Αν ισχύει εκείνο που ονομάζεται «νοημοσύνη του περιβάλλοντος», η 28χρονη Αργυρώ Παπαθανασίου την έχει καλλιεργήσει σε υψηλό βαθμό. Στην αναρρίχηση βράχων είναι η μοναδική Ελληνίδα που έχει κάνει «8β» στην κλίμακα δυσκολίας του αθλήματος. Η σχέση της με τη φύση μετράει ήδη αρκετά χρόνια, αφού είχε την τύχη να μεγαλώσει σε μια οικογένεια που οι αποδράσεις στην εξοχή και το ελεύθερο κάμπινγκ ήταν θεσμός.
«Ανέκαθεν τρελαινόμουν για τη φύση. Από παιδί, μπορεί να ξάπλωνα στο γρασίδι και να ρούφαγα τον ήλιο. Αγκάλιαζα τα δέντρα κι έβαζα το αυτί να ακούσω την αναπνοή, τους χυμούς τους. Εκστασιαζόμουν, ένιωθα ότι είναι ζωντανός οργανισμός».
Πολυπράγμων, χωρίς αμφιβολία: εκτός από αθλήτρια αναρρίχησης είναι φοιτήτρια στη Σχολή Καλών Τεχνών, παίζει πιάνο, ασχολείται με τη γιόγκα και τον χορό ενώ υπήρξε πρωταθλήτρια Τάε Κβον Ντο με συμμετοχή στην εθνική ομάδα (πρωταθλήτρια Ελλάδας, διακρίσεις σε Βαλκανικούς και Μεσογειακούς Αγώνες). «Στο πέρασμά μου από το Τάε Κβον Ντο στην αναρρίχηση καθοριστικό ρόλο έπαιξε η ανάγκη για την επαφή με τη φύση. Ως τότε, ήμουν συνέχεια κλεισμένη μέσα σε γυμναστήριο. Οταν ανακάλυψα το βουνό και έναν τομέα όπου μπορούσα να συνδυάσω όλα όσα έκανα μέχρι τότε στη φύση, ενθουσιάστηκα. Ξεκίνησα με βόλτες στον Ταΰγετο. Την ίδια περίοδο, δούλευα σε ένα μαγαζί με είδη ορειβασίας και αναρρίχησης, ο ιδιοκτήτης ήταν σπηλαιολόγος. Παρακολουθούσα τα σεμινάρια σπηλαιολογίας. Μια μέρα μάς έβαλαν ένα σκοινί σε έναν κάθετο βράχο. Από την πρώτη στιγμή, ξετρελάθηκα. Ξύπνησαν οι παιδικές μου μνήμες… σε ποιο παιδί δεν αρέσει να σκαρφαλώνει; Ετσι ξεκίνησα – ήμουν 23 τότε. Ηθελα να εξερευνήσω τις σπηλιές».
Φόβος; «Αγαπώ και σέβομαι τη φύση. Πιστεύω ότι μας προστατεύει. Πρέπει όμως να μην ξεπερνάς τα όρια, να επιδεικνύεις ωριμότητα».
Μπαλκόνι με θέα
Ορειβασία και αναρρίχηση: πότε νιώθει πιο κοντά στη φύση; «Στην αναρρίχηση έχεις την αίσθηση ότι γίνεσαι ένα. Ωστόσο, πρόκειται για δύο διαφορετικά πράγματα. Οταν περπατάω στο βουνό, είμαι χαλαρή, ήρεμη, οπότε θα παρατηρήσω ό,τι έχει να μου προσφέρει το τοπίο. Οταν αγγίζω τον βράχο, έρχομαι πολύ κοντά, θα δω πράγματα που δεν θα έβλεπα διαφορετικά. Τότε έχω την αίσθηση ότι ζω 100%. Η αλήθεια είναι ότι στην αναρρίχηση οι στιγμές που θα ατενίσεις τον ορίζοντα χαλαρώνοντας είναι λίγες. Είναι όμως μοναδικές, όπως όταν βρεθήκαμε στα 1.000 μέτρα ύψος να κοιμόμαστε σε ειδική αιώρα στην πλαγιά για 6-7 ημέρες. Στο “μπαλκόνι σου με θέα”… Φτάνοντας στην κορυφή, ξεκουράζεσαι λίγο και μετά πρέπει γρήγορα να βρεις τον τρόπο να κατέβεις. Είναι θέμα ασφάλειας. Στις Αλπεις, για παράδειγμα, ο καιρός αλλάζει γρήγορα, δεν θέλεις να σε πιάσει καταιγίδα εκεί πάνω».
Με ποιον άλλο τρόπο εκδηλώνεται η αγάπη του αναρριχητή για τη φύση; «Η ευαισθησία για το περιβάλλον είναι πάντα παρούσα. Ποτέ δεν θα δεις κάποιον να ρίξει απορρίμματα στο βουνό ή, αν βρούμε, θα πάμε να καθαρίσουμε. Αποφεύγουμε να παρεμβαίνουμε με τρόπο βίαιο στα βράχια. Οταν σκαρφαλώνουμε στα Μετέωρα, δεν βάζουμε πολλή μαγνησία για να μη τα λερώνουμε. Η δεοντολογία επιβάλλει “clean hands” – κι ας τα πλένει η βροχή».
«Δένει τους ανθρώπους»
Σε επίπεδο συμβολισμών, τι σημαίνει ο κάθετος βράχος; «Οτι δεν αναζητάς τον εύκολο δρόμο. Προσπαθείς να τον κατακτήσεις, οπότε μετά η αίσθηση της επίτευξης αποκτά πολύ μεγαλύτερο νόημα. Στην καθημερινή ζωή, αυτό δείχνει πώς αντιμετωπίζεις τα πράγματα, είσαι μαχητής ή όχι. Προτιμάς να παρακάμπτεις τα εμπόδια ή να βρίσκεις τις λύσεις και να τα αντιμετωπίζεις; Πόσο διατεθειμένος είσαι να πονέσεις, να επεξεργαστείς αυτό τον πόνο για να βγάλεις κάτι μοναδικό και όμορφο; Αλλωστε, στόχος δεν είναι η κορυφή αλλά η διαδρομή. Αυτή είναι που σου μένει πάντα, ο κόσμος με τον οποίο τη μοιράστηκες, όσοι σε στήριξαν. Η αναρρίχηση δένει πολύ τους ανθρώπους. Ο ένας εμψυχώνει τον άλλο, υπάρχει αλληλεγγύη, κοινό όραμα. Προσωπικά, δεν θα είχα κάνει όλες αυτές τις διαδρομές αν δεν με είχαν υποστηρίξει άλλοι. Ετσι, δημιουργείται μια τέλεια συνθήκη για να είμαι εντελώς ήρεμη, να βγάλω τον καλύτερό μου εαυτό. Κι αυτό που μένει στο τέλος είναι ότι περνάς τον χρόνο σου στη φύση, είσαι εκεί».
Από 5 έως και πάνω από 400 μέτρα
Η αθλήτρια της αναρρίχησης Αργυρώ Παπαθανασίου δίνει ορισμένες λεπτομέρειες για το συναρπαστικό αυτό άθλημα:
«Στο “μπούλντερ”, την αναρρίχηση χαμηλών βράχων μέχρι 5 μέτρα, ανεβαίνεις χωρίς σχοινιά ή άλλη ασφάλεια. Κάτω τοποθετούνται στρώματα και μας “σποτάρουν” οι σχοινοσύντροφοί μας, δηλαδή προσέχουν, αν πέσουμε, να μας κατευθύνουν στα στρώματα.
Συχνά, η κλίση είναι αρνητική, τελείως ανάποδα δηλαδή. Πεδία με τέτοια βράχια υπάρχουν πολλά στην Τήνο, στην Ικαρία αλλά και στην Πεντέλη. Μπορείς να φτάσεις και στα 10 μέτρα, τα high balls, απαιτείται όμως πολλή δύναμη και καλή ψυχολογία αφού ανεβαίνεις μόνο με το σώμα σου, χωρίς σχοινιά, καμία προστασία.
Στην αθλητική αναρρίχηση με σχοινιά, είσαι παρέα με τον σχοινοσύντροφό σου, εκτελείς τη “χορογραφία” σου στα βράχια. Η διαδρομή είτε είναι ήδη ορισμένη από τις πλακέτες που υπάρχουν είτε είναι μια νέα διαδρομή που θες εσύ να ανοίξεις στο βουνό. Οποιος “ανοίγει” τη διαδρομή, κατεβαίνει με ένα τρυπάνι, ανοίγει μια τρύπα, βάζει μέσα βύσματα εκτόνωσης, μετά βιδώνει μια πλακέτα και είναι έτοιμο. Σαν να βάζεις “ούπα” στον βράχο. Περνάω εγώ, βάζω τα σετάκια μου, δηλαδή τους κρίκους μου και το σχοινί μου.
Μία διαδρομή μπορεί να διαρκέσει από 5 μέχρι 40 λεπτά για να ανεβείς – μέχρι 50 μέτρα ύψος. Βάζεις, βγάζεις γάτζους, ξεκουράζεσαι. Υπάρχει ακόμη η αναρρίχηση πολλαπλών σχοινιών και το big wall, που είναι πάνω από 400 μέτρα – εκεί μπορεί να χρειαστεί πάνω από μία ημέρα για να ανεβείς».