Η συνύπαρξη της Ακρόπολης με τη σύγχρονη πόλη ποτέ δεν υπήρξε δεδομένη. Ο Παρθενών δεν είναι ένα απλό ιστορικό κειμήλιο, όπως τα Φόρα των αυτοκρατόρων στην Ρώμη. Πέρα από τις εθνικές και ιδεολογικές παραδηλώσεις του, είναι ένα αριστούργημα της παγκόσμιας τέχνης. Σε αντίθεση όμως με άλλα, δεν κατοικεί στο μουσείο. Κατοικεί ανάμεσά μας, η θέα του ανήκει στην καθημερινότητα της ζωής, έστω και ασυνείδητα μαγνητίζει ακόμη και το πιο βιαστικό βλέμμα. Η θέα του εξ αποστάσεως ενισχύει τη γοητεία του: ο αγέρωχος γέρων, τραυματισμένος από το πέρασμα των αιώνων, συνυπάρχει με μια μεγαλούπολη που καλύπτει σαν ασπόνδυλο μαλάκιο το λεκανοπέδιο γύρω του. Η θέα του Παρθενώνα, ο αέρας της παρουσίας του, δεν είναι ανταλλάξιμη, όπως δεν είναι ανταλλάξιμη και η ίδια του η ύπαρξη. Σε αντίθεση με τη Ρώμη, όπου μπορείς να ακολουθήσεις ένα αρχιτεκτονικό νήμα που ξεκινά από τον Αρμάνι και χωρίς διακοπή σε οδηγεί έως τους Αντωνίνους και πιο πέρα ακόμη, η παρουσία του Παρθενώνα υπογραμμίζει την ασυνέχεια. Στην Αθήνα είναι ορατό το ρήγμα που χωρίζει τη δική μας από την αρχαία εποχή. Αυτό το ρήγμα προκάλεσε την παθογένεια της νεοελληνικής ιδεολογίας. Κοντά 200 χρόνια τώρα δεν μπορούμε να το χωνέψουμε.
Η θέα του στοιχειώνει τη σύγχρονη ζωή. Ας θυμίσω απλώς ότι στις τηλεοπτικές σειρές των χρόνων της ευμάρειας οι φοιτητοπαρέες ερωτεύονταν και χώριζαν σε διαμερίσματα με θέα τον Παρθενώνα. Η θέα του ήταν κάτι σαν ακριβό κοκτέιλ ή κάμπριο. Η υπόθεση με το κτίσμα των δέκα ορόφων στην οδό Φαλήρου και ο πανικός που προκάλεσε είναι η απόδειξη ότι η θέα του Παρθενώνα, εκτός από τον ίδιο, εξακολουθεί να μας στοιχειώνει. Και το πρόβλημα δεν είναι οι επιχειρηματίες που ανήγειραν το κτίριο. Το πρόβλημα είναι όλες αυτές οι υπηρεσίες με τους βαρύγδουπους τίτλους και τις υπερεξουσίες που δεν πήραν είδηση τόσα χρόνια ότι κάτι γίνεται εκεί κάτω, στο Κουκάκι. Εφορεία αρχαιοτήτων δεν βλέπει και δεν ελέγχει, δήμος αδειοδοτεί, όροφοι προστίθενται στους ορόφους και, όταν πια ο άλλος ξυπνάει κι ενώ νομίζει ότι παίζει σε σειρά του Παπακαλιάτη δεν μπορεί να δει την Ακρόπολη από το μπαλκόνι του, θυμώνει και καταγγέλλει. Oπου το Κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο ριγά και προστάζει διακοπή των εργασιών, και αυτοψία. Τι αυτοψία; Να διαπιστώσουν αν οι όροφοι έχουν το προβλεπόμενο ύψος που το έβλεπαν χωρίς να το δουν; Αν κατάλαβα καλά οι εργασίες που διεκόπησαν έχουν ήδη γίνει, αφού οι επιχειρηματίες δηλώνουν ότι το δεκαώροφο περιμένει τους πρώτους πελάτες τον Απρίλιο.
Προσπερνώ τη νεκροφάνεια των δημοσίων υπηρεσιών. Σιγά την είδηση. Oμως πώς είναι δυνατόν μια πόλη που έχει στηρίξει την ύπαρξή της στη «θέα της Ακρόπολης» να μην ξέρει ακόμη πώς να τη διαχειρισθεί;