Υπήρχαν στιγμές που ήθελα να κλάψω αλλά σαν να με σκούνταγε λέγοντάς μου «γέλα, μη σταματάς, γέλα, η ζωή είναι απίθανη». Ναι, η ζωή είναι απίθανη, αγρίως απίθανη αν μιλάμε για την Κατερίνα Βρανά, για τη σπουδαία stand up κωμικό που άγγιξε τον θάνατο αλλά γύρισε πίσω στη ζωή, στην οικογένειά της, στους φίλους της. Πιο δυνατή, πιο αποφασισμένη να γελάει και να κάνει τους άλλους γύρω της να γελάνε ασταμάτητα, δυνατά.
Προχθές το βράδυ ανέβηκα στην «Τελευταία ταράτσα» του Φοίβου Δεληβοριά για να δω την παράστασή της, ένα μισάωρο περίπου μέσα στο πρόγραμμα του Δεληβοριά. Αλλά τι μισάωρο. Ολη της η περιπέτεια στη Μαλαισία το 2017 που παραλίγο να της κοστίσει τη ζωή, από τη διάτρηση εντέρου και τη σηψαιμία, στο εσπευσμένο χειρουργείο, στην εντατική και μετά σε κατάσταση κώματος για περίπου δύο εβδομάδες.
Ολα αυτά τα μοιράστηκε μαζί μας, ανάλαφρα και διασκεδαστικά, χωρίς μελοδραματισμούς, με μπόλικο αυτοσαρκασμό και μαύρο χιούμορ. Μας είπε για τον Μαλαισιανό γιατρό που είχε κάνει το αγροτικό του στην Κρήτη, αγαπούσε τον μουσακά και ενώ εκείνη σφάδαζε απ’ τους πόνους, επέμενε να της λέει «καλησπέρα, τι κάνεις;». Για τον αδελφό της και τον ξάδελφο Αλεξ που όσο βρισκόταν σε κώμα σκέφτηκαν είτε να φορέσουν ψεύτικα άσπρα μαλλιά και γένια για να δείξουν ότι πέρασαν πολλά χρόνια περιμένοντάς την να ξυπνήσει, είτε να βρουν δυο παιδάκια και της πουν ότι είναι παντρεμένη με παιδιά.
Το κοινό ήταν κρεμασμένο απ’ τα χείλη της, πότε γελούσε δυνατά και πότε κρατούσε την ανάσα του. Οταν στα λίγα δευτερόλεπτα που άντεξε να είναι σοβαρή, μας είπε: «Οσοι βρισκόμαστε σε καροτσάκι, δεν θέλουμε οίκτο, βοήθεια σε πρακτικά πράγματα θέλουμε», παίρνω όρκο ότι μέσα στο σκοτάδι είδα ζευγάρια μάτια να γυαλίζουν. Η οδός μαρτυρίου της Κατερίνας Βρανά δεν έχει τελειώσει. Δεν μπορεί να σταθεί, έχει προβλήματα στην όραση αλλά και στην ομιλία. Κάνει διαρκώς εξετάσεις και εντατικές φυσικοθεραπείες. Δίνει έναν δύσκολο αγώνα. Είναι τέτοια η δύναμή της για ζωή, τόσο δυνατό το πάθος της, που δεν έχω καμία αμφιβολία ότι θα τον κερδίσει. Προχθές το βράδυ μας έδωσε ένα πολύτιμο, σπάνιο μάθημα. Σ’ ευχαριστούμε Κατερίνα.