ΜΝΗΜΟΝΕΥΟΝΤΑΣ

Εκανε επιθέσεις σε τράπεζες, σε δημόσιες υπηρεσίες, σε μεγάλες επιχειρήσεις, με την ίδια χαρακτηριστική άνεση. Ισχυριζόταν ότι δεν τον ενδιέφεραν τα λάφυρα.

«Το μόνο που χρειάζομαι είναι ένα drum roll και απλά κάποιος να με παρουσιάσει στη σκηνή· μετά αναλαμβάνω εγώ!».

Σχετικά με τις ανάσες της στο «Je t’ aime, moi non plus»: «Είναι όπως στο τένις: κάποιοι βγάζουν ήχους, κάποιοι όχι».

Οταν την ρώτησαν «ποια είναι τα πιο ωραία πράγματα στον κόσμο», απάντησε με την ίδια φωτεινή απλότητα που χαρακτήριζε τη χροιά της φωνής της: «Εύκολο! Τα παιδιά, τα ζώα και η μουσική».

Διέρρευσε το 1971 σε εφημερίδες τα Pentagon Papers («Εγγραφα του Πενταγώνου»), τους 47 τόμους μιας μυστικής κρατικής έρευνας για την πορεία του πολέμου στο Βιετνάμ.

Χειμαρρώδης, καινοτόµος, διαυγής έως το τέλος. Εµπνεύστηκε από το «ελληνικό θάµβος»: το διάχυτο φως που θαµπώνει, ακτινοβολεί και μαγεύει.

Η γλώσσα του συνδύαζε την αμεσότητα της καφενειακής επικοινωνίας με την καυστικότητα του αφοριστικού συγγραφέα και την οξυδέρκεια του έμπειρου σχολιαστή. Ηταν εμφανές ότι διέθετε πνευματική ενδοχώρα. Ακούγοντάς τον, σίγουρα δεν έπληττες.

Ενας παραγωγός, όταν την άκουσε, είπε ότι ήταν σαν μια «βρωμιά που φωνάζει», και στ’ αλήθεια, η φωνή της θύμιζε έναν αγριεμένο, θηλυκό Τζέιμς Μπράουν.

Το καλοκαίρι του 1961, οι επιστολές διαμαρτυρίας έφταναν κατά δεκάδες στα γραφεία του Μπαϊρόιτ, ενώ κάποιες εφημερίδες έγραφαν: «Ας κρατήσουμε τους μαύρους μακριά από το Μπαϊρόιτ»…

Το καλοκαίρι του 2018, το βρετανικό μουσείο V&A απηύθυνε δημόσια έκκληση. Ζητούσε από το κοινό να κάνει μια «βουτιά» στις ντουλάπες του για τον πιθανό εντοπισμό ρούχων με την ιστορική πια υπογραφή Μαίρη Κουάντ.

Υπήρξε εμπνευσμένος σχεδιαστής και αρχιτέκτονας, ήταν όμως ο κόσμος του βιβλίου που τον κέρδισε και εκεί διοχέτευσε το ερευνητικό και δημιουργικό του πάθος.

«Η κληρονομιά του θα βρίσκεται μπροστά μας με πολλούς τρόπους, για πολλά χρόνια ακόμη».