Συνηθίζεται στο γύρισμα κάθε χρονιάς να γίνεται μία εκτίμηση εκείνης που πέρασε και μία πρόβλεψη της άλλης που έρχεται. Δεν είναι βέβαιο ότι πρόκειται για χρήσιμη συνήθεια, τουλάχιστον σε ό,τι αφορά την πολιτική και τα κοινά, έστω και ως δημοσιογραφικό έθιμο. Από την άλλη πλευρά, όσοι το επιχειρούν σε ατομικό επίπεδο, προκειμένου να σταθμίσουν την προσωπική τους κατάσταση, μερικές φορές καταφέρνουν να πάρουν σημαντικές αποφάσεις για το μέλλον τους. Συνήθως, πάντως, όλα τα παραπάνω έχουν την έννοια του «να έχουμε να λέμε» και τίποτα περισσότερο… Σπανιότατα προκύπτει κάτι θετικό από τέτοια ζύμωση. Οι άνθρωποι δεν αλλάζουν χαρακτήρα και στην πολιτική είναι τόσοι πολλοί οι παράγοντες –και άλλες τόσες οι σταθερές και οι μεταβλητές– που τη διαμορφώνουν, ώστε η αξία των κρίσεων και των προβλέψεων ελαχιστοποιείται.
Τούτων λεχθέντων (διανθισμένων ομολογουμένως από απαισιόδοξη φιλοσοφική διάθεση), γίνεται σαφές ότι κατά την εκτίμηση του υπογράφοντος, το 2018 ήταν μία μάλλον «κακή» χρόνια για τον κόσμο γενικότερα και την Ελλάδα ειδικότερα, ενώ το 2019 δεν προοιωνίζεται κάτι καλύτερο. Και πώς να μην είναι έτσι, όταν στη μεν χρονιά που πέρασε την σφραγίδα τους έβαλαν ο Ντόναλντ Τραμπ σε παγκόσμιο επίπεδο, ο Αλέξης Τσίπρας σε ελληνικό και με τα προβλήματα της Ευρώπης να αυξάνονται και να μεγαλώνουν. Γεγονός που δεν πρόκειται να αλλάξει ουσιαστικά τον επόμενο χρόνο. Εκτός και αν συμβεί κάτι το εντελώς αναπάντεχο στις ΗΠΑ, όπως η απαλλαγή τους με πολιτικά μέσα από τον σημερινό πρόεδρό τους, απίθανο ενδεχόμενο όμως που προϋποθέτει ότι ένα μέρος των Ρεπουμπλικανών στη Γερουσία και στη Βουλή των Αντιπροσώπων θα αντιληφθούν επιτέλους πόσο βλαβερός και επικίνδυνος για την υγεία της χώρας τους και της Ευρώπης είναι ο Ντόναλντ Τραμπ.
Δυστυχώς για την πατρίδα μας, η πολιτική απαλλαγή από τον σημερινό πρωθυπουργό και τους Συρανέλ, όπως προβλέπουν οι δημοσκοπήσεις για τις προσεχείς εκλογές, δεν πρόκειται να αλλάξει αμέσως πολλά πράγματα. Φροντίζουν να ναρκοθετήσουν τόσο πολύ το πεδίο, που η νέα κυβέρνηση θα είναι αναγκασμένη πρώτα να παλέψει πολύ σκληρά για να αντιμετωπίσει την υπονόμευσή της και μετά –αν της μείνει επαρκής χρόνος– να προσπαθήσει να βάλει το δικό της στίγμα στη διακυβέρνηση της χώρας μέχρι τις επόμενες εκλογές. Από τις οποίες, μάλιστα, υπάρχει το σοβαρό ενδεχόμενο να προκύψει χάος, λόγω του συστήματος της απλής αναλογικής που επέβαλαν ακριβώς γι’ αυτόν τον λόγο οι Συρανέλ. Με λίγα λόγια, στην πολιτική διαμόρφωση του 2019 η επίδραση του Αλ. Τσίπρα, των επιτελών και των υπουργών του –για πρώτη φορά ίσως σε μία κυβέρνηση δεν ξεχωρίζουν ποιοτικά κάποιοι από άλλους– θα είναι αισθητή. Ακόμη και με κυβέρνηση Κυρ. Μητσοτάκη κάποια στιγμή στην εξουσία!
Το χειρότερο για την Ελλάδα είναι ότι ούτε το άμεσο διεθνές περιβάλλον προσφέρει νότες αισιοδοξίας για το 2019. Οι σχέσεις με την Τουρκία θα συνεχίσουν να χαρακτηρίζονται από αυξομειούμενη ένταση, ανάλογα με τις διαθέσεις, τις διεκδικήσεις και τους σχεδιασμούς της Αγκυρας και μόνο η απουσία του Π. Καμμένου από το υπουργείο Εθνικής Αμυνας θα ισοδυναμεί με ποιοτική διαφοροποίηση. Η κατάσταση στη Μέση Ανατολή θα παραμείνει ασταθής, χωρίς να αποκλείεται να χειροτερέψει και κανείς δεν γνωρίζει τι έχει κατά νου η Ουάσιγκτον του Ντόναλντ Τραμπ για το Κόσοβο και την Αλβανία στα Βαλκάνια. Για την Ευρώπη, με το Brexit να οριστικοποιείται, τον ευρωσκεπτικισμό και την Ακροδεξιά να κερδίζουν πόντους στις ευρωεκλογές, τον Μακρόν να έχει χάσει τον έλεγχο στη Γαλλία, την οικονομία να επιβραδύνεται, τον Τραμπ να βυσσοδομεί εναντίον της, το 2019 θα ακολουθήσει το 2018 σε δυσκολία.