Ο Πάπας Φραγκίσκος επισκέπτεται την Τρίτη τη Βόρεια Μακεδονία και ο Ζόραν Ζάεφ του επιφυλάσσει θερμή υποδοχή, κηρύσσοντας αργία στις δημόσιες υπηρεσίες και διανέμοντας δεκάδες χιλιάδες «εισιτήρια» σε όσους θέλουν να παρακολουθήσουν τη δημόσια θεία λειτουργία στην κεντρική πλατεία των Σκοπίων. Στη Βόρεια Μακεδονία υπάρχουν ελάχιστοι ρωμαιοκαθολικοί, αλλά αυτό καθόλου δεν μειώνει τη σημασία του ταξιδιού του Ποντίφικα, ο οποίος αναμένεται να «ευλογήσει» τη συμφωνία των Πρεσπών αναδεικνύοντάς την σε πρότυπο διευθέτησης και άλλων διαφορών (Κόσοβο, Βοσνία) στα Βαλκάνια και όχι μόνον. Εν προκειμένω το Βατικανό ασκεί τη δική του επιρροή στα βαλκανικά δρώμενα. Δεν πρέπει να ξεχνάμε τον ρόλο του Πάπα Βοϊτίλα στην πτώση τού ούτως ή άλλως ετοιμόρροπου οικοδομήματος του «υπαρκτού σοσιαλισμού», ούτε και τη συμβολή του Βατικανού στην κατάρρευση της Γιουγκοσλαβίας.
Ηταν το Βατικανό που αναγνώρισε, πρώτο αυτό, την αποσχισθείσα Κροατία το 1991 ως ανεξάρτητο κράτος και είναι χαρακτηριστικά τα όσα είχε αποκαλύψει, μιλώντας στον γράφοντα για τις ανάγκες βιβλίου για την κατάρρευση της Γιουγκοσλαβίας (σελ. 336), ο τότε πρωθυπουργός Κωνσταντίνος Μητσοτάκης. «Ο φίλος μου Τζούλιο Αντρεότι, πρωθυπουργός τότε της Ιταλίας, μου είχε γίνει φορτικός πιέζοντάς με να αναγνωρίσουμε την Κροατία. Τον ρώτησα τότε: Μα τι σε έχει πιάσει, Τζούλιο, και λύσσαξες με αυτό το θέμα; “Δεν μ’ αφήνει σε ησυχία ο Πάπας, μου τηλεφωνεί δύο φορές την ημέρα και αξιώνει να αναγνωρίσουμε τους Κροάτες”. Το Βατικανό είχε κινητοποιηθεί σε αυτή την υπόθεση», μου απάντησε. Και δεν ήταν η μοναδική περίπτωση, ούτε, προφανώς, και ο Πάπας είναι ο μόνος που ασκεί θρησκευτική διπλωματία πίσω από τα βόρεια σύνορά μας και στην Ανατολική Ευρώπη, όπου βρίσκεται σε εξέλιξη ένα πολύπλοκο παιχνίδι επιρροής. Η πανίσχυρη Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία είναι για το Κρεμλίνο ένα εργαλείο, τη δύναμη του οποίου προσπαθεί να εκμεταλλευτεί για να περάσει την πολιτική του, ιδιαίτερα σε χριστιανικές ορθόδοξες χώρες, όπως η Ρουμανία, η Σερβία, η Βουλγαρία κ.ά). Ο Πούτιν παρενέβη ανοικτά στρεφόμενος εναντίον του Φαναρίου στο θέμα της αυτοκεφαλίας της Εκκλησίας της Ουκρανίας. Και το έκανε διαισθανόμενος ότι ένας βασικός αγωγός της ρωσικής επιρροής, η Εκκλησία δηλαδή, στην Ουκρανία, κινδυνεύει να «κλείσει». Οπως ο Πάπας, έτσι και ο Πατριάρχης Μόσχας περιοδεύουν στα Βαλκάνια για να κηρύξουν τον λόγο του Θεού, που όμως εμπλέκεται στη διελκυστίνδα γεωπολιτικής επιρροής μεταξύ Δύσης και Ανατολής.