ΜΝΗΜΟΝΕΥΟΝΤΑΣ

«Οι άνθρωποι δεν αφιερώνονται στην τέχνη. Την παίρνουν επιφανειακά. Αλλά η τέχνη είναι πολύ σκληρή δουλειά. Χρειάζεται εκπαίδευση και θέλει ταξίδι».

Ελεγαν πως οδηγούσε πολυτελές αυτοκίνητο από το οποίο με το πάτημα ενός κουμπιού ξεφύτρωναν οπλοπολυβόλα, πως είχε δηλώσει ότι μπορεί να γεμίσει νεκροταφείο με τα θύματά του.

Αειθαλής διερευνητής εκατοντάδων αεροπορικών ατυχημάτων/τραγωδιών – οι συστάσεις του έχουν εισαχθεί ως όροι στην κατασκευή αεροσκαφών.

Ερχόταν σε επαφή με τις οικογένειες στην Κύπρο και την Ελλάδα και μπορούσε να μπει στη θέση τους, να αντιληφθεί τα πολυετή βάρη που κουβαλούσαν, την πίκρα ή την καχυποψία τους…

«Η τέχνη πρέπει να είναι μια όαση, ένας τόπος διαφυγής από τη σκληρότητα της ζωής», έλεγε ο εμβληματικός καλλιτέχνης.

Ο Mπιλ Πίνκνεϊ έπαιρνε μαζί του μαθητές από την Αμερική έως το νησί Γκορέ στα ανοιχτά του Ντακάρ της Σενεγάλης, θέλοντας έτσι να τους θυμίσει τις απάνθρωπες καταβολές της αφροαμερικανικής κοινότητας.

Πράος μα αποφασιστικός, συνετέλεσε, μέσα από την επιρροή που ασκούσε στην πολιτική ηγεσία, στον εξορθολογισμό της εξωτερικής πολιτικής, στην κατεύθυνση του διαλόγου και της συνεννόησης με τη γείτονα.

Εκανε επιθέσεις σε τράπεζες, σε δημόσιες υπηρεσίες, σε μεγάλες επιχειρήσεις, με την ίδια χαρακτηριστική άνεση. Ισχυριζόταν ότι δεν τον ενδιέφεραν τα λάφυρα.

«Το μόνο που χρειάζομαι είναι ένα drum roll και απλά κάποιος να με παρουσιάσει στη σκηνή· μετά αναλαμβάνω εγώ!».

Σχετικά με τις ανάσες της στο «Je t’ aime, moi non plus»: «Είναι όπως στο τένις: κάποιοι βγάζουν ήχους, κάποιοι όχι».

Οταν την ρώτησαν «ποια είναι τα πιο ωραία πράγματα στον κόσμο», απάντησε με την ίδια φωτεινή απλότητα που χαρακτήριζε τη χροιά της φωνής της: «Εύκολο! Τα παιδιά, τα ζώα και η μουσική».

Διέρρευσε το 1971 σε εφημερίδες τα Pentagon Papers («Εγγραφα του Πενταγώνου»), τους 47 τόμους μιας μυστικής κρατικής έρευνας για την πορεία του πολέμου στο Βιετνάμ.