Χωρίς αμφιβολία έχουμε πολύ δρόμο να διανύσουμε μέχρι την ισότητα, στην κοινωνία, στην τέχνη ή στην πολιτική, αλλά δεν είμαι καθόλου σίγουρη ότι ο συγκεκριμένος δρόμος περνάει μέσα από τον ρόλο του διασημότερου κινηματογραφικού πράκτορα. Οχι γιατί μου είναι αδύνατον να φανταστώ έναν μαύρο ηθοποιό να υποδύεται τον Τζέιμς Μποντ. Αντιθέτως, δεν θα είχα αντίρρηση αν ο πρωταγωνιστής των επόμενων ταινιών της σειράς ήταν οικονομικός μετανάστης από το Μπανγκλαντές, πρόσφυγας από τη Συρία, πρώην κρατούμενος, τρανσέξουαλ ή ακόμη και γυναίκα (άλλωστε η λίστα προέδρων των ΗΠΑ εξακολουθεί να περιλαμβάνει μόνο άντρες και το ίδιο συμβαίνει με τις περισσότερες θέσεις ισχύος στις μεγάλες επιχειρήσεις εντός και εκτός Αμερικής, επομένως είναι κάπως ειρωνικό να ασχολούμαστε, για παράδειγμα, με την εκπροσώπηση των γυναικών στα Οσκαρ σκηνοθεσίας).
Κάποιος θα μπορούσε να ισχυριστεί ότι κάθε αναβίωση του ήρωα του Ιαν Φλέμινγκ θα έπρεπε να μείνει πιστή στο πνεύμα του συγγραφέα, όμως η απόσταση από τον Ρότζερ Μουρ ώς τον Ντάνιελ Κρεγκ δεν είναι μικρότερη απ’ ό,τι η απόσταση από τον Σον Κόνερι ώς τον Ιντρις Ελμπα (σημειωτέον ότι ο Ελμπα κάθε άλλο παρά επιβεβαίωσε τις φήμες πως σκοπεύει να αναλάβει τον ρόλο). Ο πράκτορας 007 είναι περισσότερο ταυτισμένος στη συνείδηση του κοινού με τους ηθοποιούς που κατά καιρούς τον έχουν ενσαρκώσει παρά με το «αρχέτυπο» του Φλέμινγκ. Εντούτοις, έχω την αίσθηση ότι όσο το φύλο ή η καταγωγή ενός πρωταγωνιστή συνεχίζει να αποτελεί αντικείμενο συζήτησης, όσο εξακολουθούμε να εκπλησσόμαστε, έστω και ευχάριστα, όταν μέλη μειονοτήτων γίνονται αποδέκτες μεγάλων βραβείων, όσο η πολιτική ορθότητα είναι επιβεβλημένη και όχι αυθόρμητη, όσο, εντέλει, εξακολουθούμε να έχουμε ανάγκη τον ίδιο τον όρο «πολιτική ορθότητα», η πραγματική ισότητα θα μας διαφεύγει.