H Aριστοτέλους γίνεται Σωκράτους, μετά τη Χαλκοκονδύλη, και από εκείνο το σημείο αρχίζει ο αέρας να γεμίζει «Ομόνοια». Είναι ένα ιδιαίτερο, αθηναϊκό χαρακτηριστικό, παλιό όσο και η πρωτεύουσα και διφορούμενο όσο και η εποχή μας. Προσωπικά χαίρομαι να περπατάω ακόμη και σε αυτές τις περιοχές της Αθήνας που είναι εκ πρώτης όψεως υποβαθμισμένες και ίσως και προβληματικές, ίσως γιατί πάντα φαντάζομαι ένα καλύτερο μέλλον. Είχα μόλις προσπεράσει τη Χαλκοκονδύλη που βγαίνει στην προέκτασή της στην Κάνιγγος και παρέμενα σταθερά επί της Σωκράτους γιατί η πρώτη γωνία που με ενδιέφερε ήταν η γωνία με την οδό Βερανζέρου.
Aπό τα «παλιά» χρόνια, όταν η «Καθημερινή» ήταν στη γειτονιά αυτή, θυμάμαι το παλιό ξενοδοχείο «Μεντιτεράνιαν». Βρίσκεται ακόμη, κενό εδώ και χρόνια, στη γωνία Σωκράτους και Βερανζέρου και αν και βρίσκεται σε αχρησία εδώ και χρόνια παραμένει ένα γοητευτικό κτίριο. Είναι χτισμένο γύρω στο 1928 με σχέδια του δραστήριου στα χρόνια του Μεσοπολέμου αρχιτέκτονα Βασίλη Τσαγρή και θυμάμαι πως πριν από λίγα χρόνια είχε γίνει μια εικαστική δράση στο εσωτερικό του. Το θυμήθηκα και πάλι αυτή την εποχή γιατί νέες επενδύσεις στον τουρισμό γίνονται σε πολλά σημεία της Αθήνας. Λίγο πιο κάτω από εκεί που βρισκόμουν, γωνία Κουμουνδούρου και Αγίου Κωνσταντίνου έχει ανοίξει το τεσσάρων αστέρων νέο ξενοδοχείο Kubic Athens, που αναμόρφωσε ένα κτίριο γραφείων της δεκαετίας του ’60 ακριβώς κάτω από το Εθνικό Θέατρο και διαγωνίως απέναντι του ναού του Αγίου Κωνσταντίνου.
Παρατηρούσα και πάλι το «Μεντιτεράνιαν» και σκέφτηκα ότι θα ήταν ένα από τα πολλά, τα πάμπολλα ξενοδοχεία γύρω από την Ομόνοια που τα προτιμούσαν επαρχιώτες, έμποροι και ομογενείς για ολιγοήμερη διαμονή στην πρωτεύουσα. Αλλά ήταν άλλη εποχή τότε, και ένα επίπεδο κομψότητας υπήρχε στα περισσότερα από τα «ευπρεπή» ξενοδοχεία. Αν περάσετε από εκεί, προσέξτε την είσοδο του «Μεντιτεράνιαν» επί της Βερανζέρου, με τα έγχρωμα μάρμαρα σε χρώμα μπορντό, την ξύλινη (λεηλατημένη εδώ και χρόνια πόρτα) και τον φεγγίτη με τα χρυσά γράμματα «Μεντιτεράνιαν». Οι φανοστάτες λείπουν πλέον.
Αλλά δίπλα, στο παλιό «Μεντιτεράνιαν» υπάρχει ακόμη ο «Ηνίοχος», ένα ξενοδοχείο της δεκαετίας του 1970 (έτσι δείχνει), ψηλό και ρωμαλέο. Οταν ήμουν εκεί, έβγαιναν τουρίστες για τον περίπατό τους στην Αθήνα και ο λόγος που ήθελα να το δω ήταν γιατί ο «Ηνίοχος», με τα 134 δωμάτια του, είναι από καιρό σε διαδικασία πώλησης από το ΤΑΙΠΕΔ, γεγονός που δείχνει την προοπτική της περιοχής.
Απέναντι, επί της Βερανζέρου επιζεί η γνωστή ατμόσφαιρα με τα καλά και τα κακά της. Παλιά ξενοδοχεία για μετανάστες ή ημιδιαμονής σε κτίρια του Μεσοπολέμου που έχουν χρόνια να δουν συντήρηση, κλειστά καταστήματα με επιγραφές που μας θυμίζουν ότι εκεί κάποτε πωλούνταν ρούχα «unisex» και ορισμένες επιχειρήσεις που ζουν και προκόβουν, όπως είναι ένα μεγάλο κατάστημα ξηρών καρπών. Λίγο πιο πάνω στη Βερανζέρου είδα ότι υπάρχουν γραφεία του ΚΚΕ και πολλά μικρά καταστήματα, τα περισσότερα προσανατολισμένα στους μετανάστες. Αυτή είναι η μικροανθρωπογεωγραφία, με όλες τις διακυμάνσεις της.
Λίγο πιο κάτω έπεσα πάνω στη νέα μικρή πλατεία που έχει διαμορφώσει ο Δήμος Αθηναίων, στη γωνία Σατωβριάνδου και Μενάνδρου, εκεί όπου βρισκόταν προ ετών η προπολεμική πολυκατοικία του ΝΑΤ που κατεδαφίστηκε με ανατίναξη. Χρόνια πολλά ο χώρος ήταν απωθητικός, αλλά ήταν ευχάριστη έκπληξη το γεγονός ότι διαμορφώθηκε και φυτεύτηκε. Είδα κίτρινες γλαδιόλες (!) αλλά και κυπαρίσσια, πλατάνια και πικροδάφνες. Σε λίγα χρόνια η περιοχή θα έχει αλλάξει και άλλο.