ΜΝΗΜΟΝΕΥΟΝΤΑΣ

Η παιδοψυχίατρος Αλεξάνδρα Ρούσσου άλλαξε ριζικά προς το καλύτερο τον τρόπο με τον οποίον αντιμετωπίζουμε την ψυχική υγεία των παιδιών στη χώρα μας. Η επιστήμη και η κοινωνία μας της οφείλουν πολλά.

Το γεγονός πως μπορούσε να δημιουργεί και να διοικεί με συναισθηματική νοημοσύνη μεγάλες ομάδες ανθρώπων, κάνοντάς τους να δίνουν όλοι τους τον καλύτερό τους εαυτό, ήταν η άλλη διάσταση των «μαγικών» του – η μαγεία της ομάδας.

Ο Κάλεμπ Καρ (1955-2024) με τη «μίζερη» ματιά για τον κόσμο, τα βιβλία του με τις σελίδες τρόμου, βίας και μυστηρίου, και το καταφύγιό του με θέα το όρος… Μίζερι.

Ο Στιβ Αλμπίνι (1962-2024) ήταν γρήγορος, απότομος, αψύς, απόλυτος. Και η δουλειά έβγαινε. Χωρίς συμβιβασμούς. Ακόμη κι όταν τον εμπιστεύθηκαν οι Nirvana, το πιο διάσημο όνομα εκείνης της εποχής, το έκανε με τους δικούς του όρους…

Οι εμβληματικοί σκηνοθέτες και ηθοποιοί που ξεκίνησαν τις καριέρες τους μαζί με τον Ρότζερ Κόρμαν είναι αμέτρητοι – από τον Κόπολα και τον Σκορσέζε έως τον Τζακ Νίκολσον και τον Ρόμπερτ ντε Νίρο.

Ταυτόχρονα με την πολιτική – κυβερνητική δραστηριότητα, ασχολήθηκε με τα θέματα ανθρωπίνων δικαιωμάτων, ενώ παράλληλα συνεχώς μελετούσε λογοτεχνία και Ιστορία.

Ο Πολ Όστερ πέθανε την Τρίτη στο σπίτι του στο Μπρούκλιν. Ενας ρομαντικός τύπος, που πέρασε τη ζωή του διαβάζοντας και γράφοντας. Οι New York Times, γράψανε πως έφυγε ένας παγκοσμίου φήμης σταρ και έτσι είναι, ένας απ’ αυτούς που κάνουν το γράψιμο να μοιάζει σημαντικό, απ’ τους αγίους, λίγο πολύ, της θρησκείας της λογοτεχνίας. 

Ο Χάιντς Ρίχτερ ήταν ένας από τους πρώτους μεταξύ Ελλήνων και ξένων που ασχολήθηκε επιστημονικά με ζητήματα ταμπού για δεκαετίες (Κατοχή, Εμφύλιος), αδιαφορώντας για τις αντιδράσεις που κατά καιρούς αντιμετώπισε.

Δεν θα έπρεπε να εκπλαγεί κανείς που ένας τόσο μετριοπαθής άνθρωπος όπως ο Γιάννης Φέρτης, ο οποίος έφυγε από τη ζωή στα 86 του χρόνια, δεν κόμπασε ποτέ για τις καλλιτεχνικές του επιτυχίες.

Ο Πίτερ Χιγκς και το «φευγαλέο σωματίδιο» άνοιξαν νέες λεωφόρους στην έρευνα της φυσικής για το πώς δημιουργή- θηκαν όσα βλέπουμε και όσα δεν βλέπουμε.

«Ενα ανθρώπινο ον δεν προβλέπεται να μπορεί να παίζει πιάνο όπως αυτός». Από τις αρχές του ’70, ο σεμνός Μιλανέζος Μαουρίτσιο Πολίνι με τις υπεράνθρωπες ικανότητες είχε αρχίσει να θεωρείται ο κορυφαίος Ιταλός πιανίστας της νεότερης γενιάς.

Το 1972 έφτιαξε το δικό του συγκρότημα, υπό τρεις όρους: θα ονομαζόταν Cockney Rebel, τα τραγούδια θα τα έγραφε αποκλειστικά ο ίδιος και το σχήμα δεν θα είχε ηλεκτρικό κιθαρίστα, αλλά απαραιτήτως βιολονίστα.