Μητροπολιτικό Πάρκο Τατοΐου ή πρώην βασιλικό κτήμα; Κοντά σε όσα σημαντικά μας απασχολούν κάθε μέρα, προστέθηκε κι αυτό… Πάντως, στην Αυστρία δεν έχουν πρόβλημα να μιλήσουν για τα Ανάκτορα Σενμπρούν. Ούτε και στη Γαλλία διστάζουν να αναφερθούν στο παλάτι των Βερσαλλιών –από τους σημαντικότερους τουριστικούς πόλους έλξης της Ευρώπης. Μόνο το Σενμπρούν στη Βιέννη συγκεντρώνει 7 εκατ. επισκέπτες τον χρόνο. Και δεν διστάζουν, όχι γιατί δεν έχουν δημοκρατία, αλλά ακριβώς γιατί η δημοκρατία τούς παρέχει την άνεση να το κάνουν.
Oμως, αυτός ο κόμπος απέναντι στο να προφέρει κανείς το όνομα μιας περιόδου της Ιστορίας μας –περιόδου, βεβαίως, απεχθούς για την ελληνική κοινωνία– δεν είναι παρά μόνο μια λεπτομέρεια στο διαχρονικό πρόβλημα που ονομάζεται Τατόι.
Δώδεκα χρόνια από τότε που η πολιτεία κατέβαλε στην πρώην βασιλική οικογένεια 13.200.000 ευρώ και έπειτα κήρυξε το κτήμα διατηρητέο (το ΚΣΝΜ), η έκταση μαζί με τα κτίσματα αφέθηκε στην τύχη της. Κανείς, μα κανείς μέχρι σήμερα δεν είχε την τόλμη να προχωρήσει. Κάποιοι υπουργοί έσπευδαν να κάνουν ανακοινώσεις, άλλοι μιλούσαν για θησαυρούς που χάνονται και στο μεταξύ ο κόσμος ανακάλυπτε την έκταση για την εκτόνωση του Σαββατοκύριακου ψήνοντας σουβλάκια χωρίς… πυροσβέστες.
Πάντα ήταν ένα πρόβλημα το Τατόι για τους εκάστοτε κυβερνώντες. Δεν ήξεραν πώς να το αντιμετωπίσουν, για να μην κατηγορηθούν οι μεν από τους δε. Υπήρξαν κυβερνήσεις που συμπεριφέρθηκαν ενδοτικά απέναντι στον τέως, κι έτσι έφυγαν, εξαφανίστηκαν πόσα έργα τέχνης. Μα και οι άλλες κυβερνήσεις υπήρξαν άτολμες και άπραγες επί της ουσίας. Ακόμη και στα χρόνια της σπάταλης πολιτικής, έβρισκαν χρήματα για τη συντήρηση και ανάδειξη άλλων τόπων, αλλά ποτέ αυτής της έκτασης. Επιπλέον σιγόβραζε και η κρυφή κόντρα ποιο υπουργείο θα φανεί πάνω από το υπουργείο Πολιτισμού, που είχε άλλωστε τον πρώτο λόγο. Κι έτσι, γεμίσαμε μνηστήρες.
Και τώρα, 12 χρόνια μετά, δεν έχουμε ακόμα καταλήξει. Οι νέοι μνηστήρες σχεδιάζουν αμέτρητους χώρους εστίασης. Μιλούν για πάρκο, αλλά αδυνατούν να μιλήσουν για ένα μουσείο με την ιστορία του ανακτόρου. Δεν περνά από το μυαλό μας η αξιοποίησή του σύμφωνα με τα παραδείγματα του κάστρου Γουίντσορ ή του Χάιγκροουβ. Και μέχρι να κάνουμε ένα βήμα αποφασιστικό, ό,τι απέμεινε από το μνημείο το τρώει η πολλή υγρασία, και οι ακόμα περισσότερες επιφυλάξεις…