Montanema Handmade Village
Σε ένα μοναδικό ορεινό τοπίο, παραδίδει μαθήματα φιλοξενίας, οικιακής οικονομίας και αυτάρκειας
«Μια φθινοπωρινή ημέρα με υγρασία και ζέστη, αποφασίσαμε να περπατήσουμε το πολύ ωραίο μονοπάτι από τον νερόμυλο του Ανθοχωρίου προς τους καταρράκτες. Κάποια στιγμή, η παρέα μου κουράστηκε και δεν ήθελε να συνεχίσει. Εμένα με έτρωγε, ήθελα να δω πού καταλήγει. Τους άφησα να περιμένουν και συνέχισα. Ανεβαίνοντας, και ενώ ήμουν βαθιά στη στενωπό του φαραγγιού, φτάνω σε ένα πλάτωμα και βλέπω αμφιθεατρικά μπροστά μου να ανοίγεται ένα ελατόδασος και στο βάθος δύο μικρά σπιτάκια. Ακολουθώ τον δρόμο και φτάνω στα σπιτάκια και βλέπω ζωή. Για καλή μου τύχη, ο ιδιοκτήτης τους, που ερχόταν μία φορά τον χρόνο για να μαζέψει καρύδια από το χωράφι του, ήταν εκεί την ημέρα εκείνη. Τον βοήθησα και πιάσαμε την κουβέντα. Ενθουσιάστηκα τόσο, που του είπα κατευθείαν: «Θέλω να το αγοράσω».
Ήταν Σεπτέμβριος του 1999 όταν ο Χρήστος Αθανασιάδης βρέθηκε για διακοπές στη λίμνη Πλαστήρα. Απαυδισμένος από τον φόρτο εργασίας και τις υποχρεώσεις της καθημερινότητας στην Αθήνα, ένιωσε το μέρος να λειτουργεί θεραπευτικά. Έπεισε τον ιδιοκτήτη του σπιτιού να του το πουλήσει μαζί με το κτήμα. Παλαιότερα, ο οικισμός του Ανθοχωρίου βρισκόταν πιο ψηλά, κοντά στη θέση του ακινήτου, και έτσι οι εκτάσεις εδώ ήταν ιδιωτικές και όχι χαρακτηρισμένες ως δασική περιοχή. Τους επόμενους μήνες θα ερχόταν εδώ μόνος ή με φίλους. «Λειτούργησε αυτό το σπιτάκι, το “Κονάκι” όπως το λέμε, σαν καταφύγιο. Έφτανες ή με τα πόδια ή μέσω ενός καρόδρομου. Δεν υπήρχε ρεύμα, μόνο το νερό που ήταν άφθονο, γιατί ανάμεσα στις δύο ιδιοκτησίες κυλούσε ένα ρυάκι. Χωρίς ρεύμα όλα γίνονταν με κόπο, αλλά είχε τρομερό ενδιαφέρον για έναν Αθηναίο. Έκοβα ξύλα για τις σόμπες, τα τζάκια και τον ξυλόφουρνο, και το ευχαριστιόμουν. Όλοι οι φίλοι μου, που με επισκέπτονταν κατά καιρούς, έμεναν εντυπωσιασμένοι, γιατί και αυτοί ζούσαν κάτι που τους ήταν άγνωστο. Παρ’ όλα αυτά, δεν ένιωθες να σου λείπει τίποτα, αντίθετα έκανες ένα ταξίδι στο παρελθόν, μπορούσες να φανταστείς πώς ζούσαν οι άνθρωποι με ελάχιστα πράγματα, και αυτό σε έκανε να αισθάνεσαι αυτάρκης. Δεν ξόδευες χρόνο σε περιττές απολαύσεις, αλλά στην ουσιαστική επικοινωνία με τους υπολοίπους που ήταν μαζί σου. Από τη στιγμή που έκανε καλό σ’ εμένα, μου γεννήθηκε η ιδέα ότι αυτό πρέπει να το ζήσουν και άλλοι. Ο φίλος μου Δημήτρης Παναγόπουλος ήταν ένας από τους επισκέπτες και, όταν μοιράστηκα μαζί του την ιδέα μου, ενθουσιάστηκε, γιατί είδε το πάθος, την τρέλα και την αγάπη μου για το μέρος. Ξεκινήσαμε παρέα με τη σκέψη να σχεδιάσουμε κάτι που θα παραπέμπει σε αυτό που ζούμε εδώ, αλλά σε πιο μεγάλο. Έτσι, γεννήθηκε το Montanema Handmade Village».
Σε απόσταση λίγων χιλιομέτρων από τη λίμνη Πλαστήρα, στις πλαγιές των δυτικών Αγράφων, στην κορυφή του φαραγγιού του Ανθοχωρίου, σε έναν άγριο και ορεινό τόπο όπου το πρώτο χιόνι πέφτει τον Δεκέμβριο και λιώνει τον Μάρτιο, η κατασκευή ενός ξενώνα δεν αποτελεί εύκολη υπόθεση. Όμως το Montanema δεν είναι απλώς ένας ξενώνας, αλλά ένα ορεινό χωριό φιλοξενίας, αποτελούμενο από 34 σπίτια που απλώνονται πέριξ του κεντρικού κτιρίου, το οποίο στεγάζει το εστιατόριο, το καφέ, το spa, την κουζίνα και τα εργαστήρια. Γύρω γύρω βρίσκονται επίσης η φάρμα, ο μπαξές, το κελάρι, οι αμπελώνες.
Κοινότητα φίλων
Πολυταξιδεμένος, συλλέκτης αντικειμένων και εμπειριών, ο Χρήστος ήξερε από την αρχή τι ακριβώς ήθελε να φτιάξει σε αυτή την παραδεισένια τοποθεσία. Μας οδηγεί σε ένα δωμάτιο που είναι η δική του «φωλιά»: από πάνω μέχρι κάτω είναι γεμάτο βιβλία και περιοδικά, πάνω στο γραφείο δύο-τρία τεύχη που τα διαβάζει ταυτόχρονα –όλα μαρκαρισμένα σε συγκεκριμένες σελίδες–, ντοσιέ, σημειώσεις, ένας φάκελος μεγάλος σαν τόμος γράφει πάνω spa. Εδώ καταλαβαίνεις με πόση αφοσίωση επιδόθηκε στη δημιουργία του ξενώνα. Αγόρασε και άλλα κτήματα, κλήθηκε να διαχειριστεί το δύσκολο έργο των αδειοδοτήσεων, της διάνοιξης δρόμου, της ηλεκτροδότησης και της υδροδότησης.
Οι εργασίες ξεκίνησαν το 2007, ο ξενώνας άνοιξε τις πόρτες του το 2014, αλλά πήρε τη σημερινή του μορφή το 2022. Κάθε σπίτι είναι διαφορετικό και το χωριό είναι έτσι χτισμένο ώστε, όπου και αν μείνει ο επισκέπτης, έχει θέα στο φαράγγι και στις ελατοσκέπαστες πλαγιές. Τη διακόσμηση των κατοικιών επιμελήθηκε ο ίδιος ο Χρήστος, μία προς μία. Πολλά από τα αντικείμενα, δε, προέρχονται από την προσωπική του συλλογή. Στις σκάλες που οδηγούν στο spa θα δείτε τα κλειδιά που έφερε από ένα παζάρι στο Περού, τους χώρους χαλάρωσης κοσμούν αντικείμενα από τα ταξίδια του στην Κίνα και στην Ινδία, στην υποδοχή το ξύλινο έπιπλο είναι παλιό παγκάρι εκκλησίας από το χωριό Μητρόπολη, που βρίσκεται στον δρόμο από τη λίμνη Πλαστήρα προς την Καρδίτσα, άλλα αντικείμενα τα έχει κατασκευάσει ο ίδιος.
Η Άρτεμις προστέθηκε στην ομάδα δύο χρόνια πριν από τα εγκαίνια του Montanema. Η εμπειρία της στον τουρισμό και σε μεγάλο ξενοδοχειακό όμιλο, αλλά και το όνειρό της να εργάζεται σε ξενώνα την έφεραν στα Άγραφα. Ζώντας εδώ και έχοντας κατεβάσει ρυθμούς –όπως υπαγορεύει το επιβλητικό τοπίο–, άρχισε να ασχολείται με τα αιθέρια έλαια και την παραγωγή σαπουνιών, δραστηριότητα που προσφέρεται πλέον και στους επισκέπτες. «Οι άνθρωποι φτάνουν εδώ για να χαλαρώσουν, να κάνουν βόλτες στη φύση, να δουν εμάς και τα σκυλιά μας», λέει η Άρτεμις και συμπληρώνει ο Χρήστος: «Προσπαθούμε να φτιάξουμε μια κοινότητα. Ο κόσμος μας ξέρει πού έρχεται. Σε σχέση με όταν πρωτοανοίξαμε, έχουμε γίνει πιο σκληροπυρηνικοί. Για παράδειγμα, στην αρχή είχαμε τηλεοράσεις στα σπίτια, αλλά πριν από δύο-τρία χρόνια τις βγάλαμε».
Μαζί με ντόπιους που εργάζονται στο Montanema, ο Χρήστος και η Άρτεμις έχουν οργανώσει όσα απαιτούνται για τη λειτουργία του. Καλλιεργούν κηπευτικά και διατηρούν τη φάρμα, στην οποία παράγουν δικό τους βούτυρο, τυριά και κρέας. Φτιάχνουν κρασί και τσίπουρο, τα καλλυντικά για τα σπίτια τα παράγουν επίσης εδώ. «Ο επόμενος στόχος είναι να εξαρτόμαστε όσο γίνεται λιγότερο από προμηθευτές. Προς τα εκεί οδεύουμε, στην πλήρη αυτονομία και αυτάρκεια», εξηγεί ο Χρήστος.
Πλούσιο πακέτο δραστηριοτήτων
Γύρω από το Montanema υπάρχουν πολλά μονοπάτια ανάμεσα στα έλατα και σε αγριολούλουδα, που οδηγούν είτε σε κορυφές, είτε στους καταρράκτες του Ανθοχωρίου, είτε σε σημεία μοναδικής ομορφιάς. Κοντά στο χωριό μπορείτε να δείτε τη φάρμα και να φτάσετε και στην κούνια με θέα στο δάσος. Από τον ξενώνα θα σας κατευθύνουν ή θα σας συνοδεύσουν, όπως θέλετε εσείς, ενώ υπάρχει και η δυνατότητα εκδρομής στο δάσος και πικνίκ. Επίσης οργανώνονται εξορμήσεις για συλλογή μανιταριών και άγριων καρπών. Τα παιδιά θα λατρέψουν τις βόλτες με πόνι, ενώ υπάρχει και χώρος για τοξοβολία. Εντός του ξενώνα παραδίδονται μαθήματα μαγειρικής, ενώ την άνοιξη μπορείτε να συμμετάσχετε και στη διαδικασία της τυροκόμησης. Το εργαστήριο παραγωγής σαπουνιών είναι επίσης ανοιχτό στους επισκέπτες και έχετε τη δυνατότητα να δοκιμάσετε να φτιάξετε το δικό σας σαπούνι. Το spa διαθέτει πισίνα, τζακούζι, χαμάμ και προσφέρονται θεραπείες και μασάζ. Στο κεντρικό κτίριο λειτουργεί όλη μέρα και καφέ και εστιατόριο.
Montanema Handmade Village, Ανθοχώρι Καρδίτσας, τηλ. 24450-45220, montanema.gr, από 135 ευρώ το δίκλινο με πρωινό
Kalderimi Country House
Ο Ξενοφών και η Ελισάβετ λάτρεψαν το Πήλιο ως τόπο διακοπών και πλέον μοιράζονται την αγάπη τους γι’ αυτό σε ένα αναπαλαιωμένο οίκημα του 1794
Στο Πήλιο η Ελισάβετ Προεστάκη και ο Ξενοφών Καρύδης έρχονταν από το 1983 για διακοπές – και το ταξίδι του μέλιτος εδώ το είχαν περάσει. Ήταν τέσσερα χρόνια αργότερα όταν συνειδητοποίησαν από κοινού πως αυτός ο τόπος είναι το «μέρος» τους. «Κάναμε εκδρομές συχνά, μας είχε μαγέψει η ανατολική πλευρά. Και πάντα, παρότι δεν είχαμε την οικονομική δυνατότητα, μας δελέαζε η ιδέα της αγοράς ενός παλιού σπιτιού. Το 2004 είπαμε “τώρα μπορούμε”. Εκείνη την εποχή ανθούσε η Τσαγκαράδα, το Μούρεσι ήταν ένα αμφιθεατρικά χτισμένο χωριό, με την εκκλησία της Αγίας Τριάδας στην πλατεία και τη θέα στο Αιγαίο. Φτάσαμε στην πλατεία και με τη βοήθεια του κυρίου που είχε το καφενείο είδαμε πολλά σπίτια. Μόλις κατεβήκαμε σε αυτόν τον δρόμο και ξαφνικά ξεπρόβαλε το Αιγαίο και το κτήμα κατάφυτο, γεμάτο φιρικιές, κυδωνιές, μηλιές, το ερωτευτήκαμε».
Οι δυο τους αγοράζουν το κτήμα με το παλιό κτίριο το 2005, προορίζοντάς το για εξοχική κατοικία. Τότε ζούσαν και εργάζονταν στην Αθήνα, ο Ξενοφών ως βιολόγος και η Ελισάβετ ως εκπαιδευτικός. Το Μούρεσι δεν έχει μπει ακόμα στους τουριστικούς οδηγούς, αλλά πολλοί ήταν αυτοί που αγόραζαν σπίτια στο χωριό, ανάμεσά τους και καλλιτέχνες. Το κτίριο του 1794 ανήκε σε μια πλούσια οικογένεια και η αναπαλαίωσή του δεν ήταν εύκολη δουλειά. Μαζί θα πάρουν την απόφαση να το μετατρέψουν σε ξενώνα. «Παιδευτήκαμε πολύ, και γιατί βρίσκεται σε δύσκολο σημείο, αλλά και γιατί η αναπαλαίωση είναι πολύ πιο δύσκολη υπόθεση από την καινούργια οικοδομή. Θέλαμε να διατηρήσουμε όσο το δυνατόν περισσότερα στοιχεία από την παλιά αρχιτεκτονική, αλλά για παράδειγμα από την πλευρά της θάλασσας το σπίτι είχε δύο πολύ στενά παράθυρα, σαν πολεμίστρες, και έτσι ήταν πολύ σκοτεινό. Τα μεγαλώσαμε λοιπόν», διηγείται ο Ξενοφών.
Η απαιτητική αναπαλαίωση
Με τη βοήθεια εξειδικευμένης εταιρείας έγινε πρώτα η αποψίλωση των παλιών υλικών και έπειτα ο σχεδιασμός και οι οικοδομικές εργασίες. Οι παλιοί χοντροί τοίχοι στο κεντρικό σπίτι διατηρήθηκαν και ενισχύθηκαν με τσιμεντοενέσεις. Το παράσπιτο, όπου κάποτε μαγείρευαν σε φωτιά, έφτιαχναν τσίπουρο και αποθήκευαν τρόφιμα, μετατράπηκε σε δίχωρο διαμέρισμα. Και δίπλα ακριβώς προστέθηκε ένα ακόμα δωμάτιο. Μεγάλη φροντίδα έδειξαν οι ιδιοκτήτες και στο θέμα της διακόσμησης και της επίπλωσης. Οι χώροι βάφτηκαν με οικολογικά ασβεστοχρώματα που επιτρέπουν στους τοίχους να «αναπνέουν», στο ταβάνι χρησιμοποιήθηκε ξύλο καστανιάς από μοναστήρι του Αγίου Όρους, τα κλινοσκεπάσματα είναι από οργανικό βαμβάκι, τα δύο μαρμάρινα φουρούσια που κρατούν το τζάκι στην κοινόχρηστη αίθουσα είναι από πεντελικό μάρμαρο και διασώθηκαν από κατεδάφιση σπιτιού στο κέντρο της Αθήνας, τα φωτιστικά είναι χειροποίητα, οι δερμάτινοι καναπέδες από το εξωτερικό, το ίδιο και το τραπέζι όπου στρώνεται το πρωινό – πρόκειται για έναν παλιό ξυλουργικό πάγκο με ξυλόβιδα από την Αγγλία. Κάθε αντικείμενο έχει μια ιστορία και οι δυο τους την αφηγούνται με όρεξη και ενθουσιασμό. Σε όλα τα δωμάτια και στον χώρο του πρωινού, τους τοίχους κοσμούν πίνακες ζωγραφικής.
Το 2014 οι εργασίες ολοκληρώνονται και ο ξενώνας των επτά δωματίων υποδέχεται τους πρώτους επισκέπτες. Η αγωνία των οικοδεσποτών μεγάλη, αλλά ακόμη μεγαλύτερη είναι η χαρά τους που καλωσορίζουν τους ταξιδιώτες στον χώρο που δημιούργησαν από το μηδέν με κόπο και μεράκι. Το πρωινό περιλαμβάνει όσο το δυνατόν περισσότερες ντόπιες πρώτες ύλες και σπιτικά πιάτα. Η κυρία Ντέμη από τον διπλανό Κισσό ζυμώνει ψωμί με αλεύρι Θεσσαλίας, τα φρούτα προέρχονται από το κτήμα και το καλοκαίρι ο μπαξές τροφοδοτεί τον ξενώνα με λαχανικά για τις ομελέτες και τις σούπες. Στην ανοιχτή κουζίνα οι φιλοξενούμενοι παρακολουθούν τις ετοιμασίες και η πρώτη μυρωδιά μόλις βγουν από το δωμάτιο είναι αυτή του ψωμιού που ψήνεται.
Η Ελισάβετ θυμάται όλους τους επισκέπτες, έναν προς έναν, που έχουν περάσει από εδώ όλα αυτά τα χρόνια – ακόμα και σε ποιο δωμάτιο έμειναν. Κάθε δωμάτιο είναι διαφορετικό και, όπως λέει η Ελισάβετ, «αυτό λειτουργεί πολύ ωραία. Έχουμε πελάτες που λένε “πέρυσι έμεινα στο Αιγαίο, φέτος θέλω να μείνω στο Βουνό”».
Η θέα, τα μονοπάτια, η άπλα
Κατεβαίνοντας το μονοπατάκι για τον ξενώνα, βρίσκεσαι σε μια πλακόστρωτη αυλή, αριστερά είναι το πρώην παράσπιτο, μπροστά το κεντρικό κτίριο και δεξιά απλώνεται η θέα του Αιγαίου Πελάγους. Σε αυτή την αυλή, όπου σερβίρεται το πρωινό το καλοκαίρι, μπορείς να χαζεύεις για ώρες τη θέα στις δασωμένες πλαγιές που μεσολαβούν μέχρι το βλέμμα να συναντήσει την ακτή και τη θάλασσα. Τις μέρες που η ατμόσφαιρα είναι καθαρή, στο βάθος διακρίνεται η Χαλκιδική. Το μέρος προσφέρεται για ησυχία αλλά και για επαφή, επικοινωνία και γνωριμίες. «Έχουμε έναν σταθερό κύκλο ανθρώπων που έρχονται και ξαναέρχονται. Έχουμε γίνει πολλές φορές παρέα με τον κόσμο και οι επισκέπτες μεταξύ τους», λέει ο Ξενοφών.
Δίπλα από τον ξενώνα περνάει ένα παραδοσιακό καλντερίμι που μετά από περίπου 35 λεπτά κατάβασης οδηγεί στη θάλασσα, εξ ου και το όνομα του ξενώνα. «Το όνομα Καλντερίμι δείχνει μια κουλτούρα, όλος ο κόσμος παλιά επικοινωνούσε με τα καλντερίμια, αυτό θέλαμε να αναβιώσουμε», εξηγεί η Ελισάβετ. Τα μονοπάτια τα εκτιμούν πολύ οι ξένοι που έρχονται εδώ για δραστηριότητες και πεζοπορίες, τα ζευγάρια αγαπούν τη θέα, οι οικογένειες την άπλα της αυλής, οι περιπατητές την πλούσια φύση γύρω από το χωριό και οι παραθεριστές την εγγύτητα με τη θάλασσα.
Αυτά είναι όσα αγάπησαν και ο Ξενοφών και η Ελισάβετ στο ανατολικό Πήλιο και έστησαν εδώ το σπίτι τους, που το ανοίγουν σε κάθε ταξιδιώτη. Στην αίθουσα του πρωινού η Ελισάβετ κοντοστέκεται μπροστά στους ζωγραφικούς πίνακες. Στον έναν απεικονίζεται ένα καράβι και οι στίχοι του Γιώργου Σεφέρη που αφορούν το Πήλιο. Τους απαγγέλλει απέξω. «Στο Πήλιο μέσα στις καστανιές/ ντυμένος το πουκάμισο του Κενταύρου/ ανεβαίνοντας από τα νερά της θάλασσας/ συναντούσα τα νερά του βουνού. Το λέω και ριγώ, γιατί αυτό είναι το Πήλιο», λέει συγκινημένη.
Κalderimi Country House, Μούρεσι Μαγνησίας, τηλ. 24260-49453, kalderimihotel.gr, από 95 ευρώ το δίκλινο με πρωινό. Ανοιχτά από Απρίλιο μέχρι Οκτώβριο και την περίοδο των εορτών
Αρχοντικό Σουλιώτη
Με ζήλο και επιμονή, ο Ρούλης Σουλιώτης έπεισε τους συντοπίτες του ότι τα παραδοσιακά σπίτια του Μεταξοχωρίου αξίζει να διασωθούν
«Αν για κάτι είμαι περήφανος, είναι για το ότι ο ξενώνας βοήθησε τους ντόπιους να πειστούν ότι τα παλιά σπίτια αξίζει να σωθούν και να αναπαλαιωθούν, ώστε να διατηρηθεί η τοπική αρχιτεκτονική. Αυτή είναι η μεγαλύτερή μου χαρά», επαναλαμβάνει ξανά και ξανά κατά τη διάρκεια της συζήτησής μας ο Ρούλης Σουλιώτης. Μεγαλωμένος στην Αγιά, έφυγε για σπουδές στην Πολυτεχνική Σχολή του ΑΠΘ, στη Θεσσαλονίκη, και επιστρέφοντας στον τόπο καταγωγής του, ξεκίνησε να εργάζεται ως πολιτικός μηχανικός. Το πάθος του όμως ήταν πάντα η παραδοσιακή αρχιτεκτονική.
Μέχρι τη δεκαετία του 1970, οι κάτοικοι του Μεταξοχωρίου ασχολούνταν με τη σηροτροφία και την παραγωγή μεταξιού. Ο τόπος ήταν πλούσιος, και όχι μόνο από το μετάξι. Η καλλιέργεια του βαμβακιού στον θεσσαλικό κάμπο, τα οπωροφόρα δέντρα και ο εύφορος Κίσσαβος, που ορθώνεται πάνω από το χωριό, εξασφάλιζαν στους κατοίκους τα προς το ζην. Το Μεταξοχώρι έγινε προορισμός για ανθρώπους με οικονομική ευμάρεια. Ο Ελβετός τραπεζίτης Ευγένιος Φαβρ και η χορεύτρια γυναίκα του Στεφανία εγκαταστάθηκαν εδώ το 1872. Έχτισαν ένα μεγάλο αρχοντικό πέτρινο σπίτι, το οποίο έχει χαρακτηριστεί από το Υπουργείο Πολιτισμού ως έργο τέχνης και ιστορικό διατηρητέο μνημείο, γιατί «η αρχιτεκτονική του τριώροφου κεραμοσκέπαστου κτιρίου ακολουθεί σε γενικές γραμμές την τοπική παραδοσιακή τεχνοτροπία.
Αντίθετα με τη λιτή εξωτερική μορφή, το εσωτερικό του κτιρίου έχει πλούσια διακόσμηση σε τοιχογραφίες που παρουσιάζουν εμφανείς δυτικές επιδράσεις. Έτσι, η αντίθεση της άκαμπτης εξωτερικής μορφής του κτιρίου με την πλαστικότητα των εσωτερικών χώρων καθιστά το αρχοντικό Φαβρ μοναδικό αρχιτεκτονικό δείγμα στον ελληνικό χώρο». Γύρω από το ζεύγος, και ενώ και άλλοι εμπορεύονταν το μετάξι και διέμεναν στο χωριό, δημιουργήθηκε ένας κύκλος ανθρώπων, αστών με δυτικές επιρροές, που έχτισαν με τη σειρά τους εντυπωσιακές στην όψη κατοικίες. Σήμερα αυτή η αστική παράδοση δεν αντικατοπτρίζεται μόνο στην αρχιτεκτονική του οικισμού, αλλά ενυπάρχει και στον πολιτισμό και στα ήθη των κατοίκων:για παράδειγμα, στις καλοκαιρινές εκδηλώσεις στην πλατεία δεν θα ακούσετε παραδοσιακά δημοτικά τραγούδια ή λαϊκά του συρμού, αλλά οπερέτες και καντάδες.
Το χωριό των καλλιτεχνών
Μια τέτοια εύπορη οικογένεια από τη Σμύρνη έχτισε γύρω στο 1850 το κτίριο που στεγάζει σήμερα το Αρχοντικό Σουλιώτη. Ο Ρούλης, κάνοντας βόλτα στο χωριό το 1995, το είδε και σκέφτηκε πως πρέπει να το αποκτήσει. Μέχρι το 1999 που το αγόρασε, περνούσε και το χάζευε. Του άρεσε το μέγεθος του οικήματος και η αυλή, «μια κλειστή αγκαλιά», όπως τη χαρακτηρίζει. Τότε ξεκίνησε και η περιπέτεια της αναστήλωσης, που κράτησε ενάμιση χρόνο και κατά την οποία χρησιμοποιήθηκε η ίδια, ντόπια πέτρα. Ο ξενώνας, που άνοιξε το Πάσχα του 2001, είναι χτισμένος πάνω σε βράχο και μάλιστα σε ένα από τα δωμάτια αυτός αποτελεί στοιχείο της διακόσμησης, καθώς δεν έχει πειραχτεί. «Προσπάθησα να δώσω ένα άρωμα της περιοχής στους επισκέπτες, να καταλαβαίνουν σε τι τόπο έρχονται. Παράλληλα, οι Μεταξοχωρίτες συνειδητοποίησαν ότι ένα παλιό κτίσμα μπορεί να επαναχρησιμοποιηθεί, συνδυάζοντας όλες τις ανέσεις ενός σύγχρονου με την αύρα της εποχής κατά την οποία κατασκευάστηκε», λέει.
Τα περισσότερα σπίτια του οικισμού είναι πέτρινα και τρίπατα, απλώνονται σε πολλά τετραγωνικά και χτίστηκαν από Ηπειρώτες μαστόρους, οι οποίοι μετέφεραν τη γνώση στους ντόπιους. «Κάποιοι δε από αυτούς εγκαταστάθηκαν εδώ, γιατί υπήρχε δουλειά, ήταν πλούσιος ο τόπος», συμπληρώνει. Αυτή την αρχιτεκτονική, αλλά και την ησυχία και την ομορφιά του τοπίου εκτίμησαν μουσικοί, αρχιτέκτονες, δημοσιογράφοι, που με τα χρόνια απέκτησαν σπίτι εδώ, αναπαλαιώνοντας παλιές κατοικίες και σώζοντάς τες από την καταστροφή, σε τέτοιο βαθμό μάλιστα που το Μεταξοχώρι χαρακτηρίστηκε «χωριό των καλλιτεχνών». «Οι επισκέπτες έρχονται γιατί ξέρουν ότι είναι ένα χωριό ήπιας ανάπτυξης, χωρίς πολύ τουρισμό, ζωντανό, με το καφενείο, την πλατεία, τους ανθρώπους του. Θέλουν να δουν ένα μέρος που δεν έχει χάσει τον χαρακτήρα του», εξηγεί ο Ρούλης Σουλιώτης.
Η τοποθεσία
Στους πρόποδες του Κισσάβου, στον δρόμο για τα θεσσαλικά παράλια, κοντά στη Λάρισα και στον κάμπο, με το Μαυροβούνι που αποτελεί τη συνέχεια του Πηλίου, το Μεταξοχώρι είναι εύκολα προσβάσιμο. Παρ’ όλα αυτά, έχει την ατμόσφαιρα ενός ορεινού χωριού. Η ρεματιά με τα πολλά πλατάνια στην πλατεία, το εθνικό μονοπάτι Ο2 που περνάει δίπλα από τον ξενώνα και συνδέει τον Όλυμπο με το Πήλιο, το δάσος δρυός στα χαμηλά και το πυκνό δάσος οξιάς στα ψηλά του Κισσάβου προσελκύουν και τους φυσιολάτρες και τους φίλους των βουνών. Αυτά και άλλα πολλά προτείνει ο Ρούλης στους φιλοξενουμένους του. «Θέλω να εξηγώ στον κόσμο τι είναι ο τόπος μου, τα μνημεία, τις διαδρομές, τα ωραία σημεία. Το σημαντικό είναι να βλέπεις το μέρος με τα μάτια του παθιασμένου ντόπιου, που θα σου εμφυσήσει την αγάπη του γι’ αυτό», λέει ο Ρούλης. Γνωρίζει σπιθαμή προς σπιθαμή την περιοχή και πάντα προτείνει στους επισκέπτες του ξενώνα δραστηριότητες και βόλτες. Σε συνεργασία με εταιρεία που δραστηριοποιείται στην περιοχή, προτείνει εξορμήσεις στον Κίσσαβο, στα φαράγγια και στα ποτάμια της Θεσσαλίας. Ο ίδιος ξεναγεί τον κόσμο στο χωριό, στα καλντερίμια, στα σπίτια και στις εκκλησίες του, ενώ υπάρχει η δυνατότητα να οργανωθούν και επισκέψεις στην οικοτεχνία Yiam της Αύρας Πανουσοπούλου, λίγο έξω από την Αγιά, ανάμεσα σε κτήματα με μηλιές και κυδωνιές. Στο εργαστήριο οι επισκέπτες μπορούν να δουν επιτόπου πώς φτιάχνονται οι μαρμελάδες, τα γλυκά του κουταλιού και άλλες νοστιμιές που κάνουν θραύση στα ντελικατέσεν της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης, αλλά και να βοηθήσουν οι ίδιοι στην παραγωγή.
Το Αρχοντικό Σουλιώτη διαθέτει επτά δωμάτια και μία μεγάλη κοινόχρηστη αίθουσα με τζάκι, όπου σερβίρεται το πρωινό, καφές και ροφήματα όλη τη μέρα. Τους τοίχους κοσμούν έργα ντόπιων ζωγράφων, ενώ η μουσική είναι πάντα ποιοτική και επιλεγμένη. Η δροσερή, λουλουδιασμένη αυλή με θέα στον κάμπο και στα απέναντι βουνά είναι ιδανικό καταφύγιο το καλοκαίρι. Το πρωινό περιλαμβάνει χειροποίητες πίτες, μαρμελάδες, ντόπιο μέλι και φρούτα από την περιοχή. Στα σχέδια του Ρούλη Σουλιώτη είναι η επέκταση και η αύξηση των δωματίων με την αναπαλαίωση ενός πέτρινου κτιρίου που βρίσκεται απέναντι από τον σημερινό ξενώνα.
Αρχοντικό Σουλιώτη, Μεταξοχώρι Λάρισας, τηλ. 24940-22040, souliotismansion.com, από 85 ευρώ το δίκλινο με πρωινό
Kritsa Gastronomy Hotel
Στο κέντρο της Πορταριάς, το εστιατόριο και ο ομώνυμος ξενώνας θέτουν την πηλιορείτικη κουζίνα στο επίκεντρο και αποτελούν εδώ και 23 χρόνια τοπόσημο του χωριού
Στην πλατεία της Πορταριάς, πάντα, μα πάντα θα βρείτε κάποιον. Το εστιατόριο Kritsa και ο ξενώνας που βρίσκεται από πάνω μένουν ανοιχτά μεσημέρι-βράδυ, 365 μέρες τον χρόνο. «Είναι ιστορικό σημείο, λειτουργούσε από το 1912 ως γαλακτοπωλείο και από το 1932 ως ξενοδοχείο, από τα πρώτα της περιοχής», διηγείται η Ελένη Καραΐσκου, που από το 2000 «τρέχει» μαζί με την υπόλοιπη οικογένεια τον ξενώνα και το εστιατόριο.
Ήδη από το 1920 η Πορταριά μαζί με την Κηφισιά και την Ύδρα περιγράφονται σε βασιλικό διάταγμα ως τόποι αναψυχής και ιδιαίτερου φυσικού κάλλους. Το 1978 ο πηλιορείτικος οικισμός είναι ανάμεσα στους πρώτους στην Ελλάδα που χαρακτηρίζεται παραδοσιακός και μπαίνει σε καθεστώς προστασίας. Η εγγύτητα στον Βόλο, η πλούσια φυσική βλάστηση και η θέα στον Παγασητικό Κόλπο κάνουν την Πορταριά ένα από τα πρώτα τουριστικά χωριά της χώρας. Δύο αδερφές, η Νίκη Λιάμου-Ανδρινού και η Ελένη Καραΐσκου, που μεγαλώνουν και ζουν στην Πορταριά, έχουν το όνειρο να ανοίξουν το δικό τους εστιατόριο. «Θυμάμαι πάντα τη γιαγιά, τη μαμά και τη θεία να μαγειρεύουν, κι ακόμα μεγάλες παρέες σε γιορτές, τοπικά εδέσματα στο τραπέζι και να έρχονται όλοι οι γνωστοί από το χωριό. Θυμάμαι μεσημέρια τον παππού να φωνάζει τους εργάτες και τους φίλους για μεζέ, γενικότερα θυμάμαι πάντα φαγητό στο σπίτι. Ήταν πολύ φυσικό να γίνει μετά το εστιατόριο», εξιστορεί ο Μελέτης, γιος της Νίκης και υπεύθυνος σήμερα για την επιχείρηση. Οι δύο αδερφές είναι δεινές μαγείρισσες και έτσι αναζήτησαν έναν χώρο στο χωριό για να στεγάσουν τη δημιουργικότητά τους στην κουζίνα. Το όνομα «Κρίτσα» δόθηκε προς τιμήν του ιδιοκτήτη του οικήματος.
Το εστιατόριο ανοίγει στις 23 Δεκεμβρίου του 2000. «Ξεκινήσαμε φτιάχνοντας τα φαγητά που ξέραμε, αυτά που κάναμε και στο σπίτι μας. Δεν κοιτάξαμε σε άλλα εστιατόρια, πήραμε ένα τετράδιο και ένα μολύβι και γράψαμε τι τρώμε στο σπίτι. Πρώτη φορά μπήκαν σε μενού τα χόρτα τσιγαριαστά με αυγά μάτια, κάναμε σπετζοφάι, τραχανά, πίτες, μπουμπάρι, κοτόσουπα, ό,τι μαγειρεύαμε ήδη. Οι σύζυγοι και τα παιδιά μας, ο Στέφανος, ο Φίλιππος και ο Μελέτης, σέρβιραν και εμείς ήμασταν στην κουζίνα. Το σπίτι μας ήταν πάντα ανοιχτό, με πολύ κόσμο. Και τώρα έτσι το νιώθω, ότι έρχονται να τους φιλοξενήσω. Μετά από 23 χρόνια, αν κάποιος φύγει δυσαρεστημένος, στενοχωριέμαι και θυμώνω με τον εαυτό μου», διηγείται η Ελένη Καραΐσκου. Το 2001 επισκευάζουν τους δύο ορόφους πάνω από το εστιατόριο και ξεκινά τη λειτουργία του και το ξενοδοχείο, με επτά δωμάτια.
Στην οικογενειακή επιχείρηση συμμετέχουν όλοι, και τα παιδιά μετά τις σπουδές τους, επιστρέφουν και βοηθούν. Στον Φίλιππο αρέσει η ζαχαροπλαστική και τρία χρόνια αργότερα στην επαγγελματική τους δραστηριότητα προστίθεται το «Αερικό», στον δρόμο προς τη Μακρινίτσα, το οποίο σερβίρει καφέ και γλυκά. Αργότερα ανοίγουν στο κέντρο το χωριού και το «Agora 1955», που προσφέρει καφέ, πρωινό, ελαφριά γεύματα και τοπικά προϊόντα. Ο Στέφανος έχει πολλή αγάπη για τα ζώα και τη γη και από μικρός ήθελε να έχει ένα κτήμα. Έτσι, αγοράζουν μια έκταση 12 στρεμμάτων, δύο χιλιόμετρα μετά την Πορταριά σε υψόμετρο 700 μ., η οποία σιγά σιγά οργανώνεται σε αγρόκτημα με ζώα, καλλιέργειες και κτίρια. Ο Μελέτης, αφού ολοκληρώνει μεταπτυχιακές σπουδές στον πολιτισμό και τον τουρισμό, επιστρέφει για να αναλάβει το ξενοδοχείο και το εστιατόριο. «Ο καθένας είναι καλός σε κάτι και έχουμε μοιραστεί», λέει η Ελένη. Πράγματι τα μέλη της οικογένειας έχουν κατανείμει αρμοδιότητες και όλα δουλεύουν σαν καλοκουρδισμένη μηχανή.
Το κτήμα, τα μαθήματα, οι γεύσεις
Ο Στέφανος μας ξεναγεί στο κτήμα: από τις σειρές με λαχανικά και μυρωδικά κάθε είδους μέχρι τις κότες, τα ελαφάκια, τα κατσίκια, τα πόνι και τα άλογα. Στο κέντρο του κτήματος, στην αίθουσα με το μεγάλο μοναστηριακό τραπέζι, μας περιμένουν στην κουζίνα ο Γιώργος και η Αννίτα. Και οι δύο είναι εδώ και χρόνια συνεργάτες της οικογένειας, δουλεύουν στο εστιατόριο και έχουν αναλάβει και τα σεμινάρια μαγειρικής που γίνονται στο κτήμα. Άνοιγμα πίτας, τηγανιά με πράσο και πολλά άλλα παραδοσιακά ελληνικά και πηλιορείτικα πιάτα ετοιμάζονται με την καθοδήγηση και την επίβλεψη των δύο μαγείρων. Ο Στέφανος, που παρακολούθησε μαθήματα τυροκομίας στην Αμερικανική Γεωργική Σχολή, φτιάχνει τραχανά και τυρί, ο Γιώργος τουρσιά και τσιτσίραυλα, η Αννίτα μαρμελάδες και γλυκά του κουταλιού. Καλλιεργούν δαμασκηνιές, συκιές, βερικοκιές, κερασιές, βυσσινιές, κυδωνιές και στον μπαξέ τώρα τον χειμώνα λάχανα, μαρούλια, φρέσκα κρεμμυδάκια, πράσα και μυρωδικά.
Όποιοι θέλουν να κάνουν μάθημα μαγειρικής θα μαζέψουν οι ίδιοι λαχανικά από το μποστάνι, θα πάρουν αυγά από το κοτέτσι και κατόπιν θα μπουν στην κουζίνα. Στο κτήμα υπάρχει και ένα δωμάτιο για όσους προτιμούν την ησυχία και την απομόνωση σε σχέση με τα δωμάτια στο κέντρο της Πορταριάς. «Πριν από λίγα χρόνια προσθέσαμε τη γαστρονομία στο όνομά μας, Kritsa Gastronomy Hotel. Σε εμάς παίζει ρόλο το φαγητό, δεν ξέρω αν είναι υπερβολή, αλλά εμείς αυτό κάνουμε. Αυτός είναι ο πυρήνας των δραστηριοτήτων μας, το καλό, παραδοσιακό φαγητό. Πολλοί από τους επισκέπτες μας λένε “ήρθαμε για να φάμε και να μείνουμε”. Και έχουμε πολλούς επαναλαμβανόμενους πελάτες», παρατηρεί η Ελένη. Σταθερό είναι και το προσωπικό που απασχολείται στην κουζίνα του εστιατορίου – οι περισσότεροι υπάλληλοι εργάζονται στην οικογενειακή επιχείρηση για πάνω από 20 χρόνια. Ο ξενώνας ήταν από τους πρώτους που μπήκαν στο «Ελληνικό Πρωινό», το εστιατόριο από τα πρώτα που απέκτησαν Σήμα Ελληνικής Κουζίνας και στο Κτήμα Καραΐσκου από το 2019 διοργανώνεται κάθε Σεπτέμβριο το Φεστιβάλ Γαστρονομίας Πηλίου, με τη συμμετοχή πολλών μικρών παραγωγών της περιοχής. Οι πλημμύρες ανέτρεψαν τα σχέδια την περασμένη χρονιά, αλλά το φεστιβάλ θα πραγματοποιηθεί τον Ιούνιο.
Πίσω στο κέντρο της Πορταριάς, η κίνηση του σαββατόβραδου στο εστιατόριο έχει ξεκινήσει. Στους δύο ορόφους από πάνω, τα παραδοσιακά δωμάτια που βλέπουν στην πλατεία του χωριού είναι όλα κλεισμένα από επισκέπτες. Τα μέλη της οικογένειας βρίσκονται στα πόστα τους και ένα χωριό του Πηλίου γίνεται ακόμα πιο ζωντανό μέσω της γαστρονομικής παράδοσης, των ντόπιων υλικών και της ζεστής φιλοξενίας.
Kritsa Gastronomy Hotel, Πορταριά Μαγνησίας, τηλ. 24280-99121 Ϗ 24280-90006, hotel-kritsa.gr, από 62 ευρώ το δίκλινο με πρωινό
Αμανίτα
Επενδύοντας στον βιωματικό τουρισμό από τα πρώτα του βήματα, εξελίχθηκε σε σημείο αναφοράς για ολόκληρο το Πήλιο
«Η προσπάθειά μας ήταν να προσφέρουμε στους καλεσμένους μας ένα αξιομνημόνευτο πρωινό με τοπικά προϊόντα στην εποχή τους. Για να το πετύχουμε, αναζητήσαμε τη γαστρονομική ταυτότητα της περιοχής. Διαβάσαμε βιβλία και οδηγούς. Ρωτήσαμε ηλικιωμένους και μεσήλικες, καταγράψαμε συνταγές, ψάξαμε πρώτες ύλες. Φάγαμε σε εστιατόρια, ταβέρνες, σε σπίτια, σε γιορτές, σε πανηγύρια, στο βουνό, δίπλα στη θάλασσα, σε τραπέζια, πάνω στο καπό του αυτοκινήτου, πάνω στο χορτάρι. Πήραμε αρκετές απαντήσεις, αλλά ακόμη πιο πολλά είναι τα ερωτήματα που γεννήθηκαν…» Το απόσπασμα από το βιβλίο Οι γαστρονομικές ανησυχίες ενός ξενοδόχου του Φιλάρετου Ψημμένου* δείχνει ακριβώς τη σπουδή, το πάθος, την αφοσίωση και το ήθος με το οποίο αντιμετώπισαν εκείνος και η σύντροφός του Μαριάννα Ζαχαράτου όχι μόνο το πρωινό, αλλά και οτιδήποτε σχετίζεται με τον ξενώνα Αμανίτα που δημιούργησαν πριν από δύο δεκαετίες στην Τσαγκαράδα και εξελίχθηκε σε σημείο αναφοράς για ολόκληρο το Πήλιο.
Διαμένοντας στην Αθήνα, αλλά έχοντας παιδικές αναμνήσεις από την επαρχία –ο Φιλάρετος από την Καρδίτσα και η Μαριάννα από τη Σίφνο–, ταξίδευαν πολύ ανά την Ελλάδα. Το 1992 αγοράζουν ένα οικόπεδο στην Τσαγκαράδα που είχε μέσα ένα παλιό, μισογκρεμισμένο αρχοντικό, με την προοπτική να χτίσουν κάποτε ένα εξοχικό. Τα χρόνια περνούν, οι δυο τους δουλεύουν πολύ στην Αθήνα, ο μεν στο μάρκετινγκ, η δε ως δικηγόρος. Το 2002 παίρνουν την απόφαση να μετατρέψουν το παλιό αρχοντικό σε μικρό ξενώνα.
«Η διαδικασία της ανακατασκευής μάς πήρε περίπου τέσσερα χρόνια. Δούλευα παράλληλα και πήγαινα στο Πήλιο αυθημερόν, Σαββατοκύριακα και καλοκαίρια. Ήταν μια αρκετά δύσκολη κατασκευή, γιατί αποφασίσαμε να χτίσουμε όπως έχτιζαν κάποτε, πέτρα πέτρα, με μια παλιά μέθοδο. Τα παιδιά μας μας έχουν μισήσει γι’ αυτή την περίοδο, γιατί δεν συζητούσαμε για τίποτε άλλο παρά μόνο για πέτρες και αγκωνάρια. Είχαμε κάνει πολύ μεγάλη έρευνα, διατηρούσαμε ντοσιέ με εικόνες και αποκόμματα από περιοδικά για να παίρνουμε ιδέες. Η δεκαετία που προηγήθηκε της κατασκευής ήταν μια δεκαετία έρευνας. Ψάχναμε πώς θα χτίσουμε, πώς γίνεται μια αναπαλαίωση, ανατρέχοντας σε φωτογραφικό υλικό από παλιά σπίτια της περιοχής», διηγείται ο Φιλάρετος. Το αποτέλεσμα ήταν να ανακατασκευαστεί με υποδειγματικό τρόπο το παλιό αιγυπτιώτικο αρχοντικό και το παράσπιτό του, και ο ξενώνας να ανοίξει τον Οκτώβριο του 2006 με έξι δωμάτια. «Δεν είχαμε σχέση ούτε με την περιοχή ούτε με την ξενοδοχία. Αντιμετωπίσαμε το εγχείρημα με τη λογική του επισκέπτη: τι θα θέλαμε εμείς, πώς θα μας άρεσε να μας περιποιηθούν. Σε αυτό το διάστημα, από το 1992 έως το 2002, είχαμε μείνει σχεδόν σε όλους τους ξενώνες του Πηλίου. Οπότε ξέραμε τι δεν υπάρχει στην περιοχή».
Πρωινό-εμπειρία και τροφοσυλλογή
Ο ξενώνας Αμανίτα συνδέθηκε αμέσως με εμπειρίες και δραστηριότητες σε μια εποχή που στον ξενοδοχειακό χάρτη κυριαρχούσαν οι πισίνες και τα τζακούζι. Ήδη από το πρώτο Σαββατοκύριακο της λειτουργίας του οργάνωνε κυνήγι μανιταριού, το οποίο ο Φιλάρετος έμαθε από τον μαραγκό που εργάστηκε στην ανακατασκευή. Παράλληλα, προσφέρονταν πεζοπορίες, συμμετοχή στην παρασκευή παραδοσιακών γλυκών και σε απόσταξη τσίπουρου, ενώ από την αρχή το πρωινό έπαιζε μεγάλο ρόλο στην εμπειρία των επισκεπτών. «Πέρα από τα ωραία ντουβάρια και τα απαλά κλινοσκεπάσματα, θέλαμε να παρέχουμε αυθεντικό πρωινό. Άρχισα να κάνω μαρμελάδες, αναζήτησα τυριά και αλλαντικά της περιοχής, έφερνα ζυμωτό ψωμί από τα Λεχώνια και τα Παλαιά του Βόλου, ώσπου αποφάσισα να φτιάξω μόνος μου. Πήγα σε μια κυρία στη Ζαγορά, μου έδωσε προζύμι και ξεκίνησα. Θυμάμαι ότι στην αρχή το πρωινό ήταν πολύ πρωτόγονο, αλλά είχε μια φροντίδα και μια αυθεντικότητα, ήμασταν εμείς. Μαζί μας άρχισε να αναπτύσσεται και όλη αυτή η φιλοσοφία των μικρών παραγωγών, ήμασταν από τους πρώτους που μπήκαν στο “Ελληνικό Πρωινό” του Ξενοδοχειακού Επιμελητηρίου. Το πρωινό μας από την πρώτη στιγμή ήταν σερβιριζόμενο. Με όσες γνώσεις είχαμε εξηγούσαμε στον κόσμο τι φτάνει στο τραπέζι του, ήταν ένα είδος παράστασης με απαγγελία, υπήρχε ένα ποίημα γύρω από το καθετί. Βγάζαμε μπατζίνα που έφτιαχνε η μαμά μου, άρχισα να κάνω ριγανοκεφτέδες, που είναι τοπικό έδεσμα της κουζίνας της φτώχειας. Ρώτησα γιαγιάδες, έψαξα βιβλία, ό,τι βιβλιογραφία υπήρχε».
Σιγά σιγά ο Φιλάρετος και η Μαριάννα αρχίζουν να διαμορφώνουν και τον περιβάλλοντα χώρο. Το κτήμα είναι μεγάλο, σχεδόν 3,5 στρέμματα. Με τη βοήθεια ενός γείτονα φυτεύουν σχεδόν 80 δέντρα, τοπικές ποικιλίες μηλιάς, αχλαδιές, δαμασκηνιές, βυσσινιές και κερασιές. Αργότερα έρχονται ο μπαξές και ο βοτανόκηπος. Αλλά τίποτα δεν γίνεται χωρίς σπουδή. Ψάχνουν παραδοσιακούς σπόρους στα χωριά του Πηλίου, στο Πελίτι, κάνουν σεμινάρια για τα θεραπευτικά βότανα στο Ινστιτούτο Γεωπονικών Επιστημών στο Άλσος Συγγρού, στην Αθήνα. «Πάντοτε οι εμπειρίες που προσφέραμε είχαν να κάνουν με τα δικά μας βιώματα, τι γοήτευε εμάς και πώς θέλαμε αυτό να το προσφέρουμε και να το μοιραστούμε. Πολύ σύντομα ανακαλύψαμε ότι το αυθεντικό ενέχει το προσωπικό στοιχείο. Ενστικτωδώς, αυτό που κάναμε ήταν βιωματικός τουρισμός».
Στα δύσκολα χρόνια της κρίσης, ο ξενώνας στρέφεται και προς τους επισκέπτες από το εξωτερικό, ένα κοινό πιο εξοικειωμένο από το ελληνικό εκείνη την εποχή με τον τουρισμό εμπειριών, και ο κόσμος που γνωρίζει το Αμανίτα διευρύνεται. Στο μικρό δυναμικό των έξι δωματίων προστίθενται δύο στούντιο στον βοτανόκηπο και ένα διαμέρισμα. Οι δραστηριότητες συνεχώς εξελίσσονται, γιατί, όπως λέει ο Φιλάρετος, ο βιωματικός τουρισμός θέλει αλλαγές, αλλιώς κουράζει. «Εμείς οι ίδιοι αποτελούμε πια μέρος του προϊόντος, της εμπειρίας. Αρχίσαμε να γινόμαστε Πηλιορείτες, αλλά παράλληλα ήταν σημαντικό να διατηρήσουμε την αστικότητά μας, ζώντας στην Αθήνα κάποιους μήνες του χρόνου. Γιατί είμαστε δύο άνθρωποι της πόλης που θέλουν να ξέρουν και να δοκιμάζουν ό,τι νέο ανοίγει στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη, ώστε κάθε χρόνο να προσφέρουν κάτι καινούργιο, δημιουργώντας μια γέφυρα και δείχνοντας στους φίλους μας το Πήλιο με τα δικά μας μάτια. Αυτή είναι η προσπάθειά μας».
Τα τελευταία χρόνια οι προσφερόμενες εμπειρίες επικεντρώνονται στη γαστρονομία: συλλογή καρπών από τα δέντρα, τον βοτανόκηπο και τον μπαξέ, μαθήματα μαγειρικής με τη βοήθεια του σεφ Κώστα Πατιστή, γευσιγνωσίες κρασιού, ελαιολάδου – επίσης σε συνεργασία με τα αδέρφια Πατιστή, που είναι οινοποιοί και ελαιοπαραγωγοί. Όλες οι δραστηριότητες προσαρμόζονται ανάλογα με τους επισκέπτες και τις επιθυμίες τους. Είναι όμως μια πραγματική εμπειρία από το χωράφι στο πιάτο, διανθισμένη με το πάθος και τις γνώσεις των ιδιοκτητών του ξενώνα. «Μια παρέα που μαγειρεύει και μετά τρώει». Έτσι το βλέπει ο Φιλάρετος και αυτή η λογική διέπει τη λειτουργία του ξενώνα εδώ και 17 χρόνια.
* Το βιβλίο του Φιλάρετου Ψημμένου Οι γαστρονομικές ανησυχίες ενός ξενοδόχου είναι ιδιωτική έκδοση και διατίθεται στον ξενώνα, ενώ αποστέλλεται και παντού κατόπιν συνεννόησης. Πληροφορίες στο [email protected]
Αμανίτα, Τσαγκαράδα Μαγνησίας, τηλ. 24260-49707, amanita.gr, από 95 ευρώ το δίκλινο με πρωινό. Ο ξενώνας λειτουργεί από Απρίλιο μέχρι Οκτώβριο και την περίοδο των εορτών