Πώς γίνονται, πατέρα, τα παιδιά; Με τον πελαργό φυσικά, και, αν αυτός φέρνει μαζί του 2.000 ευρώ κρυμμένα στο μακρύ του ράμφος, ακόμα καλύτερα. Μια χαρά θα ξεχρεώσουμε τα έξοδα της γέννας και ίσως περισσέψουν για τον αποστειρωτή των μπιμπερό. Ωστόσο, το ερώτημα δεν λέει να φύγει από το μυαλό μου εδώ και ημέρες.
Ενας πελαργός των 2.000 ευρώ φέρνει την άνοιξη;
Ισως χρειάζεται να εξημερώσουμε κάποια άλλα θηρία του ζωικού μας βασιλείου για να ξεφύγουμε από τον μακρύ χειμώνα της υπογεννητικότητας. Τα προβλήματα για τους γονείς, είτε είναι δύο είτε ένας, αρχίζουν κυρίως μετά την έλευση του συμπαθούς πτηνού. Υπάρχει κάτι μεγαλύτερο που χρειάζεται αλλαγή, είναι δύσκολη και δεν εννοώ την αλλαγή της πάνας. Αυτή συνηθίζεται.
Συζητάμε για το μεγάλο θέμα της υπογεννητικότητας κυρίως με όρους οικονομικούς και αυτό είναι το πρόβλημα γιατί δεν μπορούμε να κάνουμε αλλιώς. Γιατί, αν ένα μέσο ζευγάρι βγάζει τον μήνα 1.600 ευρώ και δίνει το ένα τρίτο του μισθού του στο ενοίκιό του, πώς θα σκεφτεί να κάνει παιδί; Αν ένας από τους δύο γονείς αλλάζει δουλειές ανά δύο ή τρία χρόνια ή δουλεύει εκ περιτροπής, πώς θα νιώσει σίγουρος ότι μπορεί να προσφέρει ένα περιβάλλον οικονομικής ασφάλειας στο παιδί του; Πόσο εύκολο είναι να πάρεις γονική άδεια και να μη συναντήσεις περίεργα βλέμματα; Πάλι το παιδί αρρώστησε;
Αυτό που κρατάει τους περισσότερους γονείς ξύπνιους τα βράδια, εκείνους που έχουν ανάγκη και θα εκτιμήσουν το επίδομα των 2.000 ευρώ, δεν είναι τόσο το κόστος της κλινικής ή του παιδικού καροτσιού. Αυτά βρίσκονται. Είναι ο φόβος ότι όσο κι αν προσπαθούν μπορεί να μην καταφέρουν να προσφέρουν στο παιδί τους όσα είχαν οι ίδιοι ή και περισσότερα.
Οικογένειες που δημιουργούνται μακριά από τον τόπο καταγωγής δεν έχουν τη βοήθεια του παππού ή της γιαγιάς. Ποιος θα πάρει το παιδί από το σχολείο όταν οι περισσότερες δουλειές –εκτός του Δημοσίου– ξεκινούν 9 ή 10 το πρωί και τελειώνουν 5 ή 6 το απόγευμα; Ποιος θα το κρατήσει όταν οι δάσκαλοι αποφασίσουν μια μέρα να μη γίνει μάθημα για να κάνουν συνέλευση, εκλογές των συνδικαλιστικών τους οργάνων, σεμινάρια ή γιορτή μιας ώρας στο σχολείο; Το δημόσιο σχολείο πολλές φορές ξεχνάει ότι δουλεύουν και οι δύο γονείς.
Υπάρχουν πρακτικά ζητήματα που ρυθμίζουν την ενήλικη ζωή μας. Η έλευση ενός παιδιού δημιουργεί δεσμούς αγάπης, θέτει νέες προτεραιότητες και ευθύνες, τέτοιες που οι γονείς βάζουν στην άκρη το εγώ τους με ευχαρίστηση. Η πολιτεία δεν μπορεί να τα λύσει όλα, δεν είναι η δουλειά της. Μπορεί όμως να δημιουργήσει το πλαίσιο, να φτιάξει δομές, τέτοιες που η κουβέντα για τον πελαργό να μην περνάει πρώτα από το πορτοφόλι;