Μετά την παράσταση στη Βουλή την περασμένη Τετάρτη ανέκυψε το ερώτημα αν σωστά ή όχι ο Κυριάκος Μητσοτάκης βούτηξε στη… λάσπη για να αντιμετωπίσει «στα ίσα» έναν ειδικό της λασπομαχίας, που θεωρεί ότι ο βούρκος είναι ο προνομιακός χώρος, τον Αλέξη Τσίπρα, γι’ αυτό και εκεί προσπαθεί να παρασύρει τους αντιπάλους του. Ορθό το ερώτημα, όπως και πολιτικά ορθή η παρέμβαση της Φώφης Γεννηματά που όταν ανέβηκε στο βήμα «επέπληξε» τους «δύο μονομάχους» για το επίπεδο στο οποίο έριξαν μία συζήτηση στη Βουλή.
Τούτων λεχθέντων, υπήρξαν αυτοί που εξέφρασαν την άποψη ότι κακώς ο αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας παρασύρθηκε σε μια τέτοια λασπομαχία. Γιατί πρώτον, δεν είναι του τύπου του και του στυλ του, δεύτερον, ο Τσίπρας είναι λασπομάχος από γεννησιμιού του, αλλά και λόγω εκπαίδευσης, οπότε είναι καλύτερος στο συγκεκριμένο σπορ, τρίτον, το κοινό στο οποίο απευθύνεται ο Κυρ. Μητσοτάκης είναι άλλου επιπέδου, είναι δηλαδή πιο «σαλονάτο» και επομένως δεν δέχεται εύκολα τέτοιες συμπεριφορές από έναν υποψήφιο πρωθυπουργό. Με λίγα λόγια, όσοι επέκριναν τον Κυρ. Μητσοτάκη γιατί έπεσε στο επίπεδο του Αλ. Τσίπρα την περασμένη Τετάρτη στη Βουλή, πιστεύουν εμμέσως πλην σαφώς ότι έχασε τις εντυπώσεις.
Από την άλλη πλευρά βρίσκονται εκείνοι που πιστεύουν ότι πολύ καλά έκανε ο Κυρ. Μητσοτάκης και βυθίστηκε αυτή τη φορά στη λάσπη. Κατ’ αυτούς, ο Αλ. Τσίπρας θεωρούσε έως τώρα ότι ήταν δικό του αποκλειστικό δικαίωμα και προνόμιο να λασπώνει τους πολιτικούς αντιπάλους του, να επιτίθεται και να προσβάλλει τις οικογένειές τους, να τους χλευάζει ως «κολλεγιόπαιδες», να προβάλλει τον εαυτό του ως εκλεκτό «παιδί του λαού». Επομένως, ο Κυρ. Μητσοτάκης κινδύνευε σοβαρά να κολλήσει επάνω του η «ρετσινιά» του άτολμου «καθώς πρέπει» που δεν έχει τα κότσια να αντιπαρατεθεί όταν τα πράγματα σκληραίνουν και άρα ήταν ο εκλεκτός μιας περιορισμένης «ελίτ».
Οι ίδιοι –αυτοί που πιστεύουν ότι σωστά ο Κυρ. Μητσοτάκης ανταποκρίθηκε στην πρόκληση Τσίπρα για λασπομαχία– επισημαίνουν ότι σε μία χώρα όπου το θράσος, το νταηλίκι, το «μπούλινγκ», η εκτόξευση λάσπης, η μπαχαλοποίηση των πάντων, η ασυδοσία έχουν γίνει βασικά χαρακτηριστικά της καθημερινότητας, η πόρευση με την αγιαστούρα, παρεξηγείται. Ακόμη περισσότερο, θεωρείται ένδειξη αδυναμίας και «λαπαδοσύνης», όταν Τσίπρας και ΣΥΡΙΖΑ ευνοούν με κάθε τρόπο την επιβολή αυτών των χαρακτηριστικών στην κοινωνία. Γι’ αυτό και πολύ καλά έκανε ο Κυρ. Μητσοτάκης και «έσπασε τον τσαμπουκά του Αλ. Τσίπρα» μέσα στη Βουλή.
Είναι πραγματικά δύσκολο να υποστηρίξει ένας τρίτος τη μία ή την άλλη άποψη και δυσκολότερο να κρίνει αν η κάθοδος του Κυρ. Μητσοτάκη στον λάκκο με τις λάσπες τον ωφέλησε πολιτικά ή όχι. Το πιθανότερο είναι ότι ούτε θα κερδίσει ούτε θα χάσει ψήφους εξ αυτής της αιτίας. Ωστόσο ήταν και είναι φανερό ότι ο «εκτσογλανισμός» της πολιτικής ζωής από την πλευρά Αλ. Τσίπρα και λοιπών (Συριζαίων, Αν.Ελ. και συνοδοιπόρων γεφυροποιών) έχει γίνει εξαιρετικά ενοχλητικός έως και επικίνδυνος. Δεν είναι εύκολη η απάντηση στο ερώτημα αν ο «εκτσογλανισμός» της κοινωνίας έφερε τον Αλ. Τσίπρα στην κοινωνία και εκείνος το εκμεταλλεύεται, ή αν ο Αλ. Τσίπρας συμβάλλει αποφασιστικά στον «εκτσογλανισμό» της κοινωνίας. Οπως και να ’ναι πάντως, κάπως πρέπει να κοπεί αυτός ο «εκτσογλανισμός».
Δεν υπάρχει βεβαίως αμφιβολία ότι ο Κυρ. Μητσοτάκης συνέβαλε στην ακραία πόλωση τις προάλλες στη Βουλή. Οπως ακριβώς το επιθυμεί ο Αλ. Τσίπρας. Πόσο εύκολο όμως είναι να αποφύγει κανείς κάτι τέτοιο όταν ο άλλος προωθεί συνεχώς και με κάθε τρόπο το «εμείς ή αυτοί»; Γίνεται θέμα επιβίωσης όταν ανήκεις στους «αυτούς» και το βλέπουμε παντού. Γιατί στους «αυτούς» ανήκουν όσοι αγανακτούν με τη συμπεριφορά Τσίπρα και Συριζαίων σε όλους τους τομείς, από τη δημόσια διοίκηση και την εκπαίδευση ώς τη δημόσια ασφάλεια. Και πάντως, η πολιτική έπαυσε να είναι (δυστυχώς) ένα άθλημα μόνο για κυρίους και κυρίες. Το διαπιστώνουμε σε πολλά μέρη της οικουμένης, αλλά δεν υπάρχει αμφιβολία ότι τους νέους κανόνες τους επέβαλαν στην Ελλάδα ο Αλ. Τσίπρας και οι δικοί του. Πάντα η πολιτική ήταν σκληρή, αλλά αυτοί την έχουν μετατρέψει σε λασπομαχία.