Η ανακοίνωση της πρώτης αμυντικής βιομηχανικής πολιτικής της Ε.Ε. είναι αναμφίβολα μια σημαντική, πιθανώς θεμελιώδης εξέλιξη για την εθνική άμυνα της χώρας. Ναι μεν πρέπει να αναμένουμε την κατάληξη των διαπραγματεύσεων για τον επόμενο προϋπολογισμό της Ε.Ε. (Multi Annual Financial Framework, 2028-2035), αλλά οι ανακοινωθέντες στόχοι σίγουρα δείχνουν την επιδιωκόμενη κατεύθυνση ενώ ήδη προσθέτουν ακόμη 1,5 δισ. για κοινές δράσεις έως το 2027. Αν υποθέσουμε ότι μέχρι το 2030 το 50% των αμυντικών προμηθειών των χωρών-μελών γίνεται από την ευρωπαϊκή αμυντική βιομηχανία, η Ε.Ε. θα έχει κάνει σημαντική πρόοδο αναφορικά με τη στρατηγική αυτονομία της. Δηλαδή, την ικανότητα να εξασφαλίζει τη συλλογική της άμυνα όσο και την άμυνα κάθε μιας εκ των χωρών-μελών της. Για την Ελλάδα, που είναι η μόνη χώρα-μέλος του ΝΑΤΟ που δεν καλύπτεται από το άρθρο 5, αυτό σημαίνει ότι η Ε.Ε. θα κατέχει ολοένα και περισσότερο δικής της κατασκευής οπλικά συστήματα και πυρομαχικά που θα είναι σε θέση να παράσχει στις ελληνικές Ενοπλες Δυνάμεις, ώστε με τη σειρά τους να μπορούν να εξασφαλίσουν την εδαφική ακεραιότητα της χώρας σε περίπτωση ελληνοτουρκικής σύρραξης.
Σχετικά με την αμυντική βιομηχανία της χώρας, η υιοθέτηση νέων χρηματοδοτικών εργαλείων για μικρομεσαίες εταιρείες και η σύσταση για άρση των περιορισμών της Ευρωπαϊκής Τράπεζας Επενδύσεων (ΕΤΕπ) σε χρηματοδοτήσεις στην άμυνα είναι σίγουρα ενθαρρυντικές. Με αυτές τις επεμβάσεις, το σχέδιο της κυβέρνησης για αναβίωση της αμυντικής βιομηχανίας, που συμπεριλαμβάνει την ένταξη σε αυτήν νεοφυών επιχειρήσεων υψηλής τεχνολογίας, αποκτά επιπλέον αέρα στα πανιά του. Θυμίζουμε ότι η ΕΤΕπ είναι από τους βασικούς χρηματοδότες των ελληνικών νεοφυών επιχειρήσεων. Η εξαγγελθείσα ευρωπαϊκή αμυντική βιομηχανική πολιτική θα επηρεάσει την εξέλιξη και των μεγάλων βιομηχανικών μονάδων όπως η ΕΑΒ και τα πρόσφατα ιδιωτικοποιημένα ναυπηγεία Σκαραμαγκά και Ελευσίνας. Επειδή ακριβώς η χώρα, από όλες τις χώρες-μέλη της Ε.Ε., είναι η περισσότερο επωφελούμενη από την ανάδυση της Ε.Ε. ως συλλογικού παρόχου ασφαλείας, έχει και τα ανάλογα κίνητρα να υποστηρίξει τα ευρωπαϊκά αμυντικο-βιομηχανικά θεμέλια. Αυτό σημαίνει ότι σημαντικό έργο αυτών των μεγάλων ελληνικών επιχειρήσεων στο μέλλον, με υπόδειξη και υποστήριξη των εκάστοτε ελληνικών κυβερνήσεων, θα αποτελεί η συμμετοχή σε πανευρωπαϊκά αμυντικο-βιομηχανικά κονσόρτσια για τη σχεδίαση, παραγωγή, αλλά και απόκτηση της επόμενης κορβέτας, του επόμενου drone, του επόμενου άρματος μάχης κ.λπ. (με τα ανάλογα οικονομικά και στρατηγικά οφέλη). Και βέβαια, θα υπάρξει παράλληλη δέσμευση της εκάστοτε ελληνικής κυβέρνησης να αγοράσει μέρος της παραγωγής των τελικών οπλικών συστημάτων για λογαριασμό των ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων αφού αυτά θα συνάδουν στις τεχνικές προδιαγραφές που οι ίδιες έβαλαν.
* Ο κ. Αντώνης Καμάρας είναι επιστημονικός συνεργάτης του ΕΛΙΑΜΕΠ.