Ηταν ίσως ο πιο σημαντικός αυτοδημιούργητος σύγχρονος Ελληνας επιχειρηματίας. Ενας άνθρωπος γεμάτος θέληση και ασίγαστο όραμα προόδου. Είχε τέτοια ικμάδα και ενέργεια που όσοι τον γνωρίζαμε και τον αγαπούσαμε, αδυνατούμε να πιστέψουμε πως «έφυγε» τόσο ξαφνικά.
Είναι αφάνταστα δύσκολο να χωνέψουμε ότι από τη μια μέρα στην άλλη, o Kώστας Αποστολίδης δεν είναι ανάμεσά μας, πλάϊ στην αγαπημένη του σύζυγο Πέννυ, την θυγατέρα του Καλίσσα και τα εγγόνια του. Η πάλη με τον καρκίνο κράτησε ελάχιστα, δίχως κανένα περιθώριο να αμυνθεί. Η περίπτωσή του ορίζει το ελληνικό επιχειρηματικό όνειρο που έγινε πραγματικότητα.
Γεννημένος στη Δράμα το 1948, σε οικογένεια με ρίζες προσφυγικές, σπούδασε στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο, κατόπιν στον Καναδά και ύστερα στο Χάρβαρντ, με αποκλειστικά δικά του οικονομικά μέσα. Μυαλό τετραπέρατο έπιασε εξαρχής ότι οι ευρεσιτεχνίες σε δύσκολα τεχνικά θέματα θα του άνοιγαν μια επιχειρηματική δίοδο.
Καταξίωση στο εξωτερικό
Ιδρύοντας το 1987 τη Raycap έγινε σταδιακά ένας από τους πιο καταξιωμένους διεθνώς «παίκτες» στον τομέα της ηλεκτρικής προστασίας συστημάτων από απότομες αυξομειώσεις τάσης, όπως λ.χ. μετά τη ρίψη ενός κεραυνού. Έτσι ξεκίνησε και έφτασε να δημιουργήσει την πρώτη μεγάλη πατέντα ήταν το Strikesorb για τη θωράκιση ηλεκτρικού εξοπλισμού από κρουστικές υπερτάσεις. Ύστερα ανέπτυξε συστηματικά αυτήν την τεχνολογία με σειρά προϊόντων που του έφεραν συνεργασίες με την FAA για τη θωράκιση των ραντάρ όλων των αμερικανικών αεροδρομίων, τη Vestas για όλες τις ανεμογεννήτριες της, τον τηλεπικοινωνιακό γίγαντα AT&T για τους σταθμούς κινητής τηλεφωνίας και δεκάδες άλλους πανίσχυρους ομίλους. Συνέχισε και με άλλες πατέντες, που είχαν την αρχική τους έμπνευση στα θέματα που απασχολούσαν τους πελάτες του.
Παρά την τεράστια καταξίωσή του στο εξωτερικό, ως αξιόπιστος συνεργάτης σε εταιρείες κολοσσούς του διεθνούς στερεώματος, η φιλοσοφία του ιδρυτή της Raycap δεν άλλαξε ποτέ: η προτεραιότητα δεν είναι το κέρδος αλλά να βρεις την λύση που ψάχνει ο πελάτης σου. Επένδυσε στην έρευνα, την καινοτομία και την σταθερά υψηλή ποιότητα, τα προϊόντα του δεν είχαν ημερομηνία λήξης.
Με αυτήν την συνταγή κατάφερε από το να έχει προσλάβει τρεις εργάτες το 1987 σε εκατοντάδες εργαζόμενους σε επτά μονάδες σήμερα, στην Αττική, τη Δράμα, το Αϊνταχο, τη Νότιο Καρολίνα και το Νιου Τζέρσεϊ στις ΗΠΑ, το Μόναχο και την Σλοβενία. Για να βρίσκεται πρωτοπόρος επένδυσε στα καλύτερα μυαλά «και τα καλύτερα παιδιά» ώστε οι εργαζόμενοι να εστιάζουν στην δουλειά και όχι στις προσωπικές τους φιλοδοξίες ή τα χρήματα. Αυτό συνετέλεσε στη δημιουργία ενός εξαιρετικού ανθρώπινου δυναμικού, δεμένου και μονιασμένου. Το κλίμα στο εργοστάσιο της Δράμας που επισκέφτηκα πολλές φορές το μαρτυρούσε αυτό.
Την ιδιαίτερη πατρίδα του την αγάπησε όσο κανείς. Εκανε σπουδαία έργα όπως να το αποκαταστήσει το Σαντιρβάν Τζαμί, αγοράζοντας και απαλλοτριώνοντας δυο πολυκατοικίες που είχαν κτιστεί μέσα στον περιβάλλοντα χώρο του τεμένους. Πριν από λίγο καιρό ξεκίνησε ένα πρόγραμμα συνεργασίας με το Μπενάκη ώστε να φιλοξενούνται εκεί εκθέσεις από τις συλλογές αντικειμένων του Μουσείου. Η τελευταία αφορούσε την αυτοκρατορική Κίνα. Είχε καλέσει το αρχιτεκτονικό γραφείο του Νόρμαν Φόστερ να κάνει μια μελέτη για την κεντρική πλατεία της πόλης ώστε να γίνει μια ριζική ανάπλαση.
Χρηματοδοτούσε ανασκαφές και μαζί με την Πέννυ επισκεπτόταν αρχαιολογικούς χώρους και μνημεία στην Ελλάδα, έτοιμος να στηρίξει αξιόλογες προσπάθειες. Ποιος θα φανταζόταν πως δεν θα είναι μαζί μας να καμαρώσει τα αποτελέσματα….