Δοκίμασα στο μυαλό μου διάφορους «κομψούς» τρόπους για να θέσω το ζήτημα και, τελικά, προτίμησα τον απλούστερο, δηλαδή την ευθύτητα. Θέλω να σας προτείνω υποψηφίους για τις εκλογές της 7ης Ιουλίου: σε ποιους να δώσετε σταυρό προτίμησης. Δεν είναι η γνώμη ενός δήθεν ειδικού, γιατί στο συγκεκριμένο ζήτημα δεν υπάρχουν ειδικοί. Είναι η δική μου γνώμη, κουβαλάει όλα τα αρνητικά χαρακτηριστικά – και, ευελπιστώ, κάποια θετικά– της προσωπικότητάς μου, και τη διατυπώνω με τον τρόπο ακριβώς που κουβεντιάζω για το ίδιο θέμα με τους φίλους μου. Οπως πάντα, είναι αμέτρητες οι γωνίες από τις οποίες μπορείς να κοιτάξεις ένα ζήτημα και μάλιστα ένα τόσο σύνθετο όσο η επιλογή των καλύτερων από ένα ψηφοδέλτιο. (Ο επιθεωρητής Κάλαχαν το έχει κλείσει αυτό διά παντός, με τον χαρακτηριστικό νατουραλισμό του ύφους του…) Επομένως, ξέρετε τι αγοράζετε.
Στον βόρειο τομέα Αθηνών, όπου ψηφίζω πλέον (σώγαμπρος), ο ένας σταυρός πηγαίνει οπωσδήποτε στη Νίκη Κεραμέως. Οσο τη γνωρίζω και την παρακολουθώ, αφότου την τοποθέτησε ο Σαμαράς σε εκλόγιμη θέση του Επικρατείας το 2015, μπορώ να υποστηρίξω ότι τη θεωρώ υπόδειγμα αριστείας. Και ως κοινοβουλευτική εκπρόσωπος, μα ιδίως ως τομεάρχης Παιδείας, η Κεραμέως έκανε πρώτης τάξεως δουλειά στον απολύτως κρίσιμο τομέα για το μέλλον της χώρας: την Παιδεία, όπου ο ΣΥΡΙΖΑ εφήρμοσε πολιτική συστηματικής δολιοφθοράς, η οποία πρέπει να αναστραφεί οπωσδήποτε από τη νέα κυβέρνηση. Σοβαρή, συγκροτημένη και εργατική, η Κεραμέως είναι κατά τη γνώμη μου η πλησιέστερη περίπτωση στο είδος που ανήκει και ο ίδιος ο Κυριάκος (έχουν πάει στα ίδια σχολεία άλλωστε), συν το πλεονέκτημα ότι είναι γυναίκα.
Πλεονέκτημα, διότι, αν μου επιτρέπετε να παραφράσω τον γνωστό μπακαλιάρο, όσο περισσότερο γνώρισα τον άνθρωπο τόσο περισσότερο εκτίμησα τη γυναίκα. Μακάρι να τους δοθεί περισσότερος χώρος στη διοίκηση· από εμάς και την ψήφο μας εξαρτάται. (Προς Θεού, όμως, όχι βλήματα ή ψωνάρες, επειδή συμβαίνει να είναι γυναίκες και μόνο!..)
Στον αντίποδα, δηλαδή στον κόσμο των ανδρών και στον νότιο τομέα Αθηνών ξεχωρίζω τον Μπάμπη Παπαδημητρίου. Οφείλω να σας προειδοποιήσω εξαρχής για τη θερμή προδιάθεσή μου υπέρ της υποψηφιότητάς του, καθώς συμβαίνει να είναι από τους λίγους καλούς φίλους που απέκτησα στο επάγγελμα. Ο Μπάμπης, όμως, έχει ένα πλεονέκτημα λιγότερο γνωστό από τα προφανή, αυτά δηλαδή που μπορεί να διακρίνει ο καθένας όταν τον βλέπει να μιλάει στην τηλεόραση – και δεν εννοώ τη φαλάκρα του. Εννοώ την πολιτική διαδρομή που κάλυψε ο ίδιος, από τη μεταπολίτευση μέχρι σήμερα, ξεκινώντας από την Αριστερά και εξελισσόμενος σταδιακά προς τη λογική και το Kέντρο. Νομίζω ότι οι άνθρωποι που έκαναν με εντιμότητα αυτό το δύσκολο ταξίδι με τον εαυτό τους είναι ίσως περισσότερο χρήσιμοι στην προσπάθεια της Ν.Δ. για τη μετάβαση της χώρας σε ένα παραγωγικό μοντέλο σύγχρονο και ορθολογικό. Ατυχώς –διότι δεν θέλω να σας κρύψω τίποτε– και η Νίκη και ο Μπάμπης είναι γαλλοτραφείς. Τι να κάνουμε όμως; Σας είπα, κανείς δεν είναι τέλειος. Το ευχάριστο, πάντως, είναι πως και οι δύο σώθηκαν, διότι η μεν πρώτη συνέχισε τις σπουδές της στο Χάρβαρντ, ενώ ο δεύτερος μιλάει θαυμάσια αγγλικά.
Τέλος, στην Α΄ Αθηνών ξεχωρίζω τον Αγγελο Συρίγο, τον οποίο γνώρισα τελείως επιφανειακά προ τουλάχιστον 25 ετών σε ένα δείπνο (και τσακωθήκαμε σφοδρά, όπως θυμάμαι…) και τον οποίο τιμώ για έναν λόγο: επειδή δεν υπέκυψε στον εκφοβισμό του εγκληματικού υποκόσμου που λυμαίνεται τον σπουδαιότερο θεσμό αξιοκρατικής ανέλιξης που μπορεί να έχει μια σύγχρονη χώρα: τα πανεπιστήμιά της. Εκεί όπου οι αναρχικοί μπουγελώνουν τους καθηγητές με κόκκινη μπογιά και ο φόβος υποχρεώνει τους μπουγελωμένους να βγαίνουν έπειτα και ουσιαστικά να λένε και ευχαριστώ στους αλήτες, ο Συρίγος αντιστάθηκε. Αυτό σημαίνει, αν καταλαβαίνω σωστά, ότι αντιλαμβάνεται τον ρόλο του στο πανεπιστήμιο (και μάλιστα στο αντιπαθέστατο Πάντειο) με όρους που υπερβαίνουν τη στενή έννοια της «δουλίτσας». Δεν αμφιβάλλω ότι σαν κι αυτόν πρέπει να υπάρχουν και άλλοι, οι οποίοι μάλιστα μπορεί να τα λένε και πολύ καλύτερα από αυτόν. Ο Συρίγος όμως μίλησε με τις πράξεις του.
Αυτή ήταν η δική μου, περιορισμένη, ματιά. Παρέλειψα φίλους που εκτιμώ και τους οποίους θα δυσαρεστήσω, όμως δεν ήταν ο σκοπός μου να ικανοποιήσω κανέναν, αλλά μάλλον να εκτεθώ ο ίδιος. Από εκεί και πέρα, ο καθένας ας ψάξει μόνος του, ας ερευνήσει την κάθε υποψηφιότητα, πράγμα απλούστατο με τις τεχνολογικές δυνατότητες της εποχής· και ας επιλέξει, τέλος, εκείνους που θεωρεί καλύτερους. Η αριστεία είναι η ουσία της αντιπροσώπευσης στη δημοκρατία. Και η αριστεία, η αριστοτελική αρετή δηλαδή, δεν είναι τίποτε περίπλοκο· είναι η αυτοβελτίωση, η προσπάθεια δηλαδή να γίνεσαι καλύτερος σε αυτό που κάνεις. Στην προκειμένη περίπτωση, η δική μας δουλειά είναι να κάνουμε την καλύτερη επιλογή και να στείλουμε στη Βουλή εκείνους που κρίνουμε καλύτερους.