ΚΟΡΥΦΗ
ΕΥΡΩΠΗ: ΕΛΜΠΡΟΥΣ (5.642 μ.),
Ρωσία, Ιούλιος 2016
Η γοητεία του: Ως βουνό δεν μου άρεσε ιδιαίτερα, γιατί τα λιφτ του χιονοδρομικού φτάνουν μέχρι τα 3.840 μ., οπότε χάνεται η μαγεία τού να είσαι στη μέση του πουθενά.
Η πιο δύσκολη στιγμή: Κατά την κατάβαση από την κορυφή ένας συνορειβάτης δεν ένιωθε καλά. Δεθήκαμε στο ίδιο σχοινί για ασφάλεια, ωστόσο η κατάστασή του ολοένα και χειροτέρευε, μέχρι που δεν μπορούσε να περπατήσει σε ευθεία.
Η πιο ωραία ανάμνηση: Τη μέρα κορυφής ήμουν πολύ κουρασμένη και πιεζόμουν, καθώς είχα φορέσει πολύ ζεστά ρούχα (κλασικό λάθος πρωτάρη). Όταν όμως είδα την κορυφή, συγκινήθηκα – ένιωσα ότι θα μου άλλαζε τη ζωή.
Η έκπληξη: Το πολύ νόστιμο φαγητό! Έτρωγα πάρα πολύ και όλοι με συνέχαιραν γι’ αυτό. Όταν τρως στο βουνό, είναι δείγμα ότι δεν σε έχει επηρεάσει το υψόμετρο.
Η βόλτα εκτός βουνού: Δεν θα ξεχάσω πώς οδηγούσαν στην περιοχή. Το ότι μπήκα σε αυτοκίνητο ντόπιου ήταν ό,τι πιο επικίνδυνο έκανα εκεί – μέχρι και σε κέρατα ταύρου προσκρούσαμε. Παρ’ όλα αυτά, απόλαυσα τo ρωσικό χαμάμ στο Τερσκόλ. Ήταν βάλσαμο μετά την ανάβαση.
Θέλει προσοχή, γιατί: Το βασικό του χαρακτηριστικό είναι οι πολύ χαμηλές θερμοκρασίες. Όσοι εγκαταλείπουν είναι εξαιτίας του ψύχους: πολλοί παθαίνουν κρυοπαγήματα, ενώ έχει σημειωθεί και περιστατικό τύφλωσης ορειβάτη.
ΑΦΡΙΚΗ: ΚΙΛΙΜΑΝΤΖΑΡΟ (5.895 μ.),
Τανζανία, Φεβρουάριος 2017
Η γοητεία του: Το Κιλιμάντζαρο είναι εντυπωσιακό από μακριά λόγω του ηφαιστείου, με χιόνι στην κορυφή και ολόγυρα ένα τροπικό τοπίο. Βλέπεις τις ζώνες βλάστησης, πράγμα σπάνιο στα ψηλά βουνά, όπου το χιόνι καλύπτει τα πάντα.
Η πιο δύσκολη στιγμή: Όταν έπρεπε να αποφασίσω αν ο συνορειβάτης μου έπρεπε να εγκαταλείψει την ανάβαση εξαιτίας του χαμηλού οξυγόνου. Nα ρισκάρεις τη ζωή ενός φίλου ή να του στερήσεις το όνειρο;
Η πιο ωραία ανάμνηση: Στην κορυφή με τους φίλους μου. Χοροπηδούσαμε και τραγουδούσαμε σαν παιδιά. Τα είχαμε καταφέρει και οι τρεις.
Η έκπληξη: Μεγάλη εντύπωση μου έκανε η θετική ενέργεια των ντόπιων. Τραγουδούσαν, έλεγαν συνέχεια «ευχαριστώ» και ήταν μόνιμα χαμογελαστοί.
Η βόλτα εκτός βουνού: Τι να πρωτοθυμηθώ; Το σαφάρι στον κρατήρα του ηφαιστείου με τα άγρια ζώα; Το χωριό των Μασάι, όπου βλέπεις ανθρώπους σε σπίτια φτιαγμένα από λάσπη και κόπρανα αγελάδας; Σοκαρίστηκα όταν είδα έναν ντόπιο με παραδοσιακή φορεσιά και παπούτσια από δέρμα ζώου να μπαίνει σε καφετέρια και να παίζει μπιλιάρδο!
Θέλει προσοχή, γιατί: Είναι το πιο εύκολο από τα επτά βουνά και νομίζω ότι αυτό είναι η παγίδα. Εμείς εξαντληθήκαμε τις προηγούμενες μέρες κάνοντας βόλτες, με αποτέλεσμα ένας συνορειβάτης μου να μην εγκλιματιστεί σωστά και να έχει πολύ χαμηλό οξυγόνο την ημέρα κορυφής.
Β. ΑΜΕΡΙΚΗ: ΝΤΕΝΑΛΙ (6.190 μ.),
Αλάσκα, Ιούλιος 2017
Πορεία προς την κορυφή του όρους Ντενάλι, την ψηλότερη της Βόρειας Αμερικής.
Η γοητεία του: Το πιο όμορφο, καθαρό και αγνό βουνό που έχω δει μέχρι στιγμής. Περπατούσα στον παγετώνα και γύρω απλώνονταν όλες οι κορυφές φαντασμαγορικά, σαν πίνακας ζωγραφικής.
Η πιο δύσκολη στιγμή: Κάποια στιγμή που ήμασταν δεμένοι σε σχοινοσυντροφιά, τραβήχτηκε ο μπροστινός, έχασα την ισορροπία μου, έπεσα και χτύπησα το πόδι μου. Εκείνο το βράδυ φοβήθηκα ότι θα χάσω την κορυφή. Έβαζα χιόνι (αφού δεν είχα πάγο) για να μην πρηστεί, αλλά ευτυχώς το πρωί είχε περάσει.
Η πιο ωραία ανάμνηση: Όταν τα μέλη της ελληνικής ομάδας βγάζαμε κοινή φωτογραφία στη κορυφή.
Η έκπληξη: Μου έκανε εντύπωση πόσο οργανωμένα ήταν τα πράγματα για την προστασία του βουνού. Πριν μπούμε, ενημερωθήκαμε επίσημα ότι, αν δεν τηρηθούν οι κανόνες, επιβάλλονται πρόστιμα.
Η βόλτα εκτός βουνού: Η πτήση με τα μικρά αεροπλανάκια πάνω από τον παγετώνα του Ντενάλι είναι μαγευτική.
Θέλει προσοχή, γιατί: Είναι ένα βουνό με ακραίες θερμοκρασίες και πολλά κρεβάζ, δηλαδή χαράδρες στον παγετώνα με βάθος από μερικά μέτρα μέχρι χιλιόμετρα.
ΩΚΕΑΝΙΑ: ΠΥΡΑΜΙΔΑ ΚΑΡΣΤΕΝΣ (4.884 μ.),
Παπούα, Αύγουστος 2018
Στα χωριά των ιθαγενών στην Παπούα.
Η γοητεία του: Βρίσκεται στη συνέχεια μιας από τις πιο παρθένες ζούγκλες του πλανήτη, και αυτό τα λέει όλα.
Η πιο δύσκολη στιγμή: Λίγο πριν φτάσουμε στην κορυφή, το έδαφος ήταν ομαλό, οπότε χαλάρωσα. Ξαφνικά πάτησα πάγο και, καθώς δεν φορούσα κραμπόν (καρφιά στα παπούτσια), έπεσα με το πρόσωπο σε βράχο. Με έσωσε η κάμερα που είχα στο κράνος, καθώς «βρήκε» σε αυτόν πρώτη. Μάτωσα και ζαλίστηκα, αλλά δεν ήταν σοβαρό.
Η πιο ωραία ανάμνηση: Εκτός βουνού, όταν κατά τη διαδρομή μας προς ένα μικρό χωριό συνάντησα έναν ηλικιωμένο χαμογελαστό κύριο από μια φυλή που ζούσε στο δάσος. Δεν ήξερε αγγλικά, αλλά έδειξε πόσο ευπρόσδεκτοι ήμασταν.
Η έκπληξη: Η ενθουσιώδης αντίδραση των παιδιών των ιθαγενών όταν αντίκριζαν τον εαυτό τους σε φωτογραφίες. Έδειχναν να μην έχουν ξαναδεί ποτέ το πρόσωπό τους.
Η βόλτα εκτός βουνού: Η γνωριμία με τις τοπικές φυλές ήταν μοναδική εμπειρία. Οι άνθρωποι ζούσαν γυμνοί σε καλύβες από λάσπη και διατηρούσαν ιδιαίτερα ήθη και έθιμα. Τα παιδιά, που πήγαιναν σχολείο πιο μακριά από τον οικισμό, όταν επέστρεφαν, γδύνονταν και ενσωματώνονταν πάλι στην κοινότητά τους.
Θέλει προσοχή, γιατί: Η ανάβαση εδώ περιλαμβάνει αναρρίχηση. Επομένως, καθώς βρίσκεται στην τροπική ζώνη, την περίοδο των βροχών η ανάβαση γίνεται επικίνδυνη διότι γλιστράει.
Ν. ΑΜΕΡΙΚΗ: ΑΚΟΝΚΑΓΚΟΥΑ (6.192 μ.),
Αργεντινή, Δεκέμβριος 2018
Με τη σχοινοσυντροφιά στο όρος Ακονκάγκουα. © ΤΑΣΟΣ ΚΑΨΙΩΧΑΣ
Η γοητεία του: Η συγκλονιστική θέα από τα 6.000 μ.
Η πιο δύσκολη στιγμή: Δεν μπορώ να ξεχωρίσω μία. Ήταν συνολικά μια απαιτητική αποστολή, καθώς όλη η ομάδα ταλαιπωρούνταν συνεχώς εξαιτίας του υψομέτρου.
Η πιο ωραία ανάμνηση: Η στιγμή της κορυφής. Είχα πάει με το αγόρι μου, ο οποίος δεν είναι ορειβάτης, αλλά με συνόδευσε για να με στηρίξει. Είναι διπλή η χαρά όταν τη μοιράζεσαι με αυτούς που αγαπάς.
Η έκπληξη: Δεν θα ξεχάσω την κατασκήνωση βάσης μας. Είναι η μεγαλύτερη μετά απ’ αυτή του Έβερεστ.
Η βόλτα εκτός βουνού: Το rib-eye, το κρασί Malbec, καθώς και τα όμορφα μαγαζάκια για φαγητό και ποτό που υπήρχαν σε κάθε γωνιά της Μεντόζα είναι αυτά που αγάπησα. Oι θερμές πηγές με το water park ήταν, τέλος, η καλύτερη αποθεραπεία.
Θέλει προσοχή, γιατί: Ενώ δεν έχει τεχνικές δυσκολίες, σε δυσκολεύει το υψόμετρο. Γίνονται μάλιστα αρκετά ατυχήματα, διότι πηγαίνουν άπειροι ορειβάτες. Λέγεται και «βουνό των ανέμων», γιατί στην κορυφή πάντα φυσάει.
ΑΣΙΑ: ΕΒΕΡΕΣΤ (8.848 μ.),
Νεπάλ, Μάιος 2019
Η τελετή Puja που κάνουν οι ντόπιοι για τους ορειβάτες στο Basecamp του Έβερεστ.
Η γοητεία του: Και μόνο το γεγονός ότι βρίσκεσαι πάνω στη «σκεπή του κόσμου» και αγναντεύεις από εκεί είναι αρκετό.
Η πιο δύσκολη στιγμή: Όταν έχασα την όρασή μου από το ένα μάτι, λίγο πριν από την κορυφή. Δεν μπορούσα να αποφασίσω αν πρέπει να εγκαταλείψω ή να συνεχίσω, αφού ένιωθα δυνατή. Σε τέτοια υψόμετρα είναι πολύ εύκολο να χάσεις την ισορροπία μεταξύ του μπορώ και του θέλω.
Η πιο ωραία ανάμνηση: Η στιγμή που επέστρεψα στο camp 4 μετά την επιτυχημένη προσπάθεια της κορυφής. Ήμουν η πρώτη από την ομάδα που έφτασε και εισέπραξα όλη την ένταση των πανηγυρισμών.
Η έκπληξη: Η ίδια η ανθρώπινη φύση. Είναι απίστευτο πόσο δυνατοί μπορούμε να γίνουμε όταν βάλουμε στόχο. Υπάρχουν άνθρωποι, έστω και ελάχιστοι, που κατάφεραν να φτάσουν στην κορυφή του κόσμου χωρίς να είναι εφοδιασμένοι με οξυγόνο.
Η βόλτα εκτός βουνού: Η περιήγηση στο Νεπάλ. Είναι σαν να επισκέπτεσαι άλλη εποχή. Τα πάντα είναι διαφορετικά, αλλά αυτά που μου έμειναν περισσότερο ήταν η καλοσύνη και η ταπεινότητα των ανθρώπων.
Θέλει προσοχή, γιατί: Το πιο ψηλό βουνό του κόσμου σίγουρα θέλει προσοχή, αλλά συγκεκριμένα ο παγετώνας Khumbu Ιcefall θεωρείται από τα πιο επικίνδυνα κομμάτια του.
ΑΝΤΑΡΚΤΙΚΗ: ΟΡΟΣ ΒΙΝΣΕΝ (4.892 μ.),
Ιανουάριος 2020
Η γοητεία του: Ο ήλιος που δεν κρύβεται ποτέ και κατά τη διάρκεια της μέρας δημιουργεί συνέχεια άλλα σχέδια και χρώματα στο χιονισμένο βουνό. Δεν μπορούσα να φανταστώ πόσες διαφορετικές αποχρώσεις έχει το λευκό.
Η πιο δύσκολη στιγμή: Όταν αναγκαστήκαμε να εγκαταλείψουμε την πρώτη προσπάθεια για την κορυφή. Απείχαμε μόλις μιάμιση ώρα και ένιωθα δυνατή, η υπόλοιπη ομάδα όμως όχι. Ευτυχώς επικράτησε η λογική, που «δάμασε» το πάθος μου και δεν συνέχισα μόνη μου. Αρκετοί από την ομάδα έπαθαν κρυοπαγήματα.
Η πιο ωραία ανάμνηση: Η στιγμή που έφτασα στον Νότιο Πόλο. Παρότι ο λόγος του ταξιδιού ήταν η ολοκλήρωση του 7 Summits, όταν έφτασα εκεί, ένιωσα ότι ένα παιδικό όνειρο γινόταν πραγματικότητα. Ο επιστημονικός σταθμός, δε, έμοιαζε με ταινία επιστημονικής φαντασίας.
Η έκπληξη: Ο καιρός αλλάζει πολύ γρήγορα και το δελτίο μετεωρολογικής πρόγνωσης μπορεί να πέσει αρκετά έξω. Περάσαμε μία ολόκληρη εβδομάδα περιμένοντας το αεροπλανάκι να μας πάρει από το Vinson base camp και να μας μεταφέρει στο Union Glacier. Κάθε μέρα βλέπαμε καλό καιρό και διαυγή ορίζοντα, αλλά μέχρι να ετοιμαστεί το πλήρωμα το σκηνικό άλλαζε εντελώς.
Η βόλτα εκτός βουνού: Εκτός Ανταρκτικής διασκέδασα πολύ στη νήσο Magdalena, στον Πορθμό του Μαγγελάνου, που είναι γεμάτη πιγκουίνους.
Θέλει προσοχή, γιατί: Οι ακραίες θερμοκρασίες ξεκινούν εδώ αμέσως μόλις βγεις από το αεροπλάνο, πριν ξεκινήσεις την ανάβαση.