Αν ψάξεις τη Ρέιτσελ, θα τη βρεις κάπου στην ελαφράδα της Ιλέιν από το «Seinfeld». Για το «wife material» της Μόνικα, αρκεί να κοιτάξεις λίγα χρόνια μπροστά στο «How I Met Your Mother» και στην πιο εμφανώς γλυκιά Λίλι. Τη Φίμπι θα τη λοξοκοιτάξεις με φαντασία για να τη βρεις στην αφασία του Κόσμο Κρέιμερ («Seinfeld»), και δεν χρειάζεται να πούμε από πού είναι εμπνευσμένος ο ασύδοτος γυναικάς Μπάρνεϊ της σειράς, που για εννέα χρόνια μας αφηγούνταν πώς ο Τεντ Μόσμπι γνώρισε τη μητέρα των παιδιών του – από τον Τζόι, μπίνγκο. Να ’ναι καλά και ο Ρος… με τους δεινοσαύρους του που έδειξε τον δρόμο για τους επιστήμονες των sitcoms (Σέλντον Κούπερ, η κάμερα του «Big Bang Theory» σε εσένα).
Και ο Τσάντλερ; Εδώ σας θέλω. Χωρίς να παραβλέψουμε πως πριν από αυτόν ο Τζέρι Σάινφελντ εξαπέλυε καυστικές ατάκες στη μικρή οθόνη, ο ήρωας που υποδύθηκε ο Μάθιου Πέρι στα «Φιλαράκια» υπήρξε ένας από τους πιο sui generis κωμικούς ρόλους της μικρής οθόνης. Σε ένα είδος που με τα χρόνια άρχισε να ταλαιπωρείται όλο και πιο πολύ από μανιέρες, ήρωες-καρικατούρες, «εκβιαστικά» κλισέ και «ηλίθια αστεία», όπως θα έλεγαν και οι Στέρεο Νόβα, ο Τσάντλερ Μπινγκ κατάφερε να γίνει ένας από τους πιο ανόθευτους, πηγαίους και ανθρώπινους χαρακτήρες της τηλεοπτικής κωμωδίας, ακόμα και αν δυσκολευόταν συχνά να εκφράσει τα συναισθήματά του – ή ίσως ακριβώς για αυτό. Και, χωρίς αμφιβολία, ήταν ο μόνος αναντικατάστατος ήρωας στα «Φιλαράκια».
Ηταν μονόδρομος, στο άκουσμα του ξαφνικού θανάτου του Μάθιου Πέρι στα 54 του χρόνια, όλοι να αρχίσουν να ξεσκονίζουν προσωπικές αναμνήσεις μέσα από τις οικοκουμενικές στιγμές του Τσάντλερ Μπινγκ που, κακά τα ψέματα, είναι ο ρόλος που μονοπώλησε την καριέρα του Αμερικανοκαναδού ηθοποιού και το ίδιο θα συνεχίσει να κάνει και με την υστεροφημία του. Εστω και αν κάποιοι φευγαλέα τον θυμήθηκαν στο πλάι του Μπρους Γουίλις στον «Μαφιόζο της διπλανής πόρτας», σε ερωτικά μπερδέματα με τη Σάλμα Χάγιεκ στο «Και μετά ήρθε ο έρωτας», στο πέρασμά του στο «The Good Wife» ως τηλεοπτικό δάσκαλο στο «The Ron Clark Story», αλλά και στην γκεστ του εμφάνιση στη «Δυτική Πτέρυγα» του Ααρον Σόρκιν – οι δύο τελευταίοι ρόλοι προσέθεσαν στο βιογραφικό του και τρεις υποψηφιότητες Emmy, δίπλα στις δύο που ο Μάθιου Πέρι είχε για τα «Φιλαράκια».
Ο Τζέρι Σάινφελντ διακωμωδούσε τον εαυτό του. Ο Μάθιου Πέρι μέσα από τους μορφασμούς και τη στίξη στις ατάκες του Τσάντλερ Μπινγκ επινοούσε αυτόν που με έναν τρόπο όλοι ήθελαν να είναι ή να έχουν. Οποιον άντρα και αν ρωτήσετε στο πλαίσιο του γνωστού παιχνιδιού «Ποιο “Φιλαράκι” είσαι;» θα σας απαντήσει πως φυσικά και είναι ο Τσάντλερ. Είτε γιατί το δυνατό του χαρτί είναι το χιούμορ του (ή, έστω, έτσι νομίζει) είτε γιατί διά της εις ατόπον δεν έχει τον αέρα να πει εκείνο το «How you doin’?» σαν τον Τζόι ή να καταπλήξει με τις σοφιστικέ του γνώσεις σαν τον Ρος. Αλλά και οι γυναίκες, δεν χρειάζεται να είναι Μόνικες για να ερωτευτούν κάποιον σαν τον Τσάντλερ, μπορούν να είναι εξίσου Ρέιτσελ ή Φίμπι και, αν δεν τον ερωτευτούν, σίγουρα θα τον θέλουν για φίλο τους.
Ακόμα, λοιπόν, κι αν ο Τσάντλερ έδειχνε με μια πρώτη ματιά πιο εκκεντρικός και «χύμα» από άλλους της παρέας, το πραγματικό του γκελ έγκειται στο ότι ήταν ένας χαρακτήρας υπολογισμένος από τους Μπράιτ-Κάουφμαν-Κρέιν, ώστε να λειτουργεί σαν δορυφόρος στοιχείων που εξέπεμπε σε πολλές συχνότητες. Σκεφτείτε το πιο απλό: «κανείς δεν ήξερε» τι δουλειά έκανε ο Τσάντλερ Μπινγκ, ήταν… «transponster» κατά τη Ρέιτσελ, που μετά από αυτό μόλις είχε επινοήσει μία λέξη και μόλις είχε χάσει ένα διαμέρισμα. Το μήνυμα ήταν σαφές: όποιος και αν ήσουν, μπορούσες να διεκδικήσεις να είσαι ο Τσάντλερ Μπινγκ.
Δεν ήταν το ίδιο εύκολο, βέβαια, να είσαι ο Μάθιου Πέρι. Ηταν γνωστή ήδη από τα χρόνια της σειράς η πάλη του ηθοποιού με τις εξαρτήσεις, κάτι που εύκολα αντιλαμβανόταν κανείς και από τις αυξομειώσεις στο βάρος του ανά σεζόν – πιο γεμάτος στα χρόνια του αλκοόλ, πιο ξερακιανός σε αυτά των χαπιών. Και όμως, σοκάρεσαι εκ νέου όταν ακούς ολόκληρη την ιστορία του στην περσινή τηλεοπτική του συνέντευξη στην Ντάιαν Σόγιερ, από το πρώτο του «αθώο» ποτό στα 14 μέχρι τα 50 Vicodin την ημέρα, που πλέον είχε αφήσει πίσω. Ηθελε μόνο να τα θυμάται για να βοηθήσει άλλους, γι’ αυτό και έγραψε και την αυτοβιογραφία του που ισόποσα μοίρασε σε «Φιλαράκια, εραστές και το μεγάλο φρικτό πράγμα».
Κανένα «Φιλαράκι» δεν τσαλακώθηκε όπως ο Μάθιου Πέρι. Ακόμα και στο περίφημο προ διετίας reunion, ήταν ο μόνος που δεν προσπαθούσε, όπως είθισται για τους περισσότερους σε κάθε είδους reunion, να δείξει πόσο καλά είναι σήμερα. Μα και ο μόνος στον οποίο δεν μετρούσες τα μπότοξ, μια και είχε πολύ σοβαρότερες εγχειρήσεις να αντιμετωπίσει, όπως αυτή όταν το έντερό του έσπασε και από την οποία είχε 2% πιθανότητα να επιζήσει. Αργότερα, στην προαναφερθείσα συνέντευξη, εξήγησε πως ο λόγος που ήταν τόσο ήσυχος ήταν γιατί μια επέμβαση στην οδοντοστοιχία του του προκαλούσε φριχτούς πόνους. Θα ήταν, όμως, ο πιο ήσυχος και λιγότερο πομπώδης ακόμα και χωρίς αυτή.
Ο Μάθιου Πέρι ξεγελούσε τον θάνατο, μέχρι τη στιγμή που αιφνίδια τον ξεγέλασε αυτός και τον άφησε μόνο σε μια μπανιέρα. Με τον ίδιο μυστήριο τρόπο που οι δαίμονες φαίνεται να τον τύλιξαν, με τον ίδιο τον πήραν πίσω. Τη λάθος στιγμή (όχι πως υπάρχει σωστή), αυτή που είχε πατήσει ήδη restart και δήλωνε έτοιμος να ζήσει.
Από χθες, όπως ήταν αναμενόμενο, εκατομμύρια συντονισμένα προφίλ στα social media ψάχνουν εκείνη την κατάλληλη σκηνή από τα «Φιλαράκια» που πλέον θα νοηματοδοτηθεί αλλιώς. Είναι ο άδειος καναπές του Τσάντλερ δίπλα στον Τζόι, είναι ο δεύτερος που μπαίνει στο διαμέρισμά τους και αγκαλιάζει αιφνίδια τον πρώτο, είναι η ατάκα του «Υποθέτω ότι θα είμαι αυτός που θα πεθάνει πρώτος», είναι η τελευταία λέξη της σειράς που ανήκε στον ήρωα του Μάθιου Πέρι («-Εχετε χρόνο να πιούμε έναν καφέ;», «-Πού;»).
Στην ειρωνεία όμως που επιφυλάσσει το αλισβερίσι τέχνης και ζωής, το τέλος του ηθοποιού είχε κάτι από το σκοτάδι ενός άλλου τηλεοπτικού ήρωα, του Μπότζακ Χόρσμαν. Φαντάζομαι πως οι δυο τους τώρα θα έχουν πολλά να συζητήσουν.