Παρέλκυση. Δραματοποίηση. Συνθηκολόγηση. Αυτά είναι τα τρία στάδια της γυμνασμένης, υπερτετραετούς πλέον, σχέσης του ΣΥΡΙΖΑ με τους δανειστές. Πρώτα η παρέλκυση: Η άρνηση ότι υπάρχει πρόβλημα που επείγει να λυθεί και η προσπάθεια να θαφτεί κάτω από την άμμο της κλεψύδρας. Μετά η δραματοποίηση: Η αναγόρευση του προβλήματος σε ζήτημα εθνικής κυριαρχίας για το οποίο επιβάλλονται μονομερείς ενέργειες. Και στο τέλος η συνθηκολόγηση: Η παραδοχή ότι πετυχαίνουμε συμβιβασμό γιατί η ρήξη θα έφερνε χάος. Ευτυχώς που δεν πάθαμε και τίποτε.
Στο θέμα των κόκκινων δανείων η κυβέρνηση έπαιξε ευλαβικά και τις τρεις πράξεις του έργου. Αφησε το ζήτημα να χρονίσει, προτού το κάνει λάβαρο, για να καταλήξει να συμμορφωθεί με τις διευθετήσεις που της υπαγόρευαν οι εταίροι – κατ’ ανάγκην και όχι, όπως το είπε ο Δραγασάκης, «κατ’ επιθυμίαν». Το ότι αυτή τη χορογραφία εξετέλεσε, χωρίς να πολυβάλει τα πόδια του στη φωτιά, ο υπουργός Οικονομίας δεν ήταν βέβαια ασυνήθιστο.
Εδώ και καιρό έχει παγιωθεί ένα πολυ-πολικό σύστημα διαχείρισης στην οικονομική πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ (πόσο πιο κομψά να περιγράψει κανείς την κακοφωνία;). Με τα ζητήματα των τραπεζών ασχολούνται ο Φλαμπουράρης, ο Δραγασάκης, ο Τσακαλώτος. Με τα ζητήματα της εκτέλεσης του προϋπολογισμού ασχολείται, εσχάτως, εκτός από το υπουργείο Οικονομικών, ο υφυπουργός Εργασίας, συνεπικουρούμενος σιβυλλικά από τον κυβερνητικό εκπρόσωπο.
Στην πραγματικότητα η πολιτική που επιχειρεί αυτό το πολυκέφαλο σύστημα να ασκήσει δεν είναι οικονομική – δεν υπηρετεί κάποιο σχέδιο για την πραγματική οικονομία. Είναι διαχείριση προεκλογικών πόρων. Πρέπει να ρυθμιστεί οριστικά το θέμα της πρώτης κατοικίας ή μπορεί να αφεθεί, με μια ψευτορύθμιση, για μετά; Πρέπει να διανεμηθούν τώρα τα 658 εκατ. που έχουν κρατηθεί ως πελατειακή καβάντζα; Πότε πρέπει να εισαχθεί η νέα ρύθμιση των 120 δόσεων, προκειμένου να προλάβει να αποδώσει πολιτικά;
Οι κυβερνητικές αρρυθμίες πάνω σε αυτή την ατζέντα εξηγούνται από την αβεβαιότητα του πολιτικού χρόνου. Τίποτε δεν μπορεί οριστικά να αποφασιστεί, αν δεν έχει πρώτα αποφασιστεί ο χρόνος των βουλευτικών εκλογών.
Κάπως έτσι, ο Τσακαλώτος εμφανίζεται να κάνει τον παιδονόμο. Εμφανίζεται ως αντίβαρο όχι μόνο στον Πετρόπουλο, αλλά και στους Φλαμπουράρη και Δραγασάκη, καθώς είναι ο μόνος που, παράλληλα με τον ρευστό προεκλογικό χρόνο, είναι υποχρεωμένος να κινείται και στο ρεύμα της διαχρονικής διαπραγμάτευσης με τους δανειστές.
Ο Τσακαλώτος είχε χρειαστεί πριν από λίγες εβδομάδες πάλι να τιθασεύσει την αχρείαστη φλυαρία του Δραγασάκη για τους τραπεζικούς κινδύνους. Επιβεβαιώνεται έτσι ο κανόνας ότι στον ΣΥΡΙΖΑ, όπως και στη ζωή, έρχεται η στιγμή που κάποιος πρέπει να κηδεμονεύει και τους κηδεμόνες.