Κάπου στην Αλάσκα, δύο κυνηγοί, πατέρας και γιος, σκοτώνουν μέσα σε ένα χιονισμένο δάσος μια αρκούδα και όλα τα μικρά της. Τη σκηνή κατέγραψε κάμερα, το υλικό έφτασε σε ακτιβιστές οι οποίοι και το ανάρτησαν στο Διαδίκτυο και αυτές τις μέρες κάνει τον γύρο του κόσμου. Δεν γνωρίζω ακόμα αν έχουν κινηθεί νομικές διαδικασίες κατά των δύο υπανθρώπων, οι οποίοι, έτσι πολύ άνδρες όπως είναι (πόσο sportsman είσαι αλήθεια όταν δολοφονείς μια μάνα και τα παιδιά της), ακούγονται να καυχώνται για το κατόρθωμά τους.
Το ενδιαφέρον σε αυτή τη δυσάρεστη ιστορία είναι το στοιχείο της κάμερας. Ως γνωστόν, πλέον υπάρχουν παντού κάμερες. Ακόμα και σε ένα δάσος της Αλάσκας. Πόσο μάλλον εντός των πόλεων. Πρόσφατα, στην πολυκατοικία μας, έγινε διάρρηξη. Το αρχιτεκτονικό γραφείο που στεγάζεται στο ισόγειο, με τις κάμερες φύλαξης που διαθέτει, «έπιασε» τους δράστες.
Σχεδόν κάθε μέρα στο Διαδίκτυο, από πλατφόρμες μέσων ενημέρωσης έως το φέισμπουκ, παρακολουθούμε πράξεις που έχουν γίνει εν κρυπτώ ή/και παράνομα, πράξεις που είναι ενοχλητικές ή και κτηνώδεις, όπου οι εκάστοτε δράστες αγνοούν ότι κάποια κάμερα ασφαλείας τους παρακολουθεί.
Η πιο συνηθισμένη συζήτηση σχετικά με τις κάμερες που βρίσκονται παντού είναι το πώς όλοι πλέον παρακολουθούμαστε αδιάκοπα. Ο Μεγάλος Αδελφός κ.τ.λ., κ.τ.λ. Βέβαια, αυτό δεν είναι τίποτα μπροστά στο πώς έχουμε παραδώσει την ιδιωτική μας ζωή μέσω του Διαδικτύου και της χρήσης των κινητών τηλεφώνων μας.
Στην ουσία, αν θες να μην σε παρακολουθούν, θα πρέπει να ζεις μια ζωή στην οποία θα είναι σα να μην υπάρχεις για κανέναν.
Συμβαίνει όμως και κάτι άλλο με το υλικό που καταγράφουν αυτές οι κάμερες, που σε συνδυασμό με το ότι γίνεται ανάρτηση στο Διαδίκτυο (οπότε μπορούμε να το δούμε και από τα κινητά μας), φτάνει σε όλους μας: γινόμαστε κάτοχοι ενθυμίων φρίκης. Από τροχαία δυστυχήματα, φόνους και κακοποιήσεις έως το σχολικό μπούλινγκ και τους βασανισμούς ζώων, η φρίκη γίνεται καθημερινός μας σύντροφος. Χώρια οι επιτόπιες καταγραφές με κάμερες κινητών, όταν κάποιος τυχαίνει να βρίσκεται μπροστά σε κάποιο βίαιο γεγονός.
Ο πόλεμος έγινε για πρώτη φορά θέαμα οικογενειακό με την τηλεοπτική κάλυψη του πολέμου στο Βιετνάμ. Πολύ αργότερα, με τον πόλεμο στον Κόλπο, το 1991, ο πόλεμος άρχισε να μεταδίδεται σε απευθείας μετάδοση. Τώρα πια όλο αυτό φαντάζει παρωχημένο. Καιρό τώρα, κάθε φορά που χαζεύω το φέισμπουκ πιάνω τον εαυτό μου να σφίγγεται για το τι μπορεί να δω.
Με παρηγορεί η σκέψη ότι είναι δυνατόν μια κάμερα να οδηγήσει κάποιον ένοχο στη Δικαιοσύνη, αλλά δεν είμαι καθόλου σίγουρος ότι αυτά τα ενθύμια φρίκης προκαλούν την όποια αφύπνιση. Μάλλον το αντίθετο: εξάπτουν μια νοσηρή περιέργεια που φωλιάζει μέσα σε όλους μας.