Όταν πονάτε, θέλετε να ξέρετε γιατί – ιδίως όταν ο πόνος επανέρχεται τη μία μέρα μετά την άλλη. Έτσι, βιώνετε μια πραγματική απογοήτευση όταν η διάγνωση διαφεύγει, αυξάνοντας το αινιγματικό αλλά επίμονο χάσμα μεταξύ των δύο φύλων σε ό,τι αφορά τον χρόνιο πόνο.
Η άνιση συχνότητα εμφάνισης του χρόνιου πόνου μεταξύ των δύο φύλων έχει αναγνωριστεί εδώ και καιρό. Οι γυναίκες αντιμετωπίζουν αυτό το πρόβλημα σε ποσοστό 6% υψηλότερο από ό,τι οι άνδρες. Αυτό ισχύει για τον πόνο στη μέση, στο ισχίο και στο γόνατο, για τις ημικρανίες, την αρθρίτιδα, τον λύκο και την ινομυαλγία, μεταξύ άλλων παθήσεων. Επίσης, ορισμένες καταστάσεις χρόνιου πόνου επηρεάζουν μόνο τις γυναίκες, όπως η ενδομητρίωση, η διάμεση κυστίτιδα (μια πάθηση της ουροδόχου κύστης), η αιδοιοδυνία (πόνος στο αιδοίο) και το σύνδρομο πυελικής ζώνης, που περιλαμβάνει πόνο γύρω από τις αρθρώσεις της πυέλου και τη μέση.
Αυτό που δεν είναι ακόμη σαφές είναι γιατί συμβαίνει αυτό. «Γνωρίζουμε ότι η διαφορά υπάρχει, αλλά το ερώτημα είναι τι είναι αυτό που την προκαλεί», σχολιάζει ο δρ Christopher Gilligan, επικεφαλής του Τμήματος Ιατρικής του Πόνου στο συνεργαζόμενο με το Χάρβαρντ Brigham and Women’s Hospital.
Ο ρόλος των οιστρογόνων
Τα στοιχεία δείχνουν ότι οι ορμόνες είναι ένας παράγοντας που συμβάλλει στον χρόνιο πόνο. Νέα μελέτη βρήκε ότι οι γυναίκες που έχουν την πρώτη τους περίοδο (την εμμηναρχή) σε μικρότερη ηλικία είναι πιο πιθανό να έχουν χρόνιο πόνο στην ενήλικη ζωή τους. Η ανάλυση, η οποία δημοσιεύθηκε τον Σεπτέμβριο του 2022 στο επιστημονικό περιοδικό Pain, αξιολόγησε δεδομένα από περισσότερες από 12.000 γυναίκες (μέσου όρου ηλικίας 55 ετών). Εντός του πλήρους εύρους των αναφερόμενων ηλικιών εμμηναρχής –9 έως 18 ετών– ο κίνδυνος χρόνιου πόνου μειωνόταν κατά 2% για κάθε έτος καθυστέρησης της έναρξης της εμμήνου ρύσεως.
Τα ευρήματα έρχονται να προστεθούν σε προηγούμενα στοιχεία που δείχνουν ότι η έκθεση σε αυξημένο επίπεδο οιστρογόνων λόγω πρώιμης εμμήνου ρύσεως μπορεί να συμβάλει στον πόνο –και στις συνολικές διαφορές μεταξύ των δύο φύλων στον πόνο–, δηλώνουν οι συγγραφείς της μελέτης. Και πάλι, όμως, τα γονίδια και άλλοι βιολογικοί παράγοντες μπορεί επίσης να παίζουν ρόλο.
Η άνιση συχνότητα εμφάνισης του χρόνιου πόνου μεταξύ των δύο φύλων έχει αναγνωριστεί εδώ και καιρό, με τις γυναίκες να αντιμετωπίζουν αυτό το πρόβλημα σε ποσοστό 6% υψηλότερο από ό,τι οι άνδρες.
Τρόποι ανακούφισης από τον πόνο
Εκτός από την επιβάρυνση από τον χρόνιο πόνο, πολλές γυναίκες έχουν την επιπλέον δυσκολία να λάβουν οριστική διάγνωση. Αυτό μπορεί να καθυστερήσει την αποτελεσματική θεραπεία. Ο δρ Gilligan προτείνει τους παρακάτω τρόπους για να λάβετε τη βοήθεια που χρειάζεστε:
Να είστε επίμονη. Αν ο γιατρός της πρωτοβάθμιας περίθαλψης δεν μπορεί να εντοπίσει την αιτία του πόνου, ζητήστε σύσταση ή παραπομπή για άλλον επαγγελματία υγείας. «Επίσης, αν αισθάνεστε ότι δεν σας δίνει σημασία, ζητήστε δεύτερη ή τρίτη γνώμη έως ότου βρείτε έναν γιατρό που θα σας ακούσει», προσθέτει.
Να είστε ευέλικτη. Προτού στραφείτε στα φάρμακα, να είστε ανοιχτή να δοκιμάσετε διάφορες θεραπευτικές προσεγγίσεις, συμπεριλαμβανομένης της φυσικοθεραπείας ή της εργοθεραπείας.
Εξετάστε το ενδεχόμενο της CBT. Η γνωστική συμπεριφορική θεραπεία (CBT) μπορεί να σας βοηθήσει να αλλάξετε το πώς αντιλαμβάνεστε τον πόνο και να σας διδάξει μεθόδους αντιμετώπισης.
Ζητήστε υποστήριξη. Διάφορες ομάδες στήριξης (διαδικτυακής ή με φυσική παρουσία) μπορούν να σας συνδέσουν με άλλες που διδάσκουν στρατηγικές για την ανακούφιση από τον πόνο. Επιπλέον, ορισμένα νοσοκομεία προσφέρουν τα λεγόμενα προγράμματα αποκατάστασης λειτουργικότητας –προγράμματα αποκατάστασης για πάσχοντες από χρόνιο πόνο– τα οποία περιλαμβάνουν υποστήριξη ομάδας.