Αντικαυσωνικά τείχη δεν υπάρχουν

Αντικαυσωνικά τείχη δεν υπάρχουν

1' 49" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Ούτε με τα «κυνικά καύματα» των αρχαίων και τον Σείριο έχουν σχέση οι υψηλότατες θερμοκρασίες με τις οποίες δοκιμάζει τις αντοχές του πλανήτη ο μήνας που εκπνέει ούτε με τον καβαφικώς γνωστό «θείο Ιούλιο μήνα» και το συνηθισμένο πύρωμά του. Γιατί τίποτε το συνηθισμένο δεν υπάρχει, όταν οι καύσωνες δεν πλήττουν πια μόνο τις χώρες της νότιας Ευρώπης, αλλά βασανίζουν και τους ψυχολογικά και τεχνολογικά απαράσκευους Βορειοευρωπαίους. Και τίποτε το συνηθισμένο δεν έχει το ρεκόρ των 21 βαθμών Κελσίου στο βορειότερο κατοικημένο μέρος της Γης, το Αλέρτ, 900 χιλιόμετρα από τον Βόρειο Πόλο. Τον Πόλο που απειλείται και αυτός από τα μεταναστευτικά κύματα του καύσωνα, όπως δείχνουν οι αδηφάγες πυρκαγιές στην Αλάσκα, στη Γροιλανδία και στη Σιβηρία.

Αυτού του είδους η μετανάστευση δεν αναχαιτίζεται με τείχη τύπου Τραμπ ή Ορμπαν. Ούτε, βέβαια, με το τείχος της ανοησίας που υψώνουν όσοι κηρύσσουν ότι δεν υπάρχει κλιματική ανατροπή, κι όλα αυτά είναι αυθαίρετες εικασίες υπερευαίσθητων οικολόγων και κόλπα του Σόρος.

Συνηθισμένο σημαίνει οικείο, αναμενόμενο, διαχειρίσιμο, εναρμονισμένο με τον κύκλο των εποχών, κανονικό, φυσικό δηλαδή. Δυστυχώς, όμως, πληθαίνουν τα χρόνια στη διάρκεια των οποίων μαθαίνουμε να αντιμετωπίζουμε σαν φυσικό το αφύσικο και να προσπερνάμε το παράδοξο σαν να ’ναι κανονικό. Υπό τον ουδέτερο όρο «κλιματική αλλαγή», η φονική κλιματική κρίση υπολογίζεται σαν στοιχείο μιας νέας κανονικότητας, με την οποία καλούμαστε να συμφιλιωθούμε, δίχως ανησυχίες, ενστάσεις και αξιώσεις. Κάτι χειρότερο: Καλούμαστε να την απολαύσουμε (αυξάνονται συνεχώς τα «ταξίδια αναψυχής» με προορισμό παγετώνες που λιώνουν, για μια σέλφι που πολύ θα ήθελαν να την ξέρουν οι Συβαρίτες) και να την εκμεταλλευθούμε· κράτη και κεφαλαιοκράτες, η Ρωσία, οι ΗΠΑ, οι πετρελαϊκοί κολοσσοί, υπολογίζουν ήδη πόσα θα κερδίσουν αν η τήξη των πάγων διευκολύνει την πρόσβαση στα κοιτάσματα της Αρκτικής.

Στον μακρινό μα διπλανό μας Αμαζόνιο, μέσα σ’ ένα χρόνο καταστράφηκε δασική έκταση ίση με 500.000 γήπεδα ποδοσφαίρου, με ρυθμούς που εντάθηκαν αφότου ανέλαβε ο Μπολσονάρο. Δυστυχώς, το γεγονός απασχόλησε το πλανητικό κοινό εφιαλτικά λιγότερο από τα παιχνίδια του Νεϊμάρ εντός και εκτός γηπέδου. Εμείς εδώ δεν έχουμε Αμαζόνιο. Εχουμε μάλιστα το μελτεμάκι, που θρυλείται ότι θα μας σώζει εσαεί. Επειδή όμως δεν λείπουν οι προειδοποιήσεις πως η Ελλάδα θα γίνει Λιβύη, ας κάνουμε κάτι. Μια επιτροπή λ.χ. Υπό τον πρωθυπουργό. Εννοείται.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή