Σύμφωνα με απόφθεγμα του Χαρίλαου Φλωράκη, η κάλπη είναι «γκαστρωμένη». Ωστόσο, η συνεχής πιστοποίηση από όλες τις δημοσκοπήσεις σχεδόν ότι η διαφορά Ν.Δ. – ΣΥΡΙΖΑ έχει παγιωθεί γύρω στις 10 ποσοστιαίες μονάδες, επιτρέπει στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης να χαμογελάει με σιγουριά, όσο και αν οι κυβερνητικοί Συριζαίοι συνεχίζουν να διαλαλούν ότι διεκδικούν με μεγάλες πιθανότητες τη νίκη στις επόμενες εκλογές, ενώ ταυτόχρονα κάνουν τα πάντα για να ναρκοθετήσουν το πεδίο. Επομένως, αν οι δημοσκοπήσεις δεν πέφτουν τραγικά έξω και αν δεν συμβεί κάποιο απρόβλεπτο γεγονός που θα ανατρέψει τα πάντα, μπορούμε να πούμε ότι εκείνο που μένει να διευκρινιστεί από την κάλπη είναι η αυτοδυναμία ή όχι της Νέας Δημοκρατίας.
Και όμως, ούτε η Ν.Δ. πρέπει να είναι ενθουσιασμένη επειδή τα ευρήματα των δημοσκοπήσεων προβλέπουν τη νίκη της, ούτε όσοι θεωρούν απαραίτητο για τη χώρα «να φύγουν αυτοί» πρέπει να χαίρονται. Είναι αποθαρρυντικό το γεγονός ότι, παρά τη φοβερή ανικανότητα που έχει επιδείξει αυτή η κυβέρνηση σε όλη τη διάρκεια της θητείας της, την αθλιότητα και την ωμότητα της συμπεριφοράς της, τη διχαστική ρητορική της, τα αυταπόδεικτα ψέματα που έχει σερβίρει και τη συστηματική υιοθέτηση της στασιμότητας της χώρας, ο ΣΥΡΙΖΑ και η ηγεσία του θα συνεχίσουν να παίζουν πρωταγωνιστικό ρόλο και μετά τις εκλογές. Δεν είναι καθόλου τιμητική και είναι ελάχιστα ελπιδοφόρα για την ελληνική κοινωνία η πρόβλεψη των δημοσκοπήσεων ότι το ποσοστό του ΣΥΡΙΖΑ θα κυμανθεί μεταξύ 20-25% στις εκλογές και θα είναι το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Είτε γιατί ένα ποσοστό των Ελλήνων είναι ιδεολογικά «κολλημένο», χωρίς καν να βλέπει την πραγματικότητα, είτε γιατί δεν σκέπτεται λογικά, είτε γιατί «εξαγοράζεται» με διάφορους ψηφοθηρικούς τρόπους, είτε, τέλος, γιατί δεν ενδιαφέρεται ποσώς.
Ταυτόχρονα, είναι εξαιρετικά απογοητευτικό να εκλαμβάνουν κάποιοι «διαμορφωτές» της κοινής γνώμης ως δείγματα εξυπνάδας ή χαρίσματος και άξιες θαυμασμού τις υψηλές επιδόσεις του κυνικού Αλέξη Τσίπρα στην ίντριγκα και άλλοι να σπεύδουν να ρίξουν «γέφυρες», θεωρώντας ότι μπορεί αυτός και το κόμμα του να μεταλλαχθούν σε οπαδούς της φιλελεύθερης δημοκρατίας… Σε αυτούς τους τελευταίους συστήνεται το πολύ ενδιαφέρον βιβλίο των Steven Levitsky και Daniel Ziblatt «Πώς πεθαίνουν οι δημοκρατίες» (εκδόσεις Μεταίχμιο). Αναφέρεται κυρίως στα χαρακτηριστικά και στις συμπεριφορές αυταρχικών λαϊκιστών –και δικτατόρων– διεθνώς και κάνει ιδιαίτερη μνεία σε τέσσερις ενδείξεις που επισημαίνει ο καθηγητής Juan Linz, οι οποίες κανονικά πρέπει να προκαλούν ανησυχία στο νοήμον κοινό:
• Η απόρριψη, λεκτικά ή έμπρακτα, των κανόνων του δημοκρατικού παιχνιδιού.
• Η άρνηση ότι οι πολιτικοί αντίπαλοι είναι ισότιμοι παίκτες, στους οποίους οφείλεται σεβασμός.
• Η ανοχή ή η ενθάρρυνση πράξεων βίας.
• Η τάση περιορισμού (και ελέγχου) της ελευθερίας έκφρασης αντιπάλων και μέσων μαζικής ενημέρωσης.
Η άσκηση πολιτικής περιλαμβάνει ασφαλώς και στοιχεία λαϊκισμού, αλλά ο Αλέξης Τσίπρας και οι δικοί του έχουν φτάσει στα άκρα και συνεχίζουν ακάθεκτοι. Οταν ένας «λαϊκιστής δημαγωγός» εμφανίζεται και φτάνει στην εξουσία ως αντίπαλος των «ελίτ» και του «κατεστημένου», σαν αυθεντικός εκπρόσωπος του λαού και πολέμιος της διαφθοράς και των «κλειστών κυκλωμάτων εξουσίας», χαρακτηρίζοντας τους αντιπάλους του μη πατριώτες (όπως «Τσολάκογλου» και «γερμανοτσολιάδες») και καταγγέλλοντας ως μη ουσιαστικά δημοκρατικό, αλλά, αντίθετα, διεφθαρμένο και νοθευμένο το πολιτικό σύστημα, η ανησυχία των δημοκρατών πρέπει να αυξάνεται. Και όταν ένας εκλεγμένος ηγέτης επιδιώκει τη χειραγώγηση δημοκρατικών θεσμών, όπως η Δικαιοσύνη, οι ανεξάρτητες αρχές ή τα ΜΜΕ, και μπαίνει σε δρόμο προς τον αυταρχισμό, τότε η ανησυχία πρέπει να κτυπά «κόκκινο».
Οποιος λοιπόν διακρίνει τέτοια στοιχεία στον Αλέξη Τσίπρα και το κόμμα του πρέπει να είναι απογοητευμένος από τις δημοσκοπήσεις και τους γεφυροποιούς.