Γιατί ποτέ δεν μπορούμε να είμαστε σωστοί;

Γιατί ποτέ δεν μπορούμε να είμαστε σωστοί;

3' 24" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Α​​πό τότε που, ως φοιτητής, είχα διαβάσει για το περίπτερο της Γερμανίας που είχε σχεδιάσει ο Μις βαν ντερ Ρόε για τη Διεθνή Εκθεση της Βαρκελώνης το 1929, διατηρούσα την επιθυμία να επισκεφθώ μία τέτοια Παγκόσμια Εκθεση, ή μία ΕΧΡΟ, όπως είναι πλέον γνωστές αυτές οι εκθέσεις, για να διαπιστώσω περί τίνος πρόκειται – και να δω, αν ήμουν τυχερός, ένα ακόμη σύγχρονο αρχιτεκτονικό αριστούργημα.

Γι’ αυτό, με μεγάλη ανυπομονησία, αποφάσισα να επισκεφθώ την ΕΧΡΟ Milano 2015 και να προσεγγίσω, έτσι, έναν ακόμη μελλοντικό στόχο. Το θέμα ήταν «Ταΐζοντας τον πλανήτη. Ενέργεια για ζωή», ένα θέμα ολοένα και μεγαλύτερης σημασίας, καθώς ο παγκόσμιος πληθυσμός αυξάνεται ταχύτερα από ό,τι μπορεί να ελεγχθεί. Η έκθεση ήταν αχανής. Ηταν σοφά αρχιτεκτονημένη και εξαιρετικά οργανωμένη, αλλά ποτέ δεν είχα ξαναδεί ένα τόσο μεγάλο πλήθος στη ζωή μου – και επιπλέον πουθενά, δυστυχώς, δεν είδα κανένα αρχιτεκτονικό αριστούργημα.

Παρ’ όλα αυτά, ως περήφανος Ελληνας, αναζήτησα το εθνικό μας περίπτερο, που είχε ως θέμα «Ελληνικό φαγητό – Μοιραζόμαστε τις γεύσεις της υγείας». Με μεγάλο ενθουσιασμό, πλησίασα για να δηλώσω με την παρουσία μου την υποστήριξή μου. Οταν το εντόπισα, δεν μπορούσα να πιστέψω στα μάτια μου. Δεν είναι υπερβολή να πω ότι αυτό που αντίκριζα ήταν εθνική ντροπή.

Στην είσοδο του ελληνικού περιπτέρου, στα αριστερά, υπήρχαν περίπου 48 κρεμαστές υποδοχές κολλημένες στον τοίχο, από τις οποίες κάποια στιγμή θα πρέπει να στηρίζονταν ισάριθμα κουβαδάκια, κάθε ένα από τα οποία περιείχε μια γλάστρα από διαφορετικά αρωματικά βότανα με επεξηγηματική ετικέτα. Λέω «κάποια στιγμή», γιατί ορισμένα από τα κουβαδάκια έλειπαν, ορισμένα ήταν άδεια και ορισμένα άλλα περιείχαν ένα μείγμα από ταλαιπωρημένα και ξερά είδη του φυτικού βασιλείου – τα αποξηραμένα σαφώς επί σκοπώ, αλλά έμοιαζαν νεκρά δίπλα σε όσα ήταν ζωντανά.

Απέναντι από αυτήν τη διακόσμηση υπήρχε ένα χαμηλό χώρισμα κατασκευασμένο από συρμάτινα δίχτυα που περιείχαν πέτρες σαν αυτά που βλέπει κανείς στην άκρη των βουνών ως μέτρο προφύλαξης από πιθανές κατολισθήσεις. Σε αυτό το τμήμα του περιπτέρου, υπήρχαν τρία μικρά βάθρα που έφεραν μία σπασμένη ρόκα, ένα ξύλινο κουτάλι και έναν ξύλινο κουβά. Ο προβολέας σε κάθε βάθρο δεν λειτουργούσε, και τα εκθέματα ήταν καλυμμένα από σκόνη.

Πίσω από αυτό το τμήμα και στο μέσον του εκθεσιακού χώρου, υπήρχαν δύο διαδραστικά «τραπέζια φαγητού» με ελληνικά πιάτα μαζί με τις συνταγές τους και ένα άλλο μικρότερο τμήμα, με –νομίζω– σπασμένα γυαλιά…

Σε αυτό το σημείο ήμουν τόσο απογοητευμένος με όσα έβλεπα, ώστε η παρακολούθηση της ταινίας που προβάλλονταν, καθώς και των φωτογραφιών είχε χάσει κάθε νόημα. Σε ένα μικρό κιόσκι καθόταν μία Ιταλίδα κυρία, που δεν ήξερε τίποτε για το περίπτερο και ήταν απορροφημένη σε συζήτηση με μία συνάδελφό της. Στο κιόσκι υπήρχαν μερικά δείγματα από μαρμελάδες και γλυκά του κουταλιού, καθώς και ένα βάζο με «βανίλια Χίου» και δύο σακούλες του ΕΟΤ.

Επιστρέφοντας στην Αθήνα, αναζήτησα πληροφορίες για το ελληνικό περίπτερο και βρήκα πως η περιγραφή για το θέμα «Ελληνικό φαγητό – Μοιραζόμαστε τις γεύσεις της υγείας» βασίζεται –επί λέξει– «στην ελληνική διατροφή ως πρότυπο για την παραγωγή και κατανάλωση τροφίμων που είναι προσιτά οικονομικά και νόστιμα, που έχουν αντέξει στη δοκιμασία του χρόνου και, πάνω απ’όλα, που προάγουν τη σωματική, συναισθηματική, και περιβαλλοντική υγεία».

Αυτός μπορεί να ήταν ο αρχικός σκοπός των σχεδιαστών του περιπτέρου, αλλά το τελικό αποτέλεσμα ήταν μία θλιβερή, απωθητική και κακοσχεδιασμένη προσπάθεια που απέτυχε να επικοινωνήσει το θέμα. Βγήκα από το περίπτερο με αίσθημα ταπείνωσης και πολύ θυμωμένος που η Ελλάδα είχε χάσει άλλη μία ευκαιρία να παρουσιάσει στον κόσμο μία από τις καλύτερες πλευρές της. Κάποιοι άλλοι έβγαιναν γελώντας.

Αυτήν τη χρονική συγκυρία, η Ελλάδα έχει περισσότερες ετικέτες προϊόντων παρά ποτέ, και πολλά από αυτά τα τρόφιμα βρίσκουν τον δρόμο τους στο εξωτερικό και στα ράφια μερικών από τα καλύτερα καταστήματα στον κόσμο. Θα μπορούσαμε, όπως σχεδόν όλοι οι άλλοι εκθέτες, να έχουμε εξασφαλίσει χορηγία από αυτούς τους παραγωγούς και να είχαμε οργανώσει μία πραγματικά θεαματική έκθεση των υπέροχων προϊόντων που παράγονται στη χώρα μας. Αλλες χώρες, με πολύ μικρότερη παραγωγή, οργάνωσαν περίπτερα που ξεχείλιζαν περηφάνια, ενθουσιασμό και θετική ενέργεια. Υπάρχει τόσο μεγάλη δημιουργικότητα στη χώρα μας. Γιατί, ποτέ μα ποτέ, δεν μπορούμε να το κάνουμε σωστά;

* Ο κ. Στάμος Φαφαλιός είναι αρχιτέκτων.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή