Η περίοδος που ανοίγεται ενόψει των εκλογών για Ευρωβουλή, περιφέρειες, δήμους και, βεβαίως, τη νέα εθνική αντιπροσωπεία στην οποία θα βασιστεί η επόμενη κυβέρνηση, δεν αναμένεται να έχει συγκλονιστικά διαφορετικά χαρακτηριστικά από εκείνα που έχει κάθε προεκλογική περίοδος στην Ελλάδα: πόλωση, ισοπέδωση, προσπάθεια για «δολοφονία» χαρακτήρων και, μαζί με αυτά, τις ολοένα και καλύτερα οργανωμένες εκστρατείες διασποράς ψευδών ειδήσεων και συνειδητής παραπληροφόρησης που έχουν παρεισφρήσει πλέον στις τάξεις της επαγγελματικής δημοσιογραφίας. Η αυθύπαρκτη αξία της είδησης, της αντικειμενικής περιγραφής ενός γεγονότος δεν υφίσταται πια. Εν ολίγοις, η αυτόνομη λειτουργία της δημοσιογραφίας, ως επαγγελματικής δραστηριότητας που παρήγαγε ένα προϊόν το οποίο στηριζόταν στην αρχή ότι «το ρεπορτάζ είναι ιερό και η γνώμη ελεύθερη», έχει τρωθεί ιδιαιτέρως. Η αρχή φαίνεται να έχει αντιστραφεί. Αν το ρεπορτάζ είναι αντικειμενικό είναι κατακριτέο, διότι πιθανότατα επιλέγει την ουδετερότητα προκειμένου να καλύψει τον ένα ή τον άλλο διεκδικητή της εξουσίας.
Το φαινόμενο δεν είναι νέο, ωστόσο στην εποχή των social media λαμβάνει διαστάσεις επιδημίας. Πρόσωπα δίχως καμία επαγγελματική αναφορά, με προσωπικές και λοιπές εμμονές, αναδεικνύονται σε e-celebrities, προφανώς κατωτάτης υποστάθμης με δεδομένη τη γενικότερη ποιότητα του δημοσίου λόγου στην Ελλάδα. Ακόμα χειρότερα, ανώνυμοι λογαριασμοί, συνδεδεμένοι με κομματικούς ή προσωπικούς μηχανισμούς πολιτικών προσώπων και ανάλογα με την κεντρική γραμμή που έχει αποφασιστεί, κατευθύνουν την κριτική τους προς τη μια ή την άλλη κατεύθυνση. Η Ελλάδα είναι παντελώς ανέτοιμη να σταθεί έστω και αξιοπρεπώς στη μάχη κατά των fake news και της παραπληροφόρησης. Τα προβλήματα ξεκινούν από τις πρακτικές αδυναμίες που υπάρχουν, όπως π.χ. η ελλιπής κατάρτιση, οργάνωση και προσαρμογή των αιθουσών σύνταξης των περισσοτέρων ΜΜΕ στα νέα δεδομένα. Τα ΜΜΕ πέρασαν μια πολύ σοβαρή κρίση κατά τη διάρκεια της προηγούμενης δεκαετίας, γι’ αυτό και η μετάβασή τους στην επόμενη φάση περνάει από πολλά και, όχι πάντα ευανάγνωστα, προβλήματα.
Ωστόσο, η αναδιάρθρωσή τους είναι μονόδρομος. Κυρίως διότι πρέπει να βρεθεί ένα επιχειρηματικό μοντέλο που να εξυπηρετεί την οικονομική τους ευρωστία, προϋπόθεση απαραίτητη και για την ανεξαρτησία τους. Εφόσον ο κορμός της ενημέρωσης, δηλαδή τα επαγγελματικά ΜΜΕ, εξυγιανθεί, τότε θα ακολουθήσουν ή θα απομονωθούν και οι παράπλευροι, ευκαιριακοί παίκτες.
Οσα διακυβεύονται είναι πολύ μεγαλύτερα και σημαντικότερα από την πολιτική συγκυρία. Καμία κοινωνία, καμία δημοκρατία δεν μπορεί να επιβιώνει ες αεί πάνω στο ψέμα, στη συκοφαντία και στην παραπληροφόρηση.