Το καλό της υπόθεσης είναι ότι τώρα πια ξέρουμε – και αυτό είναι χρήσιμο ενόψει των βουλευτικών της 7ης Ιουλίου. Ξέρουμε ότι το δίκιο είναι με το μέρος των συνδικαλιστών της Αστυνομίας, όταν καταγγέλλουν ότι η ανοχή στη βία και στην ανομία των αναρχικών είναι το αποτέλεσμα πολιτικής επιλογής της ηγεσίας του υπουργείου. Εχουν δίκιο, πέραν πάσης αμφιβολίας. Αυτή η κραυγαλέα ανοχή στη βία της άκρας Αριστεράς, η ανοχή που επιτρέπει στα Κουφοντινάκια να αλωνίζουν ανενόχλητα στην πρωτεύουσα, υπερασπιζόμενα τις ένδεκα δολοφονίες του γνωστού καθάρματος, η ανοχή που έχει καταντήσει τους αστυνομικούς ζωντανούς στόχους για την εκπαίδευση αναρχικών στις ρίψεις μολότοφ, η ανοχή που έχει επαναφέρει στην Αθήνα ένα κλίμα ανασφάλειας, το οποίο παραπέμπει στις αρχές της δεκαετίας, όλα αυτά επιτέλους εξηγούνται.
Εξηγούνται με τον παραστατικότερο τρόπο, όταν βλέπουμε τον αρχηγό της Ελληνικής Αστυνομίας να φιγουράρει πρώτο τραπέζι πίστα στις προεκλογικές συγκεντρώσεις του Τσίπρα –με πολιτικά και, φυσικά, χωρίς γραβάτα που ενοχλεί του Συριζαίους– και να χαριεντίζεται με τα στελέχη του στενού πυρήνα της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ. Τι περισσότερο χρειαζόμαστε για να πεισθούμε, όταν τον θαυμάζουμε να προσπαθεί τόσο εμφανώς να γίνει ευχάριστος στους κυρίους υπουργούς; Και αυτό είναι μέρος μόνο της συνολικής εικόνας, στην οποία πρέπει να προσθέσουμε επίσης την παρουσία του αρχηγού του Λιμενικού στην προεκλογική συγκέντρωση, καθώς και τη μετάθεση των εκλογών κατά μία εβδομάδα, με προφανή τον σκοπό να επιλέξουν την ηγεσία της Δικαιοσύνης.
Το εξοργιστικότερο όλων, δε, είναι να τους βλέπεις να κατηγορούν την αντιπολίτευση για ό,τι ακριβώς διαπράττουν οι ίδιοι. Παρεμβαίνουν βάναυσα στη λειτουργία των θεσμών, ενώ ο νομικός κόσμος σύσσωμος έχει ξεσηκωθεί και φωνάζει, κατηγορούν όμως την αντιπολίτευση ότι εκείνη επιχειρεί να παρέμβει στη λειτουργία των θεσμών. Είναι η αχώνευτη θρασύτητα, ο κωλοπαιδισμός, αν δεν σας ενοχλεί ο όρος, με τον οποίο σπεύδουν να κάνουν άσπρο το μαύρο ή αντιστρόφως, ανάλογα πάντα με το συμφέρον της στιγμής. Μεταχειρίζονται τους δημοκρατικούς θεσμούς ως εργαλεία για να κάνουν τη δουλίτσα τους. Οι δημοκρατικές νόρμες (δηλαδή οι άρρητες προϋποθέσεις για τη λειτουργία των θεσμών σε μια δημοκρατία, όπως π.χ. η αποδοχή της νομιμοποίησης του αντιπάλου και η αδιαπραγμάτευτη εναντίωση στη βία) γι’ αυτούς δεν υφίστανται.
Η πολιτική κουλτούρα τους είναι μαρξιστική, δεν έχει σχέση με τη δημοκρατία. Η διάκριση μεταξύ κυβέρνησης και εξουσίας, βασική προϋπόθεση για κάθε δημοκρατία, δεν τους είναι κατανοητή, δεν χωράει στο μυαλό τους, που έχει αναπαυθεί για πάντα στις διαψευσθείσες βεβαιότητες του μαρξιστικού ευαγγελίου. Θυμίζω το παράπονο της κ. Μπέτυς (που κλαίει κάθε 5η του Γιούλη και φοβάμαι ότι θα κλαίει και κάθε 7η…) ότι «έχουμε την κυβέρνηση αλλά όχι την εξουσία» – εν αγνοία της, τα είπε όλα τότε και με τρόπο μεστό. Οι άνθρωποι αυτοί δεν καταλαβαίνουν ότι ο σκοπός ύπαρξης των θεσμών σε μια δημοκρατία και ο βαθμός της ανεξαρτησίας με τον οποίο λειτουργούν, υφίστανται ώστε ακριβώς να μην ταυτίζονται ποτέ απολύτως η κυβέρνηση και η εξουσία, διότι η ταύτιση θα έθετε σε κίνδυνο το αγαθό της ελευθερίας, που υποτίθεται ότι είναι το υπέρτατο σε μια δημοκρατία. Σωστά;
Ετσι επιστρέφουμε στο σημείο εκκίνησης, δηλαδή την ανοχή της κυβέρνησης στη βία και στην ανομία της άκρας Αριστεράς. Το αίσθημα της ασφάλειας, που έχει αισθητά υποχωρήσει στα χρόνια του ΣΥΡΙΖΑ και ιδίως τελευταία, είναι προϋπόθεση αυτού που οι κομμουνιστές ποτέ δεν μπόρεσαν να καταλάβουν: της ελευθερίας. Ο ΣΥΡΙΖΑ αδιαφορεί για την ελευθερία, διότι δεν την καταλαβαίνει. Μας πήρε χρόνο να το καταλάβουμε με ποιους είχαμε μπλέξει, αλλά όπως έδειξαν τα αποτελέσματα των ευρωεκλογών τελικά τα καταφέραμε. Ετσι είναι, όμως, το παιχνίδι στις σύγχρονες δημοκρατίες: οι πλειοψηφίες για να σχηματιστούν χρειάζονται χρόνο.
Comic relief
Αν δεν είχαμε και αυτούς, τι θα κάναμε; Ευτυχώς που υπάρχουν οι Μπαλάφες με τις μπαλαφάρες τους για να ελαφραίνουν κάπως την ατμόσφαιρα. Τη μια μέρα ο Γιάννης Μπαλάφας (κάπου είναι υφυπουργός;) έλεγε ότι «έληξε το θέμα» με την αλλαγή της ηγεσίας της Δικαιοσύνης, την επομένη, πάντα όμως με το ίδιο αστείο ύφος γηραιού ανθυπασπιστή (εκ μονίμων) της προπολεμικής περιόδου, ισχυριζόταν ότι, όχι, εκείνος ποτέ δεν είχε πει κάτι τέτοιο! Σε τι διαφέρει ο Μπαλάφας από τον Βελόπουλο ως προς την άνεση με την οποία εκστομίζουν τα ψέματα; Να ένα ενδιαφέρον ερώτημα, για κάποια άλλη φορά…
Για βραβείο
Μακράν ο πιο ηλίθιος τίτλος που θυμάμαι τα τελευταία χρόνια, από τη χθεσινή επικαιρότητα: «Γιατί αποχωρεί ο Σταύρος Θεοδωράκης». Ελα ντε! Γιατί; Αν πράγματι κάποιος είχε ακόμη αυτή την απορία, τότε προφανώς ούτε να διαβάζει μπορεί ούτε και να καταλαβαίνει τα ελληνικά. Επομένως, το δημοσίευμα δεν βοηθά σε τίποτε. Αν τουλάχιστον ήταν στα αγγλικά, θα είχε κάποια χρησιμότητα…
Σε λένε Αλέξη
Νομίζω ότι παραείμαστε αυστηροί με τη Θεοδώρα Μεγαλοοικονόμου. Μια γυναίκα, η οποία αλλάζει χρώμα μαλλιών ανά δεκαπενθήμερο και μάλιστα πηγαίνοντας από το ένα άκρο στο άλλο (από ξανθιά, μελαχρινή, μετά κοκκινομάλλα κ.ο.κ.) υποψιάζομαι ότι πρέπει να βασανίζεται από κάποια διαταραχή της προσωπικότητας.