Στην Πίνδο επιστρέφω πάντα, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο. Με ποδήλατο όμως δεν την είχα περιηγηθεί ποτέ. Η ιδέα λοιπόν γι’ αυτή την εκδρομή, όπως ήταν επόμενο, με ενθουσίασε. Ο σχεδιασμός προέβλεπε την περικύκλωση του «Μαγικού Βουνού» ακολουθώντας μόνο ασφάλτινες διαδρομές, με αφετηρία και τερματισμό την Καλαμπάκα. Την περιήγηση οργάνωσαν οι «Άγιοι», μια ερασιτεχνική ποδηλατική ομάδα των Αγίων Αναργύρων που οργανώνει βδομαδιάτικες βόλτες στην Αττική αλλά και μεγαλύτερα τουρ κάθε χρόνο. «Ψυχή» της είναι ο Γρηγόρης Παπακανδεράκης, ο οποίος έχει σημαντική παρουσία στη διάδοση της ποδηλασίας ως εναλλακτικού μέσου μετακίνησης και αναψυχής ήδη από τα πρώτα χρόνια της κρίσης του 2010, όταν το ποδήλατο γνώρισε απότομη άνθηση και μπήκε ενεργά στον ελληνικό οδικό χάρτη.
Κατάρα: Το θρυλικό πέρασμα
Αφήνουμε λοιπόν τα αυτοκίνητά μας στην Καλαμπάκα και η εξαμελής ομάδα μας κατευθύνεται δυτικά. Σύντομα ανηφορίζουμε προς το χωριό Καλομοίρα, ενώ η μεσημεριανή ζέστη δείχνει τα δόντια της. Στάση στην πλατεία για ένα τοστ, όπου η παρουσία των «Αθηναίων ποδηλατών» γίνεται γρήγορα άρθρο σε τοπικό site. Γεμίζουμε παγούρια και συνεχίζουμε, ανεβοκατεβαίνοντας λόφους, ως το Αμπελοχώρι και την Παναγιά. Εκεί αφήνουμε τον ερημικό δρόμο και μπαίνουμε στην πολυσύχναστη οδό Τρικάλων-Ιωαννίνων, ως τον κόμβο της Εγνατίας. Η ταμπέλα δείχνει δεξιά προς Κατάρα, αλλά δύο φορτηγά που έχουν αδειάσει χώμα στο ρεύμα ανόδου μάς γεννούν υποψίες για το αν είναι ανοιχτή η θρυλική διαδρομή. Αποφασίζουμε να αγνοήσουμε το σημάδι και ξεκινάμε τη μεγάλη ανάβαση μέσα από πυκνά ελατοδάση. Ο δρόμος, που χρησιμοποιείται πια λιγότερο λόγω της Εγνατίας, αποτελεί «μουσείο», με τα βανδαλισμένα καφέ και τους έρημους σταθμούς αποχιονισμού να θυμίζουν τις εποχές που η διαδρομή αυτή γινόταν συχνά πρώτο θέμα στα δελτία ειδήσεων, λόγω των ισχυρών χιονοπτώσεων που καθιστούσαν το πέρασμα δύσβατο.
Τώρα, η «Route 66» της Ελλάδας μοιάζει στοιχειωμένη μέσα στη μοναξιά των βουνών. Αποφεύγοντας πέτρες από τις κατολισθήσεις, φτάνουμε στον αυχένα της Κατάρας. Μια πινακίδα προειδοποιεί πως η διέλευση γίνεται με δική μας ευθύνη. Θαυμάζουμε για λίγο τη «θάλασσα» των κορυφών και τσουλάμε δυτικά, μπαίνοντας στην Ήπειρο. Φτάνουμε το απόγευμα στο Μέτσοβο, πατρίδα μεγάλων τσελιγκάδων και τόπο με πλούσια ιστορία, αφού αποτελούσε επί οθωμανικής κυριαρχίας κόμβο των καραβανιών που ταξίδευαν στην Κεντρική Ευρώπη. Διαθέτει αξιόλογους χώρους πολιτισμού και γαστρονομικού ενδιαφέροντος, όπως η Πινακοθήκη Αβέρωφ με σημαντικούς πίνακες, το τυροκομείο του Ιδρύματος Τοσίτσα, που παράγει το διάσημο καπνιστό μετσοβόνε, και το μοναδικό οινοποιείο Αβέρωφ, με τον boutique ξενώνα του. Καταλύουμε στο κλασικό ξενοδοχείο Γαλαξίας, που διατηρεί τον παραδοσιακό του χαρακτήρα χωρίς περιττές πολυτέλειες. Στο εστιατόριό του κάνουμε τον απολογισμό της πρώτης ημέρας, μετρώντας δυνάμεις και συζητώντας για το πρόγραμμα της επομένης.
Λίμνη Πηγών Αώου
Η μέρα ξεκινά νωρίς με γερό πρωινό και προθέρμανση, πριν αφήσουμε το νυσταγμένο Μέτσοβο ποδηλατώντας στο καταπράσινο οροπέδιο που σφύζει από στάνες, ενώ ένα κοπάδι από ελεύθερα άλογα βόσκει στην πρωινή λιακάδα. Όπου στάνες όμως, και τσομπανόσκυλα, που δεν βλέπουν όλα με καλό μάτι την επέλασή μας! Αποφεύγουμε μερικά, ενώ άλλα, ξαπλωμένα καταμεσής της οδού, ίσα που ξυπνάνε και γυρίζουν αμέσως πλευρό συνεχίζοντας τη ραστώνη τους. Προσεγγίζουμε τις όχθες της τεχνητής λίμνης Πηγών Αώου, σε υψόμετρο 1.350 μ. Από το 1991 που ολοκληρώθηκε το φράγμα, το τοπίο μοιάζει με σκανδιναβικό φιορδ. Ο δρόμος κατηφορίζει μέσα από δάση μαυρόπευκων προς μια μικρή φυσική λίμνη με νούφαρα. Μια ολιγόλεπτη στάση επιβάλλεται πριν ανηφορίσουμε προς το μαρτυρικό Φλαμπουράρι, που πυρπολήθηκε από τους Γερμανούς το 1943.
Στη σκιά του πλατάνου απολαμβάνουμε γλυκό κουταλιού καρύδι. Συνεχίζοντας, φτάνουμε στο καταφύγιο Βάλια Κάλντα, που παρέχει διαμονή και νόστιμο φαγητό στην είσοδο του Εθνικού Δρυμού. Αν έχετε μία έξτρα μέρα, αξίζει να επισκεφτείτε το Αρκουδόρεμα και τη «Ζεστή Κοιλάδα» – μετάφραση του βλάχικου «Βάλια Κάλντα. Γι’ αυτούς οι οποίοι επιθυμούν περισσότερη άνεση υπάρχει και ο πέτρινος ξενώνας Κερασιές, ελάχιστα χιλιόμετρα πιο κάτω, στη Βοβούσα. Εδώ, το 1940 ηττήθηκε η ιταλική ορεινή ταξιαρχία «Τζούλια», σηματοδοτώντας την ελληνική αντεπίθεση και τον θρίαμβο του αλβανικού έπους. Πρόκειται για ένα πανέμορφο Βλαχοχώρι, με κύρια ασχολία των κατοίκων την υλοτομία. Στη καρδιά του στέκει, πραγματικό κόσμημα πάνω από τον Αώο, το πέτρινο γεφύρι που συνδέει τους δύο μαχαλάδες.
Αν βρεθείτε εκεί από 15 Ιουλίου έως 5 Αυγούστου, μη χάσετε το μοναδικό φεστιβάλ Βοβούσας, που εστιάζεται στην ορεινή δραστηριότητα και το διοργανώνει ο φωτογράφος Καμίλο Νόλλας. Καθόμαστε για φαγητό στην ταβέρνα του Άγγελου, που μένει ανοιχτή τους περισσότερους μήνες του χρόνου και σερβίρει απλές αλλά γευστικές συνταγές στο μπαλκόνι πάνω από τον Αώο. Η σιέστα επιβάλλεται στη σκιά των καρυδιών δίπλα στο γεφύρι, πριν ξεκινήσουμε για το ανηφορικό πέρασμα της Τίζας, που χωρίζει την Ήπειρο από τη Δυτική Μακεδονία. Μετά το πέρασμα κατηφορίζουμε στο Περιβόλι και καταλήγουμε στον Ζιάκα Γρεβενών, στον ξενώνα Villa Alexandra, μια τίμια και οικονομική λύση για διανυκτέρευση.
Σαμαρίνα
Το πρωινό φως μάς βρίσκει να πεταλάρουμε χαλαρά στον φιδωτό δρόμο, μέχρι την απότομη ανηφόρα που οδηγεί στον Λάβδα. Καθώς σταματάμε να τσεκάρουμε ένα ξεφούσκωτο λάστιχο, φτάνει το βανάκι του φούρναρη, οπότε ανεφοδιαζόμαστε με κουλούρια και τυρόπιτες για αναπλήρωση θερμίδων. O δρόμος ανηφορίζει λίγο και μετά κατεβαίνει ως την κοιλάδα με τα ποτάμια που κυλούν από τη Βασιλίτσα. Από εδώ ξεκινάει μια ανηφόρα που φτάνει πρώτα στη Σμίξη και συνεχίζει με στροφές μέσα από ρόμπολα και οξιές ως το χιονοδρομικό κέντρο της Βασιλίτσας. Καθώς πλησιάζουμε στη Σαμαρίνα, στα 1.450 μ. υψόμετρο, σιγοτραγουδάω χαμογελώντας το πασίγνωστο παραδοσιακό «Παιδιά της Σαμαρίνας, γιατί είστε λερωμένα;», σκεπτόμενος την ιδρωμένη παρέα μας.
Ώρα για ανασύνταξη και φαγητό στην πλατεία με τις ταβέρνες, οι περισσότερες από τις οποίες προσφέρουν ντόπια κρέατα και τυριά. Καθώς γεμίζει το μεσημέρι, ο καιρός φορτώνει. Ενόψει του περάσματος μπροστά μας, δεν χάνουμε καιρό και ξεκινάμε. Οι κλίσεις σε διάφορα σημεία γίνονται διψήφιες, αναγκάζοντάς μας να σπρώξουμε τα ποδήλατα. Κινούμαστε ομαδικά, γιατί τα τσομπανόσκυλα πάνω από το χωριό δεν αστειεύονται. Αναγκαζόμαστε κάποιες φορές να κατεβούμε από τη σέλα πετώντας τους νερό και, ευτυχώς, υποχωρούν. Φτάνοντας στο πέρασμα, η θέα στις κορφές του Σμόλικα –και η ανηφόρα– κόβουν την ανάσα. Ακολουθεί μια απολαυστική κατηφόρα που διασχίζει συστάδες με οξιές και εξελίσσεται σε ένα απότομο κατέβασμα γεμάτο φουρκέτες ως την Αγία Παρασκευή. Συνεχίζουμε δίπλα στον Βουρκοπόταμο, μέχρι που συναντάμε την κοιλάδα του Σαραντάπορου και στρίβοντας νοτιοδυτικά καταλήγουμε στην Κόνιτσα.
Πάπιγκο
Πριν ξημερώσει ανεβαίνουμε ξανά στη σέλα. Στο τέλος του οικισμού σταματάμε στο διάσημο μονότοξο γεφύρι της Κόνιτσας, ένα κομψοτέχνημα του 1869. Από την κορυφή του, στα 19,25 μ., η θέα του φαραγγιού και των ορθοπλαγιών της Τύμφης είναι εντυπωσιακή. Συνεχίζουμε με γρήγορο ομαδικό ρυθμό για λίγα χιλιόμετρα στον πολυσύχναστο δρόμο Κόνιτσας-Ιωαννίνων, ως τη διασταύρωση της Αρίστης. Μας υποδέχεται μια ανηφόρα χωρίς σκιά, αλλά είναι ακόμα νωρίς και ο ήλιος δεν καίει πολύ.
Πεταλάρουμε αργά ως την Αρίστη, όπου αράζουμε για ένα σνακ, πριν κατηφορίσουμε στη γέφυρα του Βοϊδομάτη. Μια βουτιά στα παγωμένα νερά του εξαγνίζει όποιον τολμηρό αντέχει τους 6 βαθμούς του νερού. Εμείς που δεν βουτήξαμε, μάλλον το μετανιώσαμε, γιατί η ανηφόρα προς το Πάπιγκο ήταν μία από τις σκληρότερες δοκιμασίες του ταξιδιού μας. Οι εικοσι μία σφιχτές φουρκέτες που κερδίζουν γρήγορα υψόμετρο, η απουσία σκιάς και η κίνηση δοκίμασαν τα όριά μας. Το Μεγάλο Πάπιγκο είναι πανέμορφο, αλλά τσουχτερό στις τιμές, μας αποζημίωσε όμως με τη θέα στους Πύργους της Αστράκας και τη ζαγορίσια αρχιτεκτονική του. Όχι άδικα, αποτελεί έναν από τους κορυφαίους ορεινούς προορισμούς της Ελλάδας.
Αφού ξεϊδρώσαμε, συνεχίσαμε ως τις βάθρες ανάμεσα στο Μεγάλο και το Μικρό Πάπιγκο. Οι φυσικές μπανιέρες με νερό από το βουνό –υποφερτό από άποψη θερμοκρασίας– μας αναζωογόνησαν πριν από την ανηφόρα ως το Μικρό Πάπιγκο. Από εδώ ξεκινάει το μονοπάτι για τη Δρακόλιμνη και την κορφή της Τύμφης. Επιστροφή για φαγητό στην Αρίστη, στο καφέ-εστιατόριο «Εν Αρίστη», λίγη ξάπλα στα πεζούλια μέχρι να ξεθυμάνει ο ήλιος και ξανά ανηφόρα ως τα 1.000 μ. υψόμετρο. Από εκεί κατηφορίζουμε σε ένα οροπέδιο με καλλιέργειες, περνώντας τα Κάτω Πεδινά και την κουκλίστικη εκκλησία των Ταξιαρχών. Από τους Ασπραγγέλους, μια τεράστια κατηφόρα μάς οδηγεί στη Μεταμόρφωση, πάνω στον δρόμο Κοζάνης-Ιωαννίνων. Κινούμαστε και πάλι ομαδικά με αναμμένα τα φώτα στη θορυβώδη εθνική οδό, για περισσότερη ασφάλεια. Μπροστά μαίνεται καταιγίδα, αλλά στο τσακ φεύγει δυτικά και δεν μας ακουμπά. Συναντάμε όμως τα απόνερά της, που σηκώνονται σε σύννεφα από τις νταλίκες που μας προσπερνούν. Φτάνουμε αργά το απόγευμα στα Γιάννενα και μπαίνουμε κατευθείαν για ένα μπάνιο.
Τζουμέρκα
Νωρίς το πρωί, σαν χαζοτουρίστες, φωτογραφιζόμαστε στη θολή προκυμαία της λίμνης, λες και δεν έχουμε ξαναδεί ομίχλη. Είναι πράγματι μαγευτικά! Κυκλώνουμε βόρεια την Παμβώτιδα και στρίβουμε νότια, έχοντας μπροστά μας τα Τζουμέρκα. Ο επίπεδος δρόμος διασχίζει χωράφια ως το Κουτσελιό, κατευθύνεται ανατολικά και χώνεται στα βουνά. Περνάμε τη γέφυρα Τσίμοβου στον Άραχθο ανηφορίζοντας απότομα στις… 27 φουρκέτες με τη μεγάλη κλίση. Προσπερνάμε ένα μνημείο αφιερωμένο στα 29 θύματα λεωφορείου που έπεσε στον γκρεμό το 1958. Καταμεσήμερο φτάνουμε στο Πετροβούνι, έχοντας καλύψει 750 μ. υψομετρική διαφορά από τη γέφυρα. Δεν βρίσκουμε τίποτα ανοιχτό και ξαποσταίνουμε στον πλάτανο της πλατείας. Λίγο πιο πέρα ξεκινάει η κατηφόρα, οδηγώντας μας στην καρδιά των βουνών μέσα από σκιερά δάση. Η δροσιά όμως κρατάει λίγο, γιατί ένα σκασμένο λάστιχο μας παγιδεύει στο λιοπύρι.
Καθώς τελειώνει το απομεσήμερο, φτάνουμε στο Προσήλιο, όπου επικρατεί ησυχία, ενώ βαριά καταιγιδοφόρα σύννεφα πυκνώνουν στις κορφές τριγύρω. Τρώμε μια μπάρα και πιάνουμε τη μακρύτερη ανηφόρα με τις μεγαλύτερες κλίσεις όλου του ταξιδιού. Κάτι που σημαίνει ότι σε κάποια σημεία χρειάζεται σπρώξιμο. Ευτυχώς υπάρχει δροσιά, γιατί το φαράγγι του Καλαρρύτικου είναι βαθύ και, επιπλέον, έχει συννεφιά. Σε μια στροφή, η Μονή Κηπίνας μάς «κοιτάζει» αυστηρά, κρεμασμένη στον βράχο. Ένας περαστικός μάς δείχνει ένα ποταμάκι που αναβλύζει στη ρίζα του, προσθέτοντας πως το νερό είναι πόσιμο. Πίνουμε αχόρταγα και συνεχίζουμε. Περνώντας ένα τούνελ και μια σιδερένια γέφυρα, σκαρφαλώνουμε στροφή στροφή, υπομονετικά, στους Καλαρρύτες, που μαζί με το Συρράκο είναι τα πετράδια του στέμματος των Τζουμέρκων! Βλαχοχώρι με αρχιτεκτονική που κάνει την πέτρα να μιλάει, γνώρισε κι αυτό ακμή και παρακμή. Μας υποδέχεται ο Ναπολέων Ζάγκλης στο υπέροχο καφενείο-εστιατόριό του, μια χρονοκάψουλα που σε μεταφέρει σε μια Ελλάδα που έχει πλέον χαθεί. Καταπληκτικό φαγητό και παραδοσιακός ξενώνας με μεγάλο μπαλκόνι με θέα, σε λογικές τιμές.
Μπάρος
Το ομώνυμο πέρασμα κρατάει τον τίτλο του ψηλότερου ασφαλτοστρωμένου στην Ελλάδα, στα 1.900 μ., συνδέοντας τη Θεσσαλία με την Ήπειρο. Η θέα είναι συγκλονιστική και δεν χορταίνουμε να βγάζουμε φωτογραφίες, πριν κατρακυλήσουμε προς το Ματσούκι. Ο δρόμος διασχίζει αλπικά λιβάδια, αλλά πάνω στην απολαυστική κατηφόρα άλλο ένα σκασμένο λάστιχο μας καθυστερεί. Το αλλάζουμε, συνεχίζουμε, αποφεύγουμε –με τη σχετική μάχη– μερικά τσομπανόσκυλα και καταλήγουμε στο χωριό Χριστοί. Γεμίζουμε παγούρια και συνεχίζουμε ακάθεκτοι, αφού σήμερα έχουμε πολλά χιλιόμετρα και τα περισσότερα υψομετρικά του ταξιδιού.
Μπαίνοντας μεσημεράκι στα Πράμαντα, ορμάμε σε έναν φούρνο για φαγητό και αναψυκτικά, που το σώμα μας τα υποδέχεται με αγαλλίαση. Και τι έκπληξη! Συναντάμε τον Ορέστη, έναν φίλο γνωστό στους ποδηλατικούς κύκλους για τις σόλο βόλτες του στα βουνά, και πιάνουμε την κουβέντα. Πηγαίνω σε δύο σούπερ μάρκετ για να αγοράσω αντηλιακό, αλλά δεν βρίσκω. Μάλιστα, στο δεύτερο μου λένε: «Μα καλά, αντιηλιακό στο βουνό;». Μάλλον δεν έχουν ακούσει για τις βλαβερές συνέπειες της έκθεσης στον ήλιο, που είναι πιο έντονος ψηλότερα. Έχει αρκετή ζέστη και υγρασία και δεν καθυστερούμε, γιατί έχουμε ακόμα δρόμο μπροστά μας, οπότε ξανακαβαλάμε προς Άγναντα, με την καταιγίδα να μας ακολουθεί κατά πόδας. Περνάμε τη Ράμια και στρίβουμε αριστερά προς Κυψέλη –και προς την καταιγίδα–, ενώ ο ουρανός νομίζεις ότι θα μας πέσει στο κεφάλι. Αντιμετωπίζουμε ισχυρότατες ριπές αέρα, δείγμα ότι πλησιάζει κατακλυσμός. Ανεβαίνοντας, τσεκάρω στάσεις λεωφορείων, ξωκλήσια και οτιδήποτε θα μπορούσε να μας προστατέψει. Ο Δίας όμως φαίνεται πως είναι μαζί μας, ρίχνοντας τους κεραυνούς του μακριά, και μας αφήνει να φτάσουμε στην Κυψέλη λίγα λεπτά πριν ανοίξουν οι ουρανοί. Μόλις η καταιγίδα κοπάζει, οδηγούμε στην τελευταία δασωμένη ανηφόρα και στη συνέχεια κατηφορίζουμε στο Βουργαρέλι για την τελευταία διανυκτέρευση.
Επιστροφή
Η τελευταία μέρα μάς επιφυλάσσει συννεφιά, ήπιες κατηφόρες και ησυχία, που προμηνύουν μια ευχάριστη ποδηλασία. Τα χιλιόμετρα καταπίνονται εύκολα, αλλά κάποια στιγμή ο καιρός βαραίνει και αρχίζει να βρέχει. Με τα απαραίτητα φώτα μπρος-πίσω διασχίζουμε γρήγορα τα τούνελ δίπλα στον Αχελώο, τα οποία παρά την επικινδυνότητά τους μας προφυλάσσουν από τη βροχή. Περνάμε το φράγμα και σταματάμε λίγο στη Μεσοχώρα. Φεύγοντας, μια παρέα πιτσιρικάδων μάς επευφημεί! Βρέχει με διαλείμματα, όχι όμως αρκετά για να σταματήσουμε, ενώ η κίνηση πυκνώνει. Το τελευταίο τούνελ της Γκρόπας σηματοδοτεί την αρχή της μεγάλης κατηφόρας προς την Πύλη. Από εκεί πια βγαίνουμε στον τρικαλινό κάμπο, όπου μας περιμένει άλλη μία βροχόπτωση. Σταματάμε κάθε λίγο όπου βρούμε, ώσπου πια στα Τρίκαλα η βροχή σταματάει. Απομένει μια ευθεία ως την Καλαμπάκα, που μοιάζει ατέλειωτη, καθώς έχει σταθερή μικρή κλίση και πολλή κίνηση, με νταλίκες και αυτοκίνητα να περνούν ξυστά δίπλα μας. Πεταλάρουμε με το κεφάλι κάτω, για να μη βλέπουμε τα Μετέωρα που δεν λένε να πλησιάσουν, και σε μία ώρα και κάτι φτάνουμε στον τέλος της διαδρομής. Το ταξίδι τελειώνει εδώ, μετά από 7 ημέρες, 650 χιλιόμετρα ασφάλτινου δρόμου, 15.200 μ. υψομετρικών και αμέτρητων εμπειριών, αφήνοντάς μας μια γλυκιά κούραση, αλλά πιο δυνατά πόδια και ψυχή· την ψυχή της Πίνδου!
TIPS
* Η διαδρομή είναι δύσκολη για αρχάριους. Απαιτεί καλή φυσική κατάσταση και προπονήσεις πριν επιχειρηθεί.
* Φροντίστε πριν ξεκινήσετε να έχετε κάνει σέρβις και να έχετε ελέγξει τα λάστιχα – ασφάλτινα, αλλά όχι εντελώς λεία, γιατί οι ορεινοί δρόμοι στην Ελλάδα δεν είναι σαν τους ποδηλατόδρομους της Ολλανδίας.
* Κάθε γραμμάριο μετράει στις ανηφόρες. Κάντε μια πολύ σφιχτή λίστα αποσκευών και πλένετε κάθε βράδυ τα ρούχα σας, για να μην κουβαλάτε πολλά. Ακόμα κι αν δεν έχουν στεγνώσει μέχρι να ξεκινήσετε, μπορείτε να τα δέσετε στις σχάρες και θα στεγνώσουν όσο ποδηλατείτε.
* Ξεκινήστε όσο πιο νωρίς μπορείτε. Η ζέστη είναι ο χειρότερος εχθρός. Αν είναι δυνατόν, κάντε στάση τις ώρες που ανεβαίνει το θερμόμετρο και φροντίστε να μην ξεμένετε από νερό.
* Να έχετε μαζί σας ένα ενημερωμένο και σωστό φαρμακείο. Μια πτώση ή ένα τσίμπημα μπορεί να εξελιχθεί σε πολύ μεγάλο πρόβλημα, δεδομένου ότι η περιοχή είναι αρκετά απομονωμένη και μια πιθανή έκτακτη ανάγκη ίσως απαιτήσει ώρες μέχρι να βρεθεί κέντρο υγείας ή ασθενοφόρο. Ρωτήστε τον γιατρό σας. Δέκα χάπια παραπάνω δεν είναι βάρος και μπορεί να σώσουν καταστάσεις.
* Σε κάτι που πρέπει να δώσετε μεγάλη προσοχή, ιδίως τους καλοκαιρινούς μήνες, είναι οι κεραυνοί. Μελετήστε τις τοπικές προβλέψεις πριν ξεκινήσετε, γιατί ειδικά στα αλπικά λιβάδια και στα ορεινά περάσματα μπορεί μια καταιγίδα να εξελιχθεί σε εξαιρετικά επικίνδυνη κατάσταση. Σε περίπτωση που δεν μπορείτε να την αποφύγετε, βρείτε ένα σχετικά χαμηλό σημείο και αφήστε το ποδήλατο και όλα τα μεταλλικά αντικείμενα –μαζί και το κινητό– μακριά σας, μέχρι να υποχωρήσει το φαινόμενο. Ούτως ή άλλως θα έχετε προβλέψει σχολαστικά τη στεγανότητα των αποσκευών σας.
INFO HOTEL & RESTAURANTS
Μέτσοβο
Κατώγι Αβέρωφ: katogiaveroffhotel.gr
Hotel Galaxy: hotel-galaxias-metsovo.gr
Βοβούσα
Καταφύγιο Valia Calda: katafigiovaliacalda.com
Ξενώνας Κερασιές: kerasies.gr
Ζιάκας
Villa Alexandra: https://villaalexandra.gr
Αρίστη
Εν Αρίστη: enaristi.gr
Καλαρρύτες
Ναπολέων Ζάγκλης: xenonasnapoleon.com/el_GR/c/seo