Σήμερα δεν γίνεται παρά να ξεκινήσω με τις ευχαριστίες μου προς τον πρωθυπουργό μας Αλέξη Τσίπρα, διότι –ελπίζω θα το προσέξατε– στην τελευταία συνέντευξή του είπε ότι σχεδόν μας κάνει τη χάρη προκηρύσσοντας πρόωρες εκλογές. Είναι ένδειξη, είπε, υψίστης «δημοκρατικής ευαισθησίας» ότι αντέδρασε με αυτόν τον τρόπο. (Γιατί θα μπορούσε, αν είχε την πραγματική εξουσία, να καταργήσει τις εκλογές, αφού ο λαός δεν είναι αντάξιος όσων εκείνος του προσφέρει…) Τόνισε μάλιστα ότι είναι η πρώτη φορά, ίσως και πανευρωπαϊκά, που συμβαίνει κάτι τέτοιο.
Ιδού, λοιπόν, η ηθική ανωτερότητα της Αριστεράς, που τόσο αμφισβητήθηκε. Την αποδεικνύει ο Τσίπρας με τη στάση του: επιτρέπει σε έναν αχάριστο λαό, που δεν εκτίμησε ως ώφειλε το έργο της κυβέρνησης των πολλών, να ψηφίσει νωρίτερα! Τώρα, αν μέσα στην παραζάλη του, παρατείνει κατά μία εβδομάδα τον βίο της κυβέρνησής του, ώστε να τακτοποιήσει διάφορες «δουλίτσες», δεν έγινε και τίποτα. Εκεί θα κολλήσουμε, μπροστά σε τέτοια «δημοκρατική ευαισθησία»; Ας μην είμαστε μίζεροι. Παρακαλώ πολύ, ας ενημερωθεί σχετικώς η Αγιότης του, ο Πάπας Φραγκίσκος, διότι αυτό είναι ένας λόγος παραπάνω για να αξίζει στον Τσίπρα το Νομπέλ.
Υποθέτω… Λάθος. Είμαι βέβαιος ότι εξίσου τον ευχαριστούν και οι κρατούμενοι στις φυλακές, αφού με τον νέο Ποινικό Κώδικα, που θα ψηφίσει μόνος του ο ΣΥΡΙΖΑ στη Βουλή, θα ανοίξουν οι πόρτες των φυλακών για πολλούς από αυτούς. Μπορεί να διαμαρτύρεται και να προειδοποιεί όσο θέλει η Ενωση Εισαγγελέων, αλλά δεν πήρε τυχαία ο ΣΥΡΙΖΑ το 70% των ψήφων στις φυλακές του Κορυδαλλού!
Οι βαθμοί του
Το λέω ειλικρινά: έπειτα από τόσο καιρό, εξακολουθεί να με καταπλήσσει η ευθιξία του Πολάκη και ιδίως οι αφορμές με τις οποίες τη βλέπουμε να εξάπτεται. Είπε, λ.χ., η Ελένη Αρβελέρ το απλό και αυταπόδεικτο ότι «όταν στέλνουμε στη Βουλή Πολάκηδες, η αναξιοπιστία της πολιτικής μεγαλώνει». Χρησιμοποίησε, δηλαδή, η κ. Αρβελέρ το όνομα του «αψύ Σφακιανού» (κατά την ταξινόμηση που ακολουθεί ο πρωθυπουργός), προκειμένου να ονομάσει ένα ολόκληρο είδος πολιτευόμενων τραμπούκων –έναν πολιτικό υπόκοσμο στην πραγματικότητα– τον οποίον ανέδειξε η κρίση.
Θα περίμενε κανείς ότι ο Πολάκης θα ένιωθε περήφανος από τη γενναιόδωρη χειρονομία της κ. Αρβελέρ. Στο κάτω κάτω, χάρη σε αυτήν ο Πολάκης έδωσε το όνομά του σε ένα νέο είδος! Λίγο είναι; Εστω και έτσι, το όνομά του περνάει πια στη γλώσσα της πολιτικής, για όσο συντηρείται η μνήμη του ανδρός. Πόσοι άλλοι μπορούν να καυχηθούν το ίδιο; Ολους τους άλλους ήρωες αυτής της περιπέτειας θα τους σκεπάσουν η λήθη και ο Τσίπρας. Πόσους από αυτούς θα θυμάται ο κόσμος, ας πούμε, σε σαράντα χρόνια από τώρα; Τον Βαρουφάκη, τον Τσακαλώτο και τον Πολάκη: ο καθένας τους μοναδικός στο είδος του, σχεδόν αξεπέραστος.
Εντούτοις, ο Πολάκης εθίγη αγρίως και, ως συνήθως, ξέσπασε μέσω του Facebook: «Με ξέρατε και χθες κυρία Πρύτανης (sic) όσον αφορά τη μόρφωση, τις σπουδές μου, τους βαθμούς μου, τη δουλειά μου ως γιατρός;». Μα, χρειάζεται να ξέρεις τους… βαθμούς του; Χρειάζεται να ξέρεις αν έχει διαβάσει το «Πόλεμος και ειρήνη» του Τολστόι ή τις «Μεγάλες προσδοκίες» του Ντίκενς; Αρκεί να τον ακούς πώς μιλάει και να τον βλέπεις πώς συμπεριφέρεται. Δεν χρειάζεται να τον κάνεις παρέα για να τον γνωρίσεις. Είναι σαν ένας άνθρωπος που έχει ξεγυμνωθεί τελείως. Το ότι, όμως, αυτό που βλέπεις να αποκαλύπτεται γυμνό στα μάτια σου είναι αυθεντικό και γνήσιο, δεν σημαίνει ότι παύει να είναι και αηδιαστικό.
Ομως αυτό ο Πολάκης, μέσα στην άβυσσο του ναρκισσισμού του, φυσικά δεν μπορεί καν να το συλλάβει. Του αρκεί ότι είναι «αυθεντικός», από εκεί και πέρα οι άλλοι οφείλουν να τον καταλάβουν, να τον αποδεχθούν, να τον αγαπήσουν. Πρέπει, μάλλον, να αισθανόμαστε και υποχρεωμένοι που μας τιμά με τόση ειλικρίνεια! Δικό μας το πρόβλημα αν δεν μπορούμε να την αντέξουμε – εντάξει; Σαν κι αυτόν, άλλος δεν υπάρχει! Πώς τολμάει, λοιπόν, η «κυρία Πρύτανης» να αμφισβητεί την ανεπανάληπτη μοναδικότητά του, βαπτίζοντας με το όνομά του ένα ολόκληρο είδος; Τόσο νάρκισσος είναι ο «αψύς Σφακιανός». Τόσο πολύ μοιάζει με τον Βαρουφάκη και ας διαφέρουν έντονα ως προς το στυλ του ο καθένας.
Το πατάκι
Αξίζει να προσέξετε πως, στις διάφορες συνεντεύξεις του, ο Τσίπρας αποδίδει την (υπό κανονικές συνθήκες, αδιανόητη) απόφαση να μεταθέσει κατά μία εβδομάδα την ημερομηνία των εκλογών στον υπουργό Παιδείας, ο οποίος υποτίθεται ότι του τηλεφώνησε για να του θυμίσει τις πανελλαδικές εξετάσεις. Είναι, φυσικά, το πρόσχημα με το οποίο ο Τσίπρας προσπαθεί να κρύψει (διακριτικά, όπως ο ελέφαντας με τα ροζ νύχια πίσω από την τριανταφυλλιά…) τη βαθιά αναστάτωση που του προκάλεσε το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών και το οποίο τον έκανε, για μερικές μέρες, να μην ξέρει πού πατά και πού πηγαίνει. Επίσης, όμως, είναι και η ύστατη υπηρεσία που προσφέρει ο Κώστας Γαβρόγλου στο αφεντικό του. Οπως εκείνο το χαλάκι της εισόδου, που υπάρχει για να σκουπίζεις από τις σόλες των παπουτσιών σου τις σιχαμένες ουσίες που μαζεύουν στον δρόμο. Νομίζω ότι το λέμε και «πατάκι»…