Aσχολήθηκε με το φωτορεπορτάζ γιατί ήθελε να γίνει η φωνή των ανθρώπων που δυσκολεύονται να μιλήσουν. Χειρίζεται τον φακό με την ίδια άνεση είτε φωτογραφίζει διαδηλωτές στο Σύνταγμα, είτε φυλές στην Αφρική, είτε πορτρέτα καλλιτεχνών – άλλωστε, αν δεν είχε ασχοληθεί με τη φωτογραφία, θα είχε γίνει θεατρίνα, όπως λέει. «Θαυμάζω τη Σοφία Χιλλ. Η τέχνη του σώματος, της μουσικής, του λόγου είναι πολύ απελευθερωτική. Το φωτορεπορτάζ με έφερε κοντά σε πολλές μορφές καλλιτεχνικής έκφρασης και σε πολλούς ανθρώπους. Το επιδίωξα κι εγώ, γιατί ήθελα να δω και να μάθω».
Η Μάρω Κουρή γεννήθηκε στη Σπάρτη, αλλά μεγάλωσε στην Αθήνα. Άρχισε να φωτογραφίζει από παιδί, τριγυρνώντας στις γειτονιές της πόλης και φτιάχνοντας κάδρα στο μυαλό της. «Η φωτογραφία είναι εικόνες, πολλές εικόνες. Η σύνθεση είναι οπτική αντίληψη. Αιχμαλωτίζεις αυτό που βλέπεις και αισθάνεσαι εκείνη τη στιγμή. Δεν σου μαθαίνει ο δάσκαλος τρίγωνα, τετράγωνα. Πρέπει εσύ να αφεθείς στο ένστικτό σου. Τη στιγμή που φωτογραφίζεις, δεν σκέφτεσαι ότι τραβάς μια ωραία λήψη. Δεν υπάρχει χρόνος στη φωτογραφία. Είναι ένας πολύς γρήγορος και μοντέρνος τρόπος “γραφής” που δηλώνει ότι ήσουν παρών. Ευαισθητοποιείσαι ως άνθρωπος από αυτό που συμβαίνει απέναντί σου και προσπαθείς να το δείξεις».
Ως ανεξάρτητη φωτογράφος έχει συνεργαστεί με μεγάλα διεθνή μέσα, όπως τα National Geographic, Der Spiegel, Newsweek, Vice, BBC, CNN, Dagens Nyheter, Journal du Dimanche κ.ά., έχει κερδίσει βραβεία και διακρίσεις και έχει πάρει μέρος σε πολλές εκθέσεις φωτογραφίας σε διάφορες πόλεις του κόσμου. Παρ’ όλα αυτά, το 2015 ένιωσε ότι δεν ήταν χαρούμενη και αποφάσισε να εγκατασταθεί στο Άμστερνταμ για να σπουδάσει ψυχοθεραπεία. Επιστρέφοντας, άρχισε να διοργανώνει βιωματικά εργαστήρια δουλεύοντας ως photo-coach με ομάδες στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Με το coaching βοηθάει τους ανθρώπους να ανακαλύψουν τον εαυτό τους, να ξεκλειδώσουν τις επιθυμίες τους. Δεν απευθύνεται όμως μόνο σε όποιον θέλει να γίνει φωτογράφος. «Με αφήνει αδιάφορη το αν θα μάθουν ότι το πράσινο και το κόκκινο ταιριάζουν. Αυτό είναι βίωμα του καθενός. Όλοι οι άνθρωποι είμαστε μοναδικοί και χαρισματικοί, και τόσο στη φωτογραφία όσο και σε οποιαδήποτε μορφή τέχνης αυτό απελευθερώνεται. Μαζί προσπαθούμε να βρούμε τι εμπνέει τον καθένα, να ανακαλύψει τις ποιότητές του και να τις αξιοποιήσει».
Μέσα από τη δουλειά της έμαθε να έχει εμπιστοσύνη στα όνειρά της, όπως λέει. Έχει τύχει να την απασχολεί ένα θέμα και να μην ξέρει πώς να το προσεγγίσει, μέχρι που, κάποια στιγμή, συναντά τον άνθρωπο που θα την οδηγήσει σε αυτό. Της έχει συμβεί σε πολλά ταξίδια της στο Πεκίνο, στο Κιότο, στην Ινδία, στην Αφρική και αλλού. «Η δουλειά μας αποτελεί ένα παράδειγμα για το πώς πραγματοποιούνται τα όνειρα. Γι’ αυτόν τον λόγο, στα σεμινάρια φωτογραφίας που οργανώνω, με τη συμμετοχή ομάδων εργαζομένων από μεγάλες εταιρείες, μιλάμε για όνειρα και όχι για στόχους, που είναι κάτι μεσοπρόθεσμο. Στο όνειρο πρέπει να έχεις εμπιστοσύνη, και αυτήν πρέπει να κατακτήσουν πάλι οι άνθρωποι».
Όταν έμπαινε στο επάγγελμα πριν από περίπου τριάντα χρόνια, υπήρχαν ελάχιστες γυναίκες φωτορεπόρτερ. Η Μάρω Κουρή δεν ένιωσε ποτέ μειονεκτικά απέναντι στους άνδρες συναδέλφους της. «Είμαι γυναίκα στο κομμάτι της μητρότητας, της αισθαντικότητας, της σεξουαλικότητας. Στη δουλειά μου είμαι άνθρωπος. Γνωρίζω την αξία μου, σέβομαι τον εαυτό μου και ο τρόπος που προσεγγίζω τους ανθρώπους το εκπέμπει αυτό».
Ταξιδεύει πάντα μαζί με τις κόρες της, εκτός από τα μέρη με μεγάλη επικινδυνότητα. Έχουν μείνει σε σκηνές στην Αφρική, έχουν πάει στο Νγκορονγκόρο στην Τανζανία, το μεγαλύτερο στον κόσμο ανενεργό ηφαίστειο, έχουν μείνει με τους Βεδουίνους στην όαση Σίβα στην Αίγυπτο… «Δεν θα μπορούσα να αφήνω τα παιδιά μου πίσω και εγώ να ταξιδεύω. Θα έβγαζα κακές εικόνες αν δεν τα έβλεπα, γιατί θα ήμουν δυστυχισμένη».
Η Ινδία είναι ο τόπος από όπου ξεκίνησε, εκεί έγινε φωτορεπόρτερ. Τότε δεν ήξερα τι με τράβηξε σε αυτήν. Τώρα καταλαβαίνω ότι είναι η πνευματικότητα των ανθρώπων της. Μου αρέσει που κάνουν μικρές παύσεις μέσα στην καθημερινότητά τους για να συνδεθούν με τον εαυτό τους, να πουν «ευχαριστώ», «συγχωρώ». Έπειτα από τόσα ταξίδια στην Ασία και την Αφρική, τώρα ονειρεύεται να φωτογραφίσει την Ελλάδα των χωριών, των βοσκών, των νησιών. «Είναι κάτι που με αγγίζει, γιατί υπάρχει μέσα μου». Θέλει επίσης να διοργανώσει εργαστήρια φωτογραφίας στα Βαλκάνια και να ταξιδέψει στην Κόστα Ρίκα: «Να δω παρθένες φυλές και να χορεύω μαζί τους μέχρι το πρωί…».