Ασφαλώς και ο Κυρ. Μητσοτάκης και η Νέα Δημοκρατία έχουν τον πρώτο λόγο ενόψει ευρωεκλογών. Ολες, μα όλες, οι δημοσκοπήσεις τούς δείχνουν να προηγούνται αισθητά, από 6,5 έως 10 ποσοστιαίες μονάδες, του ΣΥΡΙΖΑ, οι παραστάσεις νίκης είναι εμφανώς υπέρ τους και οι δημοσκόποι, που επισημαίνουν συνεχώς ότι οι δημοσκοπήσεις απεικονίζουν την κατάσταση τη στιγμή που διεξάγονται (προφανώς για να έχουν άλλοθι, αν οι κάλπες τούς ρίξουν έξω), διαβεβαιώνουν ότι η εικόνα του σώματος των ψηφοφόρων έχει παγιωθεί και δεν ανατρέπεται.
Μακάρι να έχουν δίκιο αυτή τη φορά και να μην έχουν παρασύρει ακόμη και τους… Financial Times (χωρίς αυτό να σημαίνει θαυμασμό και δέος για τη συγκεκριμένη εφημερίδα), που και η δική τους δημοσκόπηση δείχνει ευρεία διαφορά μεταξύ Ν.Δ. και ΣΥΡΙΖΑ.
Από την άλλη πλευρά, πληροφορίες από τις Βρυξέλλες λένε ότι ο Αλ. Τσίπρας συνεχίζει απτόητος να διαβεβαιώνει τους Ευρωπαίους ότι θα κερδίσει τις επερχόμενες εκλογές. Δεν διευκρινίζεται αν εννοεί τις ευρωεκλογές ή τις εθνικές εκλογές, αλλά με την τροπή που έχουν πάρει τα πράγματα μικρή σημασία έχει. Πρόκειται για ευρωεκλογές κατ’ εικόνα και ομοίωση εθνικών εκλογών και φαίνεται ότι οι Ευρωπαίοι δανειστές και ορισμένοι από τους πρεσβευτές τους στην Αθήνα πείθονται –ή έτσι υποδύονται– ακόμη από τις διαβεβαιώσεις του πρωθυπουργού.
Κρίνοντας τουλάχιστον από τη συμπεριφορά τους απέναντί του. Δεν είναι, άλλωστε, τυχαίο το ότι πριν από μερικές εβδομάδες ο Κυρ. Μητσοτάκης κάλεσε σε γεύμα ξένους πρεσβευτές προκειμένου να ξεκαθαρίσει τις δικές του προθέσεις και απόψεις και ταυτόχρονα να ανιχνεύσει ο ίδιος τη δική τους στάση, που μερικές φορές μοιάζει ανεξήγητη, χωρίς όμως πραγματικά να είναι. Εχουν λόγους και συμφέροντα όλοι αυτοί…
Η αλήθεια είναι ότι ο Αλ. Τσίπρας είναι ικανός να λέει και να υπόσχεται τα πάντα στους πάντες δίχως ίχνος δισταγμού. Προσωπικά ο υπογράφων ποτέ δεν γνώρισε πολιτικό με τόσο μεγάλη δόση κυνισμού και έλλειψη συναισθήματος στη διάρκεια της επαγγελματικής του θητείας από το 1975 έως σήμερα. Το πιο καταπληκτικό, μάλιστα, είναι ότι ανάλογης υφής είναι ολόκληρο το στενό επιτελείο του και ίδια είναι η συμπεριφορά ολόκληρης της κυβέρνησης, του Ευκλ. Τσακαλώτου συμπεριλαμβανομένου (καθώς μερικοί θέλουν να τον εξαιρούν… λόγω οξφορδιανής προφοράς). Επομένως, δεν είναι τίποτα για τον λεγάμενο να διαβεβαιώνει παντού ότι θα νικήσει πάλι στις εκλογές. Να το διακηρύσσει δηλαδή στην προεκλογική εκστρατεία του, κάτι αναμενόμενο, αλλά και να το λέει και πίσω από τις κουίντες, χωρίς κανένα χαρακτηριστικό του προσώπου του να προδίδει αμφιβολία. Πρόκειται πραγματικά για φαινόμενο υποκρισίας και το μόνο που τον προδίδει είναι ότι επιχειρεί συστηματικά να ναρκοθετήσει το πεδίο για τον επόμενο, αδιαφορώντας για τη χώρα.
Δεύτερη αλήθεια είναι ότι οι αλλαγές στις διαθέσεις του εκλογικού σώματος δεν είναι πολύ ορατές διά γυμνού οφθαλμού. Ο μεν Αλ. Τσίπρας έχει περάσει από τη φάση της άκρατης λασπολογίας των αντιπάλων του, που δεν του βγήκε, σε κρεσέντο παροχών, προσλήψεων και υποσχέσεων (επιχειρώντας παράλληλα να επικαλύψει και τη μελλοντική οικονομική πολιτική της Ν.Δ.), ο δε Κυρ. Μητσοτάκης θέλει να αναδείξει την αναλγησία, την ανικανότητα και τον «τσογλανισμό» στη συμπεριφορά και την πρακτική της κυβέρνησης. Οσο για τους δημοσιογράφους, όσοι είναι καλών προθέσεων προσπαθούν να αφουγκραστούν πώς και αν επηρεάζεται η κοινή γνώμη, πέρα από τον κύκλο τους, κάτι καθόλου εύκολο στις μέρες μας. Πώς να βγάλει κανείς άκρη όταν ακούει ότι στην Κρήτη πάει καλά ο ΣΥΡΙΖΑ, στα Γιάννενα η απόσταση των δύο είναι μικρή, όχι όπως στη Μακεδονία, και από την άλλη υπάρχουν τα ευρήματα των δημοσκοπήσεων.
Αλήθεια, τέλος, είναι ότι το επικοινωνιακό επιτελείο της Ν.Δ. χρειάζεται ενίσχυση και το ίδιο ισχύει ακόμη περισσότερο για το επικοινωνιακό επιτελείο του ΚΙΝΑΛ. Ο Αλ. Τσίπρας και οι δικοί του δεν αντιμετωπίζονται με το γάντι και από πρόσωπα μικρού πολιτικά ειδικού βάρους.
Απαιτούν σκληρούς αντιπάλους, όσο οι ίδιοι, με πολιτική αντίληψη και γνώση, που να μην αφήνουν τίποτα να πέσει κάτω, έτοιμους ανά πάσα στιγμή να ανταποδώσουν τα ίσα. Οι ηγεσίες των δύο κομμάτων μπορούν να βρουν τέτοιους ανθρώπους –όχι πολλούς, βέβαια– στις τάξεις τους. Ας τους αναθέσουν τις συγκεκριμένες ευθύνες, γιατί όλα παίζονται τώρα, όχι αύριο.